Πριν λίγα χρόνια είχα μια συζήτηση με έναν φίλο για το παιχνίδι.. αυτός έπαιζε μπάσκετ και ξεκίνησε τη συζήτηση από την παραδοχή “όταν παίζω, δεν παίζω για να χάσω, σίγουρα, αφού παίζω θέλω να κερδίσω”. Και μένα μου φάνηκε τότε εύλογο αυτό και το δέχτηκα τελείως αβασάνιστα.
Γινεται συνέχεια λόγος για επίγνωση, για παρατήρηση, αυτές οι λέξεις χρησιμοποιούνται συνέχεια από ανθρώπους που θέλουν να εξελιχθούν πνευματικά και συχνά αυτές οι λέξεις γίνονται αντικείμενο κακομεταχείρισης.
Σήμερις παρατήρησα κάτι πολύ σημαντικό με αφορμή τα προσφυγικά.. παρατήρησα πόσο πιο νωθρή γίνεται μερικές φορές η δράση μου, πόσο πιο μηχανική, σε σχέση με εκείνες τις πρώτες μέρες (πριν ένα χρόνο) που τους πρωτοείδαμε στο Δημοτικό Πάρκο της Χϊου. Εκείνες τις μέρες οι πρόσφυγες ήταν δίπλα μας, τους νιώθαμε, τους βλέπαμε, η καρδιά μας δενόταν κόμπος. Αυτό το άμεσο βλέπειν έφερνε μεγάλη χαρά στο να τους περιποιείσαι, να τους πηγαίνεις φαγητό, να τους βρίσκεις ρούχα κοκ. Αυτή η χαρά, η ανάλαφρη αίσθηση δεν γινόταν αντιληπτή μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς αλληλέγγυους. Μετά άρχισαν να τους μεταφέρουν σε μέρη άλλα, όχι τόσο κοντά στην κοινή θέα. Νομίζω ότι η χαρά χάθηκε, η πηγαιότητα και ο αυθορμητισμός πήγε περίπατο, νομίζω ότι άρχισε πια να λειτουργεί η ιδέα ότι θα έπρεπε να σταθούμε αλληλέγγυοι σε αυτούς, ότι αυτό είναι το πρέπον, το σωστό, ή με πιο ομορφα λόγια, αυτό είναι το ανθρώπινο.
H κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου έχει ως κινητήρια δύναμη συνήθως την Επιθυμία και την Συνήθεια. Για την Επιθυμία μιλήσαμε εδώ. Η Συνήθεια έχει παρόμοια στοιχεία με την Επιθυμία.. το πιο σημαντικό από αυτά είναι ότι και αυτή χρειάζεται το Χρόνο για να υπάρξει, χρειάζεται το Παρελθόν και το Μέλλον.. χωρίς αυτά δεν στοιχειοθετείται Συνήθεια (όπως ούτε και Επιθυμία). Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι η Συνήθεια είναι Χρόνος, η Επιθυμία είναι Χρόνος. Έτσι ο άνθρωπος ξεκινάει την ημέρα του και το πρώτο πράγμα που θα κοιτάξει είναι να αρχίσει να δρα σύμφωνα με την Επιθυμία και την Συνήθεια (ή κάποια άλλη παρεμφερή εκδοχή του Χρόνου).
Ο ανθρώπινος νους, έχει την ικανότητα της ανάλυσης, την ικανότητα του κατακερματισμού. Ο ανθρωπος κατακερματίζει την ζωή σε κομματάκια, μικρές ή μεγάλες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει. Έτσι προκύπτει μια πρόκληση και ο άνθρωπος ασχολείται ξεχωριστά με αυτή, την αναλύει και προσπαθεί να βρει λύσεις. . Σε ένα επίπεδο αυτή η ικανότητα φαίνεται να είναι πολύ χρήσιμη. Με αυτό τον τρόπο ο νους καταφέρνει και τα βγάζει πέρα με διάφορα πρακτικά θέματα, που έχουν να κάνουν ακόμη και με την φυσική επιβίωση του σώματος (μπορεί να ανάψει φωτιά, να μαγειρέψει, να καλλιεργήσει τη γη, να αποφύγει το έντονο κρύο ή ένα γκρεμό κοκ). Για τα υπόλοιπα θέματα, (αν μπορούμε να τα ονομάσουμε, έχοντας επίγνωση την περιορισμένη φύση των λέξεων), τα ψυχολογικά, φαίνεται ότι αυτή η ικανότητα λειτουργεί καταστροφικά.
Τις τελευταίες μέρες δόθηκαν στον γράφοντα ευκαιρίες να παρατηρήσει τον σωματικό πόνο.. πιο ήπιες αλλά και πιο έντονες εκδοχές του. Έγιναν αντιληπτά αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτα θα ήθελα να μιλήσω για την ικανότητα για ελεύθερη παρατήρηση, για να περιγράψω στη συνέχεια πως αυτή επιδρά στον σωματικό πόνο.
Είναι δυνατόν κάποιος να νιώθει χωρίς επιλογή; Να αισθάνεται τις σκέψεις και τα συναισθήματα χωρίς να τα ελέγχει, χωρίς να επεμβαίνει σε αυτά, χωρίς ικανοποίηση ή απογοήτευση; Να παρατηρεί γύρω του χωρίς να επιλέγει να εστιάσει στο ασυνήθιστο ή στο όμορφο, ή να αποφεύγει το άσχημο; Να ακούει τους ήχους,τις ομιλίες χωρίς να κρίνει, χωρίς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, χωρίς να προσπαθεί να καταλάβει;
Γεια χαρά. Είμαι ο Jorge Kapa, αλλά το όνομα και γενικότερα ο γράφων δεν έχουν πολλή σημασία. Για 10 χρόνια περίπου έγραφα στο http://www.comfis.gr. Και μετά έγραψα για ένα χρόνο το http://www.meditativediaries.com και μετά αποφάσισα ότι θέλω να γράψω στα ελληνικά. Ξεκινάω αυτό το καινούριο μπλογκ με ένα πολύ όμορφο κείμενο που έγραψε ο φίλος μου ο Chan Chan (δεν τον γνωρίζετε, διότι δεν είναι κάποιος γνωστός). Με συγκίνησε πολύ με πόσο γλυκό και απλό τρόπο κοίταξε τους περιορισμούς της σκέψης. Πολύ ομορφιά..