Υπάρχει μεγάλη ομορφιά στο να παρατηρείς τους ήχους. Δεν μιλώ μόνο για τους φυσικούς ήχους. Να παρατηρείς κάθε ήχο που συμβαίνει. Οι ήχοι συμβαίνουν κάπως αναπάντεχα και ταυτόχρονα. Ομιλίες από διάφορους ανθρώπους μπλέκονται, το τιτίβισμα ενός πουλιού εισβάλει ξαφνικά, ενώ στο παρασκήνιο οι δείκτες ενός ρολογιού φτιάχνουν ένα συνεχές ηχητικό χαλί. Αξάφνου ένας σκύλος γαβγίζει σε ένα γατούλι και ένα τριζόνι αποφασίζει ότι θέλει να πει το τραγούδι του.
Μερικές φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν κάτι που συμβαίνει. Πριν από λίγες μέρες εξετάσαμε πόσο σημαντικό είναι το παιχνίδι στη ζωή του παιδιού και του ενήλικα. Και μετά είδα αυτό που φαίνεται στο βίντεο από κάτω.. που νομίζω είναι πιο ξεκάθαρο από 1000 λέξεις..
Άρχισα να διαβάζω για πρώτη φορά κάτι από τον Έκχαρτ Τόλλε.. σε ένα σημείο αναφέρει τη σύνδεση του συναισθήματος με το σώμα. Δεν είχα ποτέ παρατηρήσει αυτή τη σύνδεση. Και άρχισα αμέσως να παρατηρώ και βρήκα μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα ερώτημα είναι αν νιώθουμε τι είναι σκέψη και τι είναι συναίσθημα. Και γιατί το διαχωρίζουμε από την αίσθηση/αίσθημα;
Πριν λίγα χρόνια είχα μια συζήτηση με έναν φίλο για το παιχνίδι.. αυτός έπαιζε μπάσκετ και ξεκίνησε τη συζήτηση από την παραδοχή “όταν παίζω, δεν παίζω για να χάσω, σίγουρα, αφού παίζω θέλω να κερδίσω”. Και μένα μου φάνηκε τότε εύλογο αυτό και το δέχτηκα τελείως αβασάνιστα.
Γινεται συνέχεια λόγος για επίγνωση, για παρατήρηση, αυτές οι λέξεις χρησιμοποιούνται συνέχεια από ανθρώπους που θέλουν να εξελιχθούν πνευματικά και συχνά αυτές οι λέξεις γίνονται αντικείμενο κακομεταχείρισης.
Σήμερις παρατήρησα κάτι πολύ σημαντικό με αφορμή τα προσφυγικά.. παρατήρησα πόσο πιο νωθρή γίνεται μερικές φορές η δράση μου, πόσο πιο μηχανική, σε σχέση με εκείνες τις πρώτες μέρες (πριν ένα χρόνο) που τους πρωτοείδαμε στο Δημοτικό Πάρκο της Χϊου. Εκείνες τις μέρες οι πρόσφυγες ήταν δίπλα μας, τους νιώθαμε, τους βλέπαμε, η καρδιά μας δενόταν κόμπος. Αυτό το άμεσο βλέπειν έφερνε μεγάλη χαρά στο να τους περιποιείσαι, να τους πηγαίνεις φαγητό, να τους βρίσκεις ρούχα κοκ. Αυτή η χαρά, η ανάλαφρη αίσθηση δεν γινόταν αντιληπτή μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς αλληλέγγυους. Μετά άρχισαν να τους μεταφέρουν σε μέρη άλλα, όχι τόσο κοντά στην κοινή θέα. Νομίζω ότι η χαρά χάθηκε, η πηγαιότητα και ο αυθορμητισμός πήγε περίπατο, νομίζω ότι άρχισε πια να λειτουργεί η ιδέα ότι θα έπρεπε να σταθούμε αλληλέγγυοι σε αυτούς, ότι αυτό είναι το πρέπον, το σωστό, ή με πιο ομορφα λόγια, αυτό είναι το ανθρώπινο.
H κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου έχει ως κινητήρια δύναμη συνήθως την Επιθυμία και την Συνήθεια. Για την Επιθυμία μιλήσαμε εδώ. Η Συνήθεια έχει παρόμοια στοιχεία με την Επιθυμία.. το πιο σημαντικό από αυτά είναι ότι και αυτή χρειάζεται το Χρόνο για να υπάρξει, χρειάζεται το Παρελθόν και το Μέλλον.. χωρίς αυτά δεν στοιχειοθετείται Συνήθεια (όπως ούτε και Επιθυμία). Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι η Συνήθεια είναι Χρόνος, η Επιθυμία είναι Χρόνος. Έτσι ο άνθρωπος ξεκινάει την ημέρα του και το πρώτο πράγμα που θα κοιτάξει είναι να αρχίσει να δρα σύμφωνα με την Επιθυμία και την Συνήθεια (ή κάποια άλλη παρεμφερή εκδοχή του Χρόνου).
Ο ανθρώπινος νους, έχει την ικανότητα της ανάλυσης, την ικανότητα του κατακερματισμού. Ο ανθρωπος κατακερματίζει την ζωή σε κομματάκια, μικρές ή μεγάλες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει. Έτσι προκύπτει μια πρόκληση και ο άνθρωπος ασχολείται ξεχωριστά με αυτή, την αναλύει και προσπαθεί να βρει λύσεις. . Σε ένα επίπεδο αυτή η ικανότητα φαίνεται να είναι πολύ χρήσιμη. Με αυτό τον τρόπο ο νους καταφέρνει και τα βγάζει πέρα με διάφορα πρακτικά θέματα, που έχουν να κάνουν ακόμη και με την φυσική επιβίωση του σώματος (μπορεί να ανάψει φωτιά, να μαγειρέψει, να καλλιεργήσει τη γη, να αποφύγει το έντονο κρύο ή ένα γκρεμό κοκ). Για τα υπόλοιπα θέματα, (αν μπορούμε να τα ονομάσουμε, έχοντας επίγνωση την περιορισμένη φύση των λέξεων), τα ψυχολογικά, φαίνεται ότι αυτή η ικανότητα λειτουργεί καταστροφικά.
Τις τελευταίες μέρες δόθηκαν στον γράφοντα ευκαιρίες να παρατηρήσει τον σωματικό πόνο.. πιο ήπιες αλλά και πιο έντονες εκδοχές του. Έγιναν αντιληπτά αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτα θα ήθελα να μιλήσω για την ικανότητα για ελεύθερη παρατήρηση, για να περιγράψω στη συνέχεια πως αυτή επιδρά στον σωματικό πόνο.
Είναι δυνατόν κάποιος να νιώθει χωρίς επιλογή; Να αισθάνεται τις σκέψεις και τα συναισθήματα χωρίς να τα ελέγχει, χωρίς να επεμβαίνει σε αυτά, χωρίς ικανοποίηση ή απογοήτευση; Να παρατηρεί γύρω του χωρίς να επιλέγει να εστιάσει στο ασυνήθιστο ή στο όμορφο, ή να αποφεύγει το άσχημο; Να ακούει τους ήχους,τις ομιλίες χωρίς να κρίνει, χωρίς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, χωρίς να προσπαθεί να καταλάβει;