O ήχος της σιωπής
0
0
Υπάρχει μεγάλη ομορφιά στο να παρατηρείς τους ήχους. Δεν μιλώ μόνο για τους φυσικούς ήχους. Να παρατηρείς κάθε ήχο που συμβαίνει. Οι ήχοι συμβαίνουν κάπως αναπάντεχα και ταυτόχρονα. Ομιλίες από διάφορους ανθρώπους μπλέκονται, το τιτίβισμα ενός πουλιού εισβάλει ξαφνικά, ενώ στο παρασκήνιο οι δείκτες ενός ρολογιού φτιάχνουν ένα συνεχές ηχητικό χαλί. Αξάφνου ένας σκύλος γαβγίζει σε ένα γατούλι και ένα τριζόνι αποφασίζει ότι θέλει να πει το τραγούδι του.
Σήμερις έκανα τις αυτοσχέδιες ασκήσεις στο δωμάτιό μου και στο τέλος υπήρξε χαλάρωση.. αρχικά εμφανίστηκαν κάποιες σκέψεις και ξαφνικά με έκπληξη διαπιστώνω ότι πίσω από αυτές και στην απόλυτη ησυχία του βραδιού υπάρχει ένας μυστηριώδης ήχος. Αυτός ο ήχος δεν ήταν περιγράψιμος.. από πάνω του εμφανιζόταν, στιγμές στιγμές, ο ήχος των παραθυρόφυλλων που τα κουνούσε ο άνεμος, αλλά αυτός ο ήχος παρέμενε εκεί, πλούσιος, ανεξερεύνητος. Θα τον ονομάσω, “Ο Ήχος της Σιωπής” και είναι ένας πολύ όμορφος ήχος. Όπως όλοι οι ήχοι.
Αυτό που καταστρέφει την σχέση μας με τους ήχους είναι ίδιο με αυτό που καταστρέφει τη σχέση μας με τους ανθρώπους.. ακούω απρόσμενα ένα σκύλο να γαβγίζει. Κάποιος είτε θα δείξει αληθινό ενδιαφέρον, ευαισθησία προς αυτό τον ήχο είτε όχι.. αν πω “α να, ένα σκυλί γάβγισε”, έχω αναγνωρίσει λεκτικά το γεγονός του γαβγίσματος και το έχω ταυτίσει με την σχετική μου εμπειρία για τον ήχο του γαβγίσματος. Αναγνωρίζω λεκτικά και αδιαφορώ, δεν με νοιάζει, πιστεύω ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον ο συγκεκριμένος ήχος, αφού έχω ακούσει τον ίδιο βαρετό ήχο χιλιάδες φορές στη ζωή μου. Εξαφανίζεται κάθε ίχνος πάθους, ευαισθησίας. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το γάβγισμα που μόλις συνέβηκε είναι ένα μοναδικό, εξαιρετικής ομορφιάς γεγονός, αλλά αυτό θα το αντιληφθώ μόνο αν δείξω ενδιαφέρον για αυτόν τον ήχο, αν τον ακούσω με ευαισθησία, χωρίς να κάνω αυτή τη μηχανική αναγνώριση.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο καταστρέφεται το πάθος, η ευαισθησία στην ανθρώπινη σχέση. Αντικρύζω την για πολλά χρόνια σύντροφό μου, όταν εισέρχεται σε ένα δωμάτιο αλλά στην πραγματικότητα δεν την κοιτάζω καν.. την αναγνωρίζω λεκτικά και από κείνη τη στιγμή παύω να ενδιαφέρομαι για εκείνη.. δεν βλέπω τα μάτια της, τις ιδιαίτερες μοναδικές εκφράσεις κάθε στιγμής, τις πιο μικρές κινήσεις των δαχτύλων της, τον μοναδικό τρόπο που κινείται αυτή τη στιγμή, την αναπνοή της. Πως να υπάρξει Σχέση, αν καν δεν κοιτάζω τον άλλον;
