logo

Welcome to Wellspring

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
Working Hours
Monday - Friday 09:00AM - 17:00PM
Saturday - Sunday CLOSED
From Our Gallery
Top
medi

Αποκρυπτογραφώντας τον Διαλογισμό

Share on Facebook0Share on Google+0Tweet about this on Twitter

Ήδη ο τίτλος του κειμένου δεν φαίνεται να έχει κανένα νόημα οπότε ξεκινάμε πολύ καλά… Διάβασα ένα κείμενο του Κρισναμούρτι που πρότεινε ένας φίλος, μια ομιλία στην οποία εξερευνάται τι είναι διαλογισμός. Το κείμενο προκάλεσε (ή και όχι) διάφορες σκόρπιες σκέψεις που μου άρεσαν παρα πολύ και γι’αυτό θα τις συγκεντρώσω εδώ πέρα:

Η τάξη και η αταξία υπάρχουν μόνο από την οπτική του νου που ειναι σε διαίρεση. Δεν υπαρχει τάξη και αταξία, ή η τάξη είναι αταξία και η αταξία τάξη.. συμβαίνουν απλώς φαινόμενα το ένα μετά το άλλο, αλλά από την οπτική του νου αυτά αξιολογούνται ως τάξη και αταξία.

Πράγματι οι αισθήσεις συνήθως (φαινεται να) λειτουργούν μεμονομένα όχι ολιστικά, την μια κυριαρχεί η μία, την άλλη κυριαρχεί η άλλη, δεν υπάρχουν όλες μαζί, αρμονικά, σαν μια εννιαία κίνηση. Είναι δυνατόν να μην ξεχωριζεις τις αισθήσεις, αλλά η εμπειρία των αισθήσεων να είναι μια, εννιαία, όχι “αίσθηση όρασης”, “αίσθηση ακοής” κλπ.

Όταν οι αισθήσεις ανθίζουν όλες, μαζί, αρμονικά, όντως ο νους ησυχάζει. Αλλά και αυτό είναι ακόμη μια τοποθέτηση από την πλευρά του νου, διότι είτε πετάγονται χιλιάδες σκέψεις (φαινόμενα) είτε όχι και εμφανίζονται άλλα φαινόμενα (εικόνες, ήχοι κλπ) δεν υπάρχει καμία διαφορά – η Ζωή είναι φαινόμενα που παρελαύνουν στο φόντο της επίγνωσης, η Ζωή είναι Διαλογισμός, δεν υπαρχει επιλογή ως προς αυτό – δεν μπορεις να πεις “δεν θα διαλογιστώ” ή “θα διαλογιστώ” γιατί αυτό που είναι η Ζωή είναι Διαλογισμός.

Και ο χρόνος είναι σκέψη, ποτέ δεν βρήκαμε τον χρόνο χωρίς την σκέψη να μιλάει γι αυτόν. Αλλά ο χρόνος δεν είναι κάτι που πρέπει να αποφύγουμε, η σκέψη δεν είναι κάτι που πρέπει να αποφύγουμε, δεν υπαρχει στην πραγματικότητα κανένας κίνδυνος από τη σκέψη ή από τον χρόνο. Βλέπουμε το φαινόμενο της σκέψης, το φαινόμενο του χρόνου και γελάμε, όχι πικρά, αλλά γλυκα με αυτό το παιχνίδι, το ευφάνταστο, το τόσο εξαιρετικό, όσο το παιχνίδι όλων των υπολοίπων φαινομένων. Και τότε γινεται τελείως αντιληπτό ότι ο χρόνος δεν υπάρχει παρά μόνο σε μια πανεμόρφη φούσκα σκέψης και τότε διαλύεται η ιδέα του παρελθόντος και του μέλλοντος, της ελπιδας και του φόβου.

Και όντως η σκέψη δημιούργησε τα έθνη, και τους πολέμους και το εγώ και τις αγωνίες του και τους φόβους του και αυτά είναι μερικά ακόμη φαινόμενα-ευφάνταστες, πανέμορφες φούσκες που εμφανίζονται και -τσουπ- διαλύονται.

Και η ερώτηση αν όλο το περιεχόμενο της συνείδησης είναι δυνατόν να αδειάσει, όλοι οι φόβοι και οι αγωνίες κα,ι οι τραυματικές μνημες και οι ελπίδες, γίνεται πάλι από την οπτική του νου, του διαιρεμένου νου, από την οπτική του χρόνου αλλά αν μείνεις με ό,τι εχεις στ’ αλήθεια, δλδ αν μείνεις με την στιγμή, ανακαλύπτεις ότι το μόνο που “χρειάζεται” να αδειάσει είναι η σκέψη αυτής της μοναδικής στιγμής. Και μόλις το δεις αυτό, ανακαλύπτεις ότι δεν χρειάζεται τίποτα να αδειάσει, διότι η σκέψη διαρκεί μόνο μια στιγμή, έγινε και τελείωσε ήδη, το περιεχόμενο άδειασε ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει επιλογή ως προς αυτό.

Και ρωτάμε αν μπορούμε να ελευθερωθούμε από το Γνωστό, και βλέπουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα το Γνωστό, ότι η σκέψη προβαλλει στον Αγνωστό γνωστές εικόνες, δίνοντας την εντύπωση του Γνωστού και μετά ανακαλύπτουμε ότι το τέλος μιας σκέψης, ένα αβίαστο, αναπόφευκτο τέλος είναι η Ελευθερία από το Γνωστό και δεν χρειάζεται να κάνουμε εμείς τίποτα γι αυτό.

Και η αίσθηση οτι ο εγκέφαλος είναι δυνατόν να μην γερνάει, να είναι πάντα νέος, φρέσκος δεν είναι και αυτή παρά μια ερμηνεία από την οπτική του νου, μια και ο εγκέφαλος δεν υπαρχει παρά μόνο στο περιεχόμενο μιας σκέψης που τελειώνει τώρα, και μετά πια δεν υπαρχει κανενας εγκέφαλος για να ειναι φρέσκος ή γηρασμένος.

Και μετά ρωτάμε αν υπάρχει τίποτα το ιερό, τίποτα το αθάνατο, αλλά η σκέψη/ερώτηση αυτή τελειώνει άμεσα, μοιραία, αναπόφευκτά, αβίαστα, και τότε παρατηρούμε ένα ολικό κενό, από το οποιο θα ξεπηδήσουν όοοολα τα υπόλοιπα φαινόμενα και αναρωτιέται κανείς το ακριβώς αντίθετο, αν υπάρχει τίποτα που να ΜΗΝ είναι ιερό, Αθάνατο.

Comments

comments

Share
Jorge Kapa

Ο ομιλητής δεν είναι ποτέ σημαντικός, αλλά μπορείς να εξετάσεις το μήνυμα, αν επιθυμείς

No Comments

Post a Comment