Αυτό που είμαι για σένα δεν είναι το ίδιο με αυτό που είαμι για τον εαυτό μου
Ενα πανεμορφο αρθρο απο την Amy Louise Gilmore
“Για σένα είμαι ένα αντικείμενο, έχω όρια γύρω μου, είμαι τοσο ψηλή, τόσο βαριά, έχω τέτοιο χρώμα δέρματος, είμαι όμορφη ή άσχημη, έξυπνη ή όχι, χρησιμη ή ενοχλητική κοκ. Είμαι ένα αντικείμενο στο πεδίο της όρασης σου, της ακοής σου κοκ. Μπορείς εύκολα να με μετρήσεις να με αξιολογήσεις μέσα από αυτές τις περιγραφές. Αν και δεν με συνοψίζουν πλήρως, δεν είναι και λάθος απο την δική σου οπτική.
Αλλά από την δική μου οπτική τα πράγματα μοιάζουν τελείως διαφορετικά. Δεν βλέπω τον εαυτό μου καθόλου σαν ενα αντικείμενο. Όταν κοιτάζω προς τα έξω απλώς βλέπω εσενα να κοιτάζεις. Ή βλέπω, σε άλλες περιστάσεις διάφορα άλλα αντικείμενα. Αλλά η εμπειρία μου από τον εαυτό μου είναι ΜΟΝΟ αυτό το βλέπειν, τίποτα παραπάνω.
Δεν έχω εμπειρία του εαυτού μου σαν πρόσωπο. Πρόσωπο φαίνομαι μόνο σε σένα. Από αυτή την οπτική, τη δική μου, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μου λένε ότι είναι “δικά μου” είναι προφανέστατα απλώς μερικά αντικείμενα που εμφανίζονται σε ένα νοητικό πεδίο και δεν ανήκουν σε κανέναν.
Αυτό κάνει τους εσωτερικούς μηχανισμούς της προσωπικότητας της Amy αντικείμενο προς ψαχoύλεμα, προς εξερεύνηση, παρά κάτι που χρειάζεται να κοντρολαριστεί, να καταπιεστεί.
Από αυτή την οπτικη είμαι τελείως ελεύθερη από περιγραφές, και ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσω σε αυτο τον κόσμο σαν πρόσωπο, πρέπει να βασιστώ στα λόγια σου για το τι είμαι ή να κοιτάξω στον καθρέφτη και να προσπαθήσω να φανταστώ τον εαυτό μου ως μια αντανάκλαση αυτού που βλέπω.
Μοιάζει τρελό, όχι; Ίσως επειδή είμαστε τόσο συνηθισμένοι να κάνουμε έτσι, δεν έχουμε παρατηρήσει την τρέλα αυτού του πράγματος.
Όταν ημαστε μικρά παιδιά ήμασταν πολύ πιο ανοιχτοί. Και επειδή δεν είχαμε εικόνα για τον εαυτό στο μυαλό μας – δεν είχαμε απολύτως καμία ιδέα ποιοι ή τι είμαστε – με φυσικό τρόπο ενωνόμασταν με ό,τι βλέπαμε/νιώθαμε. Δεν υπήρχε “εγω” και “η μαμά”, υπήρχε απλώς μια αξιαγάπητη κυρία. Δεν υπήρχε “εγω” και “το παιχνίδι” απλώς ένα πολύχρωμο στρογγυλο πράμα.
Αργότερα ανακαλύψαμε ότι άλλοι άνθρωποι μας είδαν σαν χωριστούς από αυτούς και μην έχοντας άλλο μπούσουλα να ακολουθήσουμε, σκεφτήκαμε ότι μάλλον είμαστε ό,τι λένε αυτοί ότι είμαστε – τους πιστέψαμε. Έτσι σιγα σιγά αρχίσαμε να βλέπουμε και εμείς τους εαυτούς μας σαν χωριστούς.
Βασιζόμενοι στις ιδέες των άλλων γι αυτό που είμαστε, μοιραία γεννιέται όμως σύγχυση διότι φαινόμαστε στον καθένα από τους άλλους κάπως διαφορετικοί. Για κάποιους είμαστε καλά προσωπα, για άλλους κακά. Για κάποιους ειμαστε “η κόρη τους” για άλλους “μια φίλη”. Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια για το ποιοι είμαστε;
Είμαι ικανή να κάνω αυτή την δημιουργική διαδικασία ταυτοποίησης του εαυτού μου σχηματίζοντας ενα σχήμα, μια νοητική εικόνα ή χάρτη – για παράδειγμα μπορώ να φανταστώ οτι είμαι ένα σύνολο από διάφορα αντικείμενα (κόρη, φίλη, καλή, κακιά, έξυπνη) (κάτι που δεν συνέβαινε όταν ήμουν μικρή – τα αντικείμενα εξαφανιζόταν όταν εγώ έπαυα να τα κοιτάζω) δίνοντας στα αντικείμενα αυτά μια αίσθηση σταθερότητας στο μυαλό μου.
Έτσι κατέληξα να πιστεύω ότι το πως με έβλεπαν οι άλλοι ήταν αυτό που ήμουν. Τίποτα παραπάνω!. Αλλά.. μέσα μου υποπτευόμουν ότι κάτι λείπει από την εικόνα και συνέχιζα να ψάχνω για απαντήσεις.
Καθώς μεγάλωνα ανακάλυψα κάτι τελείως διαφορετικό και λίγο περίεργο: ό,τι βλέπω είναι μια αντανάκλασή μου αλλά δεν με καθορίζει και δεν σημαίνει τίποτα για μένα. Και ενώ για τους άλλους είμαι ένα αντικείμενο, για τον εαυτό μου είμαι απλώς ένα πεδίο/χώρος επίγνωσης όπου εμφανίζονται αντικείμενα. Βρήκα ότι αυτές οι δύο φαινομενικά συγκρουόμενες πραγματικότητες είναι ταυτόχρονα αληθινές. Και καμία δεν είναι ολοκληρωμένη και καμία δεν είναι πρόβλημα.
Αυτή η γνώση δεν ήρθε από μαγικές θεωρίες ή πνευματικές ελπίδες. Χρειαζόταν απλώς να κοιτάξω και να δω πως φαίνονται τα πράγματα, χωρίς να βασίζομαι στη φαντασία μου (που έφτιαχνε εικόνες του εαυτού ή χρονικούς νοητικούς χάρτες του παρελθόντος και του μέλλοντος – αυτά τα δύο είναι στην ουσία ένα).
Ανακάλυψα ότι με το να γίνομαι τόσο ικανή στο να φαντασιώνομαι, να φτιάχνω νοητικούς χάρτες έχασα σχεδόν την ικανότητα να διακρίνω μεταξύ της φαντασίας και αυτού που πραγματικά συνέβαινε. Αφού το δεις αυτό, υπάρχει ελευθερία να απολαύσεις όλες αυτές τις δημιουργίες της φαντασίας χωρίς να μπερδεύεσαι από αυτές.
Και ακόμη πιο ομορφο είναι ότι ότι κάποιος μπορεί να ανακαλύψει ότι αυτή η ελευθερία είναι τελείως έμφυτη – στην πραγματικότητα είναι άσχετη με συνθήκες. Η ελευθερία είναι ένα ανοιχτό πεδιό όπου κάθετι επιτρέπεται να υπάρξει!”