Για πάντα
0
0
“Πως θα μπορέσω να μαι για πάντα απόλυτα ελεύθερος;”
“Είναι δυνατόν, τώρα, αυτή τη στιγμή, να ‘μαι απόλυτα ελεύθερος;”
Μπορείτε να δείτε την τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών των δύο φράσεων;
Η αναζήτηση της πιθανότητας να απελευθερωθώ για πάντα από τις δεσμεύσεις, από τα όρια που θέτω στον Εαυτό, είναι μια εξ’αρχής διαστρεβλωμένη, μάταιη αναζήτηση. Γιατί παραδέχομαι τον Χρόνο σαν κάτι Αληθινό και στηρίζω όλη μου την έρευνα σε αυτή την παραδοχή. Είτε κάνει αυτή την έρευνα ο Νίτσε, ο Κρισναμούρτι, ο Σοπενάουερ ή οποιοσδήποτε άλλος (συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος, φυσικά), έχει εξ’αρχής παγιδευτεί στην δίνη του Χρόνου, εκτός αν έχει επίγνωση ότι οι λέξεις “Για πάντα” είναι άνευ ουσίας, άνευ αληθινής βάσης. Αυτή η παγίδευση φαίνεται να είναι μια τεράστια σπατάλη ενέργειας.
Μπορώ λοιπόν αβίαστα, χωρίς προσπάθεια, να πάψω να ασχολούμαι με τέτοιου είδους μάταιες αναζητήσεις, να χάσω κάθε ενδιαφέρον για αυτές και έτσι η ενέργεια που θα κατασπαταλιόταν εκεί να επενδυθεί στην έρευνα αν τώρα, αυτή τη στιγμή, είναι δυνατόν να μαι απόλυτα ελεύθερος;
