Η παρεξήγηση

Ακούμε το κελάηδημα ενός πουλιού. Το μόνο που βιώνουμε είναι μια αίσθηση ακοής και όχι το αντικείμενο (κελάηδημα) που γίνεται αντιληπτό από αυτή την αίσθηση.

Δεν βλέπουμε πουθενά ένα αντικείμενο της εμπειρίας, φτιαγμένο από ύλη, βλέπουμε/βιώνουμε μόνο μια αίσθηση.

Γυρνάμε πίσω και αυτή τη φορά στρέφουμε την προσοχή μας προς το υποκείμενο της εμπειρίας. Στην οπτική αίσθηση εκτός απο ξεχωριστό αντικείμενο της εμπειρίας δεν βλέπουμε/βιώνουμε πουθενά ΟΥΤΕ ξεχωριστό υποκείμενο της εμπειρίας… υπάρχει μόνο η οπτική αίσθηση. Ομοίως για την εμπειρία ακοής και αφής.

Δεν γίνονται αντιληπτά 3 “πράγματα” (υποκείμενο – αισθηση – αντικείμενο).. γίνεται αντιληπτό μόνο Ένα, η Αίσθηση.

Καθόλη τη διάρκεια του πειράματος, είναι βέβαιο ότι υπάρχω, ότι είμαι παρών (πως θα μπορούσα να βιώσω την αίσθηση αν ήμουν απών;)

Στην άμεση εμπειρία μου λοιπόν υπάρχει ξεκάθαρα η αίσθηση. Και είναι επίσης ξεκάθαρο ότι υπαρχω. Αν το μονό που υπάρχει είναι η αίσθηση και εγώ είναι βέβαιο οτι υπαρχω τότε είναι προφανές ότι Εγώ είμαι η Αίσθηση.

Από τι είναι φτιαγμένη η αίσθηση; Από το knowing της αίσθησης, από την επίγνωσης της αίσθησης. Εγώ είμαι μόνο αγνή, απροβλημάτιστη, Επίγνωση, που σε μια συγκεκριμένη στιγμή πήρε τη μορφή της οπτικής αίσθησης, σε μια άλλη την μορφή της αίσθησης ακοής και σε μια άλλη την μορφή της αίσθησης αφής

ΥΓ: Ναι ναι, είναι μια ακόμη ανάλυση.. οτιδήποτε λέγεται εδώ πέρα είναι απλώς μια ανάλυση. Αλλά κάποιος μπορεί να τεστάρει την άμεση εμπειρία του και να φύγει από την συμβολικη, “νεκρη” ανάλυση που συμβαίνει εδώ και να εξερευνήσει το βίωμά του. Το βίωμά του δεν είναι ανάλυση.