Ημερα 11η: Επίλογος
Σήμερα συνειδητοποίησα πια με βεβαιότητα ότι δεν ξερω να ξεχωριζω τις μέρες. Ο μπρο πρόσθεσε ότι ειναι η πρώτη φορά που πλέον δεν θα εχει καμία σημασία η αλλαγή της ώρας.
Και αφού μια φίλη μου περιέγραψε ένα κάπως θολο σενάριο (ένα σενάριο δηλαδή που δεν μπόρεσα να το παρακολουθήσω χωρίς απορίες από την αρχή ως το τέλος) σύμφωνα με το οποίο κοντολογις ο Κορωνοϊός δεν υπάρχει αλλά πρόκειται για ένα κόλπο μεταξύ Κίνας, Ιταλίας που ίσως να έχει να κάνει και με το 5G, ήρθε η ώρα της ολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας.
Και ξεκινούν τα παράπονα για την κυβέρνηση που θα έπρεπε να κάνει άπειρα τεστ αντι να μας περιορίζει, ξεκινούν τα σενάρια συνομωσίας, ξεκινούν οι viral ιστορίες από ανθρώπους που ζουν στην Ιταλία και δηλώνουν ότι όλα όσα διαδίδονται είναι ψέμματα, ξεκινούν οι οργισμένες αντιδράσεις στην έντεχνη προσπάθεια επιβολής μιας διακριτικής Δικτατορίας, ξεκινά ένα τεράστιο κύμα καχυποψίας…
… μπροστά σε αυτό το χάος, μπροστά σε αυτή την τεράστια σύγχυση, μόνο για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: ότι Υπάρχω, οτι Είμαι Παρών. Κάθε στιγμή. Είναι η μοναδική μου βεβαιότητα. Δεν ξέρω τίποτα άλλο και αρνούμαι να πιστέψω οτιδήποτε, προς μια θετική ή προς μια αρνητική κατεύθυνση. Απλώς αναπαύομαι στην ξέγνοιαστη βεβαιότητα του Εαυτού μου, της Ύπαρξης.
Κάπου εδώ τα Ημερολόγια Χαρούμενης Απομόνωσης στην Εξοχή τελείωσαν