Ημέρα 5η: Tentin Quarantino
0
0
Ξυπνάω σήμερα και η Β. έχει φτιάξει γκιουζλεμέ. Είχα πολύ καιρό να φάω γκιουζλεμέ και η μέρα ξεκινάει πολύ απολαυστικά. Σκέφτομαι ότι τελικά αν ερθει το τέλος του κόσμου, μέχρι να σηκωθεί και να φύγει (το τέλος του κόσμου) τέτοια γκιουζλεμέ θα είναι εξαιρετικά δυσεύρετα. Σκάω στα γέλια. Που στο καλό τις σκέφτομαι όλες αυτές τις ανοησίες. Φυσάει πολύ αλλά ο ήλιος είναι ολόλαμπρος και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα πιο ξέγνοιαστη.
Η μαμά ενός φίλου πιστεύει μια ιστορία σύμφωνα με την οποία όλο αυτό γίνεται για να μας εμβολιάσουν αφού πρώτα μας ψήσουν το ψάρι στα χείλη ώστε όλοι να θέλουμε με πάθος να εμβολιαστούμε και μαζί με το εμβόλιο να βάλουν ένα τσιπ μέσα μας που θα ελέγχει τη σκέψη μας. Αναρωτιέται κανείς αν έχει επαφή με τον Εαυτό του (όχι τον ψυχολογικό εαυτό που εννοούν οι εκάστοτε ψυχολόγοι κλπ) πόσο μπορεί να τον αγγίξουν τέτοιες θεωρίες.
Στην Ιταλία μερικοί άνθρωποι βγήκαν στα μπαλκόνια και άρχισαν να παίζουν μουσική. Η αυθόρμητη αυτή κίνηση ενέπνευσε πολλούς ζηλιάρηδες που σκέφτηκαν να σκαρώσουν μια παραλλαγή της. Έτσι αποφασίστηκε στις 9 το βράδυ να βγούμε και εμείς στα μπαλκόνια να χειροκροτήσουμε όλοι μαζί τους ήρωές που τόσο έχουμε ανάγκη. Σκεφτήκαμε στη θέση των ηρώων να βάλουμε τους επαγγελματίες της Υγείας. Μην με παρεξηγείτε, δεν εννοώ καθόλου ότι το έργο τους δεν είναι πολύ χρήσιμο και ότι δεν αντιμετωπίζουν μια επικίνδυνη πρόκληση. Αλλά αυτή η ανάγκη για είδωλα, η ανάγκη για λατρεία, είναι μια ακόμη εκδήλωση της αδυναμίας μας να μείνουμε ήσυχοι παρέα με τον Εαυτό μας. Θέλουμε κάτι να ασχολούμαστε και τώρα που οι επιλογές (φαίνεται να) έχουν λιγοστέψει απελπιστικά μπορούμε να σκαρώνουμε θεωρίες συνομωσίας και φανταστικού ήρωες για να περνάει καλύτερα η ώρα. Ο ξάδερφός μου, μετά το μεγάλο event έγραψε φανερά απογοητευμένος στο προφίλ του “Θα μπορούσαν να ήταν λίγο περισσότεροι αυτοί που χειροκρότησαν”. Δεν ικανοποιήθηκε καθόλου.
Ίσως η πραγματικά μεγάλη πρόκληση θα ήταν αν καταστρεφόταν το ίδιο το διαδίκτυο. Νομίζω ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο οι άνθρωποι μάλλον θα τρελαινόταν. Γελάω όμως αμέσως μετά. Πρόκειται μόνο για μια φτηνή μαντεψιά!
Η θεία μου που μένει στο διπλανό σπίτι αφού χαιρετηστήκαμε από μακριά μου είπε με κάπως εμπιστευτικό και ανήσυχο ύφος “Όταν θα τελειώσει όλο αυτό, πόσοι και πόσοι άνθρωποι θα αρχίσουν να τρέχουν στους ψυχολόγους”. Αδύνατο να το δουμε όλο αυτό σαν μια ευκαιρία για ζωή; Το βλέπουμε αντίθετα σαν μια ανάπαυλα από τη ζωή, σαν ένα διάστημα που πρέπει να κρατήσουμε την ανάσα μας, να πάψουμε να ζούμε, μέχρι να τελειώσει, για να ξαναξεκινήσουμε τη ζωή από κεί που την είχαμε αφήσει.
Το μεσημέρι, παρά τον δυνατό αέρα, είχε τόσο έντονο ήλιο που καθίσαμε στην αυλή που δεν την χτυπάει πολύ ο άνεμος. Οι γάτες φαίνεται να μην συμμερίζονται καθόλου την ανησυχία των ανθρώπων. Κάποιος θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει αναίσθητες διότι δεν σκέφτονται καθόλου ότι αν εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος, είναι πολύ πιθανό οι μισές από δαύτες να ξοφλήσουν. Προσπάθησα να το εξηγήσω στον Πίπο και στον Κινέζο που τους πήρα αγκαλιά αλλά δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία, προτίμησαν να κάνουν το μπάνιο τους όσο βρισκόταν στην φιλόξενη αγκαλιά μου. Αυτή η μια ώρα στον καθαρό αέρα, με τις γάτες να κάνουν ουρά για το ποια θα στρογγυλοκαθίσει στα πόδια μου αποδείχτηκε εξόχως διαλογιστική και εξόχως ενισχυτική της διάθεσής μου.
Μεγαλύτερη σημασία έδωσε ο Μικές, ο σκύλος, στο δράμα των ανθρώπων. Με κοιτούσε όπως πάντα με τα μελαγχολικά του μάτια γεμάτα συμπόνοια και τρυφεράδα, τη στιγμή που ο Ζάχος με την γλώσσα έξω και τα μάτια γουρλωμένα από την έκσταση για το πόσο γαμάτη είναι αυτή η φάση που ζούμε όλοι εμείς εδώ πέρα, ορμούσε να μου δαγκώσει τον πήχη. Του εξήγησα ότι δεν είναι όλες οι στιγμές οι ίδιες όμως με αγνόησε και συνέχισε να πηδάει πάνω μου. Και έτσι μας παρέσυρε και εμάς τους δυο στο παιχνίδι του. Όμως του τη φέραμε καλά. Όσο ο Ζάχος ορμούσε να μου δαγκώσει το χέρι και εγω οπισθοχωρούσα αυτός άφηνε ακάλυπτα τα νώτα του και ο Μικές του ορμούσε από πίσω. Αδυνατούσα να καταλάβω ποιος είναι ο θηρευτής και ποιος το θήραμα σε αυτή την υπόθεση.
Σε λίγο η Β. έφτιαξε ελληνικό καφέ να πιούμε στην αυλή και σκέφτηκα να φάω κάτι κουλουράκια που δεν μου άρεσαν και τόσο, για να εξασκηθώ για το πιθανό σενάριο καταστροφής του κόσμου όπου όλα τα λαχταριστά ψιψιψόνια θα έχουν εκλείψει και θα χρειάζεται να πίνουμε αντί για καφέ βραστο νερό και αντί να τρώμε τουιξ-άκια να βολευόμαστε με τσιπς από τηγανητό γρασίδι. Έσκασα πάλι στα γέλια με την πάρτη μου, που καταφέρνει να βρίσκει ένα τρόπο να ιδεολογικοποιεί τις καταστάσεις, που προσπαθεί να δώσει απώτερο νόημα σε απλά γεγονότα όπως την απόλαυση του απογευματινού καφέ. Παρόλα αυτά, τελικά τα κουλουράκια δεν ήταν και τόσο άσχημα.
Κάποιοι φίλοι μου μεταφέρουν τα πρώτα ανησυχητικά μαντάτα. Κοντινοί τους άνθρωποι νόσησαν και ίσως κινδυνεύουν. Σε κάποιες περιπτώσεις πρόκειται για ηλικιωμένους ανθρώπους διασωληνομένους. Οι άνθρωποι έρχονται σε άμεση επαφή με την πιθανότητα της απώλειας και όσο οδυνηρό και αν ακούγεται, σκέφτομαι πόσο σπουδαία ευκαιρία για πειραματισμό είναι τούτη. Αν τους το έλεγα ίσως να θύμωναν. Δεν μιλάω. Ούτε παρηγορητικά λόγια βγαίνουν από το στόμα μου. Μια φευγαλέα σκέψη, ότι ίσως και σε μένα συμβούν παρόμοια και ίσως τότε και εγώ χάσω το κέντρο μου, εμφανίζεται και χάνεται. Το αρχικό μούδιασμα ξεχνιέται πολύ γρήγορα και συνεχίζω να υπάρχω χωρίς να ανησυχώ.
Μια γνωστή στο διαδίκτυο κατάφερε να συλλάβει ένα πιασάρικο, ζοφερό εύρημα για να προκαλέσει λίγα ακόμη έντονα συναισθήματα. Στο υστερόγραφο της δημοσίευσής της γράφει: “Στην Ιταλία οι νεκροφόρες είναι σε παράταξη έξω απ’τα νοσοκομεία κ μεταφέρουν κόσμο στην τελευταία του κατοικία ΚΑΘΕ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΧΩΡΙΣ συγγενείς συνοδεία.”
O αδερφός μου συνέλαβε την ιδέα Quarantino.org
