Ημέρα 7η: Η διακριτική πολυτέλεια του να κοιμάσαι όταν θες να κοιμηθείς
0
0
Ξυπνάω κατά τις εννιά το πρωί. Στο ηλιόλουστο καθιστικό ο Τσίτσος έχει καπαρώσει σημείο που το χτυπάει ο ήλιος. Έχει γυρίσει ανάσκελα, τεντώνει με ζήλο το δεξί του μπροστινό πόδι και με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. Ο τύπος είναι ξεκάθαρα σε νιρβάνα. Φταίει και ότι μόλις έφαγε το πρωινό του με μους πέστροφα ντομάτα. Τα δύσκολα θα αρχίσουν όταν θα μας τελειώσει η μους!
Ανοίγω το διαδίκτυό μου και μόλις μαθαίνω ότι ο Πάπας Φραγκίσκος ζήτησε από τον Θεό να σταματήσει τον Κορωνοϊό. Μήπως ακόμη και ο Πάπας Φραγκίσκος πιστεύει ότι ο Θεός είναι ένα πλάσμα με δυνάμεις αισθητά ανώτερες από τις ανθρώπινες, όπου ζει κάπου ψηλά και μπορεί είτε με τα λόγια είτε με πράξεις να πείσει τον κορωνοϊό (οσαν και αυτός να είναι ένα άλλο πλάσμα ανοιχτό στη συζήτηση ή ευαίσθητο σε πιο δυναμική δράση του Θεού) να σταματήσει. Και αν σταματήσει τι θα γίνει; Θα μείνει ακίνητος; Και θα περιμένει να πεθάνει; Ο κορωνοϊός; Ε όχι δα. Δεν το περίμενα αυτό από τον Πάπα Φραγκίσκο!
Την ίδια στιγμή φίλος με ιδιαίτερα καυστική γλώσσα λέει “σόρρι, δεν ήθελα να χαλάσω την καραντίνα σας, Ευτυχισμένο το 1967” και αναρωτιέμαι τι να κάνω με μια τέτοια δήλωση. Αφού αναρωτήθηκα λίγο κατάλαβα ότι τίποτα δεν χρειάζεται να κάνω. Είναι αξιοσημείωτο ότι μειωνουμε την “Ελευθερία” σε ένα μάτσο επιλογές. Αν μπορώ να παω όπου θέλω, να δω όποια άτομα θέλω, να αγκαλιάσω αυτόν που θέλω, να φιλήσω αυτόν που θέλω, να κάνω έρωτα με αυτόν που θέλω, γενικώς να κάνω ό,τι θέλω (λαϊκιστί “να κάνω ό,τι γουστάρω”) τότε λέμε “είμαι Ελεύθερος”. Βλέπετε αυτή η Ελευθερία είναι η Ελευθερία των επιλογών και κάποιος θα πει ότι δεν είναι καν Ελευθερία κάτι τέτοιο, γιατί είσαι σκλάβος των επιθυμιών και των επιλογών σου (για να είσαι ικανοποιημένος πρέπει αυτές να ικανοποιηθούν). Η Ελευθερία του να μη θέλω Τίποτα όμως είναι μια Ελευθερία ανεξάρτητη από συνθήκες, επιθυμίες και επιλογές, είναι μια Ελευθερία που καμία συνθήκη δεν μπορεί να στη στερήσει. Φυσικά ακόμη και αυτό μπορεί να γίνει μια ανελεύθερη ιδέα όπου το “τίποτα” γίνεται “κάτι”, μια νέα επιθυμία, μια νέα επιλογή.
Σήμερα έχουμε επισκέπτη και πολύ χαίρομαι. Μια και έχει ήλιο στην πίσω αυλή καθόμαστε εκεί. Η Καλλιόπη είναι θαρρώ πάνω από 55 και με τίποτα δεν θα ήθελα να της μεταδώσω οτιδήποτε το ιικό. Της φτιάχνω καφέ, τον βάζω στο δίσκο, απολυμαίνω το ποτήρι, που το έχω πιάσει με τα χέρια μου και αφήνω το δίσκο πάνω στο τραπέζι. Εντωμεταξύ κανείς δεν βήχει, κανείς δεν φταρνίζεται. Πολύ ωραία η παρέα, συζητάμε ήσυχα και απολαμβάνουμε και την συντροφιά των γατιών που μαζεύτηκαν όλες στην αυλή για την βεγγέρα. Κάνουν την ηλιοθεραπεία τους, το μπάνιο τους, τα παιχνίδια τους. Ωραίο να τις χαζεύεις. Ωραίο και το σαλέπι με γάλα που έφτιαξα για μένα, ζεσταίνει τα μέσα μου, γιατί παρά τον ήλιο φυσάει και έχει κρυαδάκι.
Κατά τις 10 με πιάνει μια τόσο μεγάλη νύστα που κυριολεκτικά με κάνει να τρέχω προς το κρεβάτι. Αυτή η κίνηση, αν το σκεφτείς κανείς, είναι τόσο ριζοσπαστικά απλή, τόσο τέλεια. Να μαθαίνεις να ανταποκρίνεσαι σε μια απλή φυσική ανάγκη. Όταν διψάσεις να πιεις νερό, όταν νυστάξεις να κοιμηθείς, όταν πεινάσεις να φας. Όχι να πιεις νερό επειδή θέλεις να αυξήσεις το μεταβολισμό σου (και τη στιγμή που βλέπεις μια ταινία που σε έχει συνεπάρει να αγνοείς το ξεραμένο και διψασμένο στόμα σου), όχι να τρως το αγαπημένο σου τζάνκ φουντ ενώ δεν πεινάς καθόλου, όχι να είσαι σε ένα μπαρ και να χασμουριέσαι, αλλά να παραβλέπεις τη νύστα σου για χάρη φαντασιώσεων φρενήρους διασκέδασης.
zzzzzzzZZzzz!
