
Συνειδητά όνειρα
Ακολουθεί λυρικό, ποιητικό κείμενο, μην δώσετε ιδιαίτερη σημασία, απλώς διαβάστε το και πετάξτε το.
Μια πολύ όμορφη αναλογία είναι αυτή του συνειδητού ονείρου, του ονείρου εκείνο που ο ονειρευτής αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για όνειρο. Βιώνω ένα δύσκολο, δραματικό όνειρο και πιστεύω ό,τι συμβαίνει για αληθινό, έχω ταυτιστεί με τον ήρωα στο όνειρο και ξαφνικά, άγνωστο γιατί, αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για όνειρο. Και τότε μια αίσθηση με πλημμυρίζει: ότι όλο το όνειρο, καθώς και ο χαρακτήρας, ο ήρωας του ονείρου, είναι όλα ψεύτικα και όλο το δράμα εξατμίζεται στη στιγμή. Μια άνευ προηγουμένου αναλαφρότητα ξεπηδάει, νιώθεις ότι εισαι τελείως ελεύθερος από τις συνθήκες του ονείρου. Και γνωρίζεις με απόλυτη βεβαιότητα τότε ότι είσαι, ότι πάντα ήσουν ο ονειρευτής, όχι το πρόσωπο, ο χαρακτήρας στο όνειρο.
Και αν η ζωή μας είναι μόνο ένα όνειρο στο μυαλό του Θεού (του ονειρευτή); Αν το πρόσωπο με το οποίο έχουμε ταυτιστεί είναι μόνο ένας χαρακτήρας στο όνειρο του Θεού; Αν οι συνθήκες της ζωής δεν είναι διόλου αληθινές παρά μόνο κομμάτι ενός ονείρου; Kκαι αν υπάρξει μια στιγμή που το όνειρο γίνεται συνειδητό και τότε αντιλαμβάνομαι ότι όλη η ζωή είναι ένα όνειρο στο μυαλό μου, ένα όνειρο στο μυαλο του ονειρευτή, ένα όνειρο στο μυαλό του Θεού; Και αν τότε αντιληφθώ ότι ποτέ δεν ήμουν δέσμιος των συνθηκών, ότι ποτέ δεν ήμουν το πρόσωπο, πάντα ήμουν ο ονειρευτής, πάντα ήμουν ο Θεός;