Ο Παρθενώνας και η ομορφιά μέσα μας
0
0
Ήμασταν με τον Αντώνη και το Νίκο στο Μουσείο της Ακρόπολης, απέναντι από τον Παρθενώνα..
Χ. Ρε συ, αναρωτιέμαι τι παίζει και μας αρέσει τόοοσο πολύ ο Παρθενώνας.. είναι ότι απλώς είναι κάτι πολύ όμορφο;
Α. Δεν ξέρω.. θα έλεγα ότι είναι συμμετρικός, απλός, αρμονικός.. ίσως γι αυτό!
Χ. Ας πουμε, δες αυτή την γκρι πολυκατοικία που κρύβει ένα μέρος του Παρθενώνα.. λες ας πουμε ότι αυτή είναι άσχημη;; Γιατί στη Θεσσαλονίκη έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου κάνει βόλτες περνώντας μέσα από τέτοιες πολυκατοικίες και από ένα σημείο και μετά να νιώθει να πλημμυρίζει ομορφιά!
Α. Ρε συ Νίκο..εσύ που εισαι και ξεναγός και τον βλέπεις κάθε μέρα τον Παρθενώνα, συνεχίζεις να τον γουστάρεις;
Ν. Εντάξει, η αλήθεια είναι δεν μου κάνει τόοση εντύπωση πια, αλλά δεν είναι τυχαίο που εξυμνείται η ομορφιά του σε όλο τον κόσμο..
Χ. Αυτό το δεύτερο ακούγεται πιο πολύ σαν μια ιδέα, σαν να έχει θεοποιηθεί ο Παρθενώνας και αυτή η θεοποίηση να προκαλεί κάποια μορφή αυθυποβολής, κάποια πλαστή έλξη!
Α. Ρε ξέρεις τι; Νομίζω ότι παίζει ρόλο ο χρόνος.. βλέπω μια πολυκατοικία και αμέσως κάνω το συνειρμό “αυτή η πολυκατοικία είναι μια από τα ίδια, έχω δει τέτοιες χιλιάδες στη ζωή μου” και αμέσως γεμίζω με αδιαφορία και βαρεμάρα για αυτήν.
Χ. Ναι… και παρόλο που δεν με αγγίζει κάποια ιδέα περί διαχρονικού μεγαλείου του Παρθενώνα, το κτίριο, αυτό καθεαυτό, είναι κάτι από το οποίο δεν έχω πολλές παραστάσεις, είναι κάτι ασυνήθιστο, κάτι που δεν το χω ταυτίσει με κάτι άλλο γνωστό.. και μου ασκεί έλξη μια και είναι καινούριο για μένα, παρθένο, ασυνήθιστο… ο Νικ έχοντας δει αυτό και παρόμοια θέαματα πολλές φορές, αρχίζει να αποκτά μια μπαγιάτικη οπτική και γεμίζει πάλι με αδιαφορία και βαρεμάρα, όσο και αν η ιδέα του μεγαλείου του Παρθενώνα ακόμη επιδρά πάνω του (στον Νικ).
Α. Τώρα, όταν κάνεις μια βόλτα ανάμεσα σε πολυκατοικίες και δεν γίνει αυτός ο συνειρμός, ότι οι πολυκατοικίες είναι συνηθισμένες, βαρετές, κάτι που το έχεις δει χιλιάδες φορές, τότε μοιραία κοιτάζεις την κάθε πολυκατοικία με φρέσκα μάτια, σαν κάτι ολοκαίνουριο, ολοζώντανο (μάλλον όχι “σαν” κάτι καινούριο.. είναι όντως κάτι ριζικά καινούριο, κάθε φορά, το οπτικό ερέθισμα) και αναπόφευκτα η ομορφιά σε πλημμυρίζει!
Και κάπως έτσι βρισκόμαστε αντιμέτωποι για μια ακόμη φορά με αυτό το υπέροχο, απρόβλεπτο εύρημα ότι η ομορφιά βρίσκεται μέσα μας, στην ικανότητα να βλέπουμε τα πράγματα με ζωντανά, φρέσκα μάτια και δεν έχει να κάνει καθόλου με τις εξωτερικές συνθήκες.. όπως ακριβώς η βαρεμάρα, η απογοήτευση, η θλίψη έχει τον πυρήνα της και πάλι μέσα μας, δεν εξαρτάται και αυτή καθόλου από εξωτερικές συνθήκες, αλλά από την αδυναμία μας να κοιτάξουμε με ζωντάνια!
Και κάτι τέτοιο οδηγεί μοιραία στην ανακάλυψη ότι κάθε φυγή από το βαρετό, το δυσάρεστο καθώς και κάθε κυνήγι του φαινομενικά όμορφου/γοητευτικού είναι τελείως μάταιη διότι αυτά βρίσκονται μέσα μας και καμία κίνηση δεν θα μας απομακρύνει ή θα μας φέρει κοντύτερά τους αντίστοιχα!
