
Περί Φιλίας
Η φιλία λογίζεται πολύ συχνά ως υποστήριξη, ως παρηγοριά, ως παροχή συμβουλών! Κάποιος ωστόσο θα μπορουσε να αναρωτηθεί αν είναι όντως έτσι.
Όταν κάποιος υποφέρει, ζητάει συμβουλές για το πως να ξεφύγει από τον πόνο, ζητάει παρηγοριά που θα καταπραϋνει τον πόνο, ζητάει να ακούσει αυτό που θα τον ανακουφίσει. Ο φίλος, αν είναι καθόλου σοβαρός, συμπονετικός, τρυφερός, θα σιωπήσει, θα διστάσει να ξεστομίσει απλώς την άποψή του, τη γνώμη του, μια εύκολη παρηγορία, ή μια σκληρή κριτική (ανάλογα με την οπτική του).
Οπότε στον φίλο δεν του μένει τίποτα άλλο παρά να ακούσει με όλη του την προσοχή, να ψηλαφίσει με εγρήγορση το πρόβλημα. Και τότε διαπιστώνει με έκπληξη ότι η παρηγοριά, η συμβουλή, η στήριξη θα κουκουλώσει τον πόνο, κάνοντας αδύνατο γι αυτόν που υποφέρει να δει την ρίζα του πόνου. Το παυσίπονο ποτέ δεν θεράπευσε καμία αρρώστια.
Ο φίλος μπορεί μόνο να δείξει αυτό που είναι μάταιο, αντιφατικό και ΟΧΙ το θετικό, το σωστό, αυτό που πρέπει να γίνει! Πόσοι θέλουν έναν τέτοιον φίλο;