
Το Δημιούργημα και ο Δημιουργός
Ακούγοντας τον Ιμάμη να ψάλλει με όλη του τη δύναμη, με φοβερό πάθος, σκέφτηκα αυτο το αλλόκοτο παιχνίδι που παίζει ο άνθρωπος με το μυαλό του. Ο άνθρωπος ψάχνει κάτι ανώτερο από εκείνον. Ψάχνει κάτι ανώτερο με μόνο εργαλείο αυτό που θεωρεί ως κατώτερο, το ίδιο του το μυαλό. Ψάχνοντας κάτι το ανώτερο με εργαλείο το κατώτερο δεν μπορεί εξ ορισμού να βρει τίποτα. Και μπροστά σε αυτή τη φοβερή αδυναμία, σε αυτή την αδιαμφισβήτητη ματαιότητα, αντιδρά, αντί να ησυχάσει, να αναπαυθεί.
Αφού λοιπόν δεν μπορεί να βρει πουθενά το Ανώτερο αντιδρά επινοώντας το ο ίδιος. Και έτσι φτιάχνει ένα Θεό, υποτιθέμενα ανώτερο απο εκείνον. Και μετά για να εντείνει αυτή την πλαστή αίσθηση ανωτερότητας, χρησιμοποιεί πάλι το μυαλό του, επινοεί τελετές, επινοεί ψαλμούς, κατανυκτικές ατμόσφαιρες, όμορφες αρωματικές μυρωδιές, επινοεί ένα καταιγισμό αισθήσεων που δημιουργούν την εντύπωση κάτι που είναι μεταφυσικό, διαφορετικό, μυστικιστικό, κάτι που ταιριάζει στην ιδέα που έχει για το Ανώτερο. Και μετά, όλη αυτή την επινόηση, τη λατρεύει. Ο άνθρωπος λατρεύει ως Θεό του το ίδιο του το δημιούργημα. To Δημιούργημα λατρεύεται ως Δημιουργός!
Βάλτε μια όμορφη, λεία, λευκή πέτρα στη μέση ενός σκοτεινουύ δωμάτιου, ανάψτε λίγα κεριά γύρω της και κάθε μέρα, για λίγη ώρα, δοκιμάστε να προσεύχεστε σε αυτή την πέτρα. Ίσως μέσα σε λίγο διάστημα να φτιάξετε μια καινούρια θρησκεία.