Το κέλυφος
0
0
Κάποτε είχα κανει την μουσική ασπίδα ενάντια στη βαρεμάρα. Όπου και να πήγαινα είχα πάντα μπόλικη μουσική μαζί μου, δεκάδες κασσέτες και το γουόκμαν μου, με εφεδρικές μπαταρίες, για να είμαι βέβαιος ότι η ασπίδα θα είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη. Στο λεωφορείο, στο δρόμο, στο γυμναστήριο, στο τρένο, στο αεροπλάνο, στο τρέξιμο, στη γιόγκα, παντού η μουσική απέκρουε ενοχλητικα εξωτερικά ερεθίσματα και εμπόδιζε την βαρεμάρα να με κυριέψει μια και προσέφερε μια κάποια ευχαρίστηση.
Με τον καιρό αυτή η βολική ασπίδα έμοιαζε σαν να κερατινοποιείται, να παύει να είναι ευέλικτη, εύπλαστη, έμοιαζε να σχηματίζει σιγά σιγά ένα νεκρό κέλυφος γύρω μου. Ένα κέλυφος μέσα στο οποίο άρχισα να ασφυκτιώ, έπρεπε να το κουβαλάω μαζί μου όπου πηγαίνω, ένα κέλυφος που με απομόνωνε από τον υπόλοιπο κόσμο και ενώ έμοιαζε να με σώζει από τη βαρεμάρα σταδιακά άρχιζε να αναδύει τη δική του οσμή βαρεμάρας. Και σαν να μην έφταναν ολα αυτά, μου δημιουργούσε την εντύπωση ότι δεν μπορώ χωρίς τη μουσική. Διακριτικά, λεπτεπίλεπτα υφαινόταν ένα δίχτυ φόβου, μέσα σε αυτό το κέλυφος, ένα δίχτυ εξάρτησης.
Αυτό το κέλυφος είναι μια ακόμη ουσιαστική (αλλά πάντα φαινομενική) εκδήλωση ή πτυχή αυτού που λέμε “εγώ”, αυτού του φανταστικού ξεχωριστού εαυτού, αυτού του φανταστικού προσώπου, που πιστεύουμε ότι είμαστε. Μέσα στο κέλυφος το πρόσωπο νιωθει ασφαλές, απομυζεί κάμποση ευχαρίστηση, αποφεύγει τον πόνο, τα δυσάρεστα συμβάντα που περιορίζονται έξω από το κέλυφος. Μόνο που μετά από λίγο (ή από πολύ) η αίσθηση αλλάζει άρδην…
Τώρα τι γίνεται όταν το κέλυφος σπάσει; Ίσως κάποιος ανακαλύψει μια αίσθηση διακριτικής ελευθερίας γεμάτη ομορφιά, αν δεν τον καταπιεί ο φόβος και η δυσαρέσκεια.
ΥΓ: Στη θέση της μουσικής μπορεί κάποιος να βάλει όποιο αντικείμενο θέλει, το βιβλίο, το κινητό, κάποια ουσία, έναν εραστή κλπ κλπ
