Τα βήματα και η υπευθυνότητα
Στο Σχολείο Δάσους τούτη τη φορά έχουμε και παιδιά 4 ή 5 χρονών. Επειδή ήταν η πρώτη συνάντηση αυτής της ομάδας μας ακολούθησαν και οι γονείς. Είναι φοβερά όμορφο κάτι που παρατηρήθηκε.. όταν ξεκινήσαμε τη βόλτα μας, τα πιο μικρούλια παιδιά πήγαιναν χέρι χέρι με τους γονείς. Τα βήματά τους ήταν αβέβαια, σχεδόν τρέμανε, σε κάθε επόμενο βήμα νόμιζες ότι θα σωριαστούν κάτω. Κάποια στιγμή, κάπως έγινε και τα άφησαν οι γονείς. Με τόσο αβέβαια βήματα φαινόταν πολύ εύκολο να πέσουν και να χτυπήσουν, οπότε ήμασταν έτοιμοι να επέμβουμε..
.. και μέσα σε λίγα λεπτά συνέβη μια εξαιρετική μεταμόρφωση.. τα βήματα αρχισαν να γίνονται πιο στιβαρά, τα πόδια σταμάτησαν να τρέμουν και ακολούθησαν χοροπηδητά, ισορροπία σε κορμούς δένδρων, σκαρφάλωμα σε βουναλάκια κλπ. Υπήρξε μια σιγουριά που δεν υπονοούσε αλαζονία, γιατί τα βήματα ήταν μεν σίγουρα αλλά προσεκτικά, μελετημένα.
Κάποιος αναρωτιέται μήπως η αβεβαιότητα και ο φόβος καλλιεργείται όσο το παιδί περιορίζεται από το “χέρι του γονέα”; Και μήπως η προσωπική υπευθυνότητα γεννιέται μόλις το παιδί αφήνεται ελεύθερο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό; Όσο ένας εξωτερικός παράγοντας θέτει τα όρια, με κανόνες, επιβράβευση, τιμωρία, παίρνει και την ευθύνη για το παιδί.. όμως όταν το παιδί αφεθεί ελεύθερο, τότε εκείνο μοιραία αναλαμβάνει όλη την ευθύνη μια και δεν υπάρχει άλλος να το κάνει.. αν δεν προσέξει, θα πέσει κάτω, δεν θα υπάρξει κανένα χέρι να το κρατήσει όρθιο, οπότε μοιραία η προσοχή του εντείνεται.. Αυτό ίσως στην αρχή να είναι ένα σοκ τόσο για τον εξωτερικό παράγοντα όσο και για το παιδί.. αλλά πως αλλιώς να ανθίσει αυτό το νεαρό πλάσμα, πως να αναπτύξει πρωτοβουλία, να εκδηλώσει την περιέργειά του, τις τάσεις του, τις κλίσεις του, τον αυθορμητισμό του, αν δεν αφεθεί ελεύθερο, με υπευθυνότητα, να ανακαλύψει όλες αυτές τις ιδιότητες!
Εκπληκτικό
ΥΓ: Κάτι μάτια γεμάαατα ζωντάνια… να σκέφτεσαι αν πρέπει καν να αγγίξεις αυτή τη ζωντάνια με τις άκρες των δαχτύλων σου μην τυχών και την βλάψεις!