Θα μπορούσε κάποιος να πει (χωρίς να ξεχνά την σχετικότητα των λέξεων) ότι το να διδάξεις τον Ζάχο την σημασία της λέξης “Κάτω”, σημαίνει να του δώσεις να καταλάβει ότι όταν του λες “κάτω” εννοείς να λυγίσει τα πίσω πόδια και να καθίσει σε αυτα.
Όσο γίνονται περισσότερα Σχολεία Δάσους όλο και λιγότερα πράγματα έχω να πω και αυτό μου φαίνεται εξαιρετικό. Τούτη τη φορά πηγαμε σε 4 δασάκια (Βοήθεια, Μονοδένδρι, Λοβωκομείο, Κλειδού), παίξαμε ως και μπέιζμπολ, σκυταλοδρομίες, μαραθώνιους, καυτή πατάτα, είπαμε ανέκδοτα, συγκεντρώσαμε σπάνια ευρήματα από όστα δεινοσαύρων, φτιάξαμε...
Σήμερις έπειτα από καιρό οργανώσαμε παλι Σχολείο Δάσους. Πρώτη φορά τόσο μεγάλη ανταπόκριση. Άρχισα να βλέπω ποια παιδιά δήλωσαν συμμετοχή. Κοιτάζοντας τα ονόματα αμέσως εμφανιζόταν σκέψεις τύπου "ααα θα ρθει και ο τάδε, ποσο γλυκός και ήσυχος" ή "ωωωωχ παναγία μου και ο Β και...
Ολοκληρώθηκε μια ακόμη βδομάδα με Σχολείο Δάσους και υπήρξαν μαθήματα που αν δεν αφεθούν ήσυχα να σβήσουν θα γίνουν καινούριο βάρος/γήρας. Πριν σβήσουν θα ήθελα να τα μοιραστώ.
Δραματικός ο τίτλος και πάλι! Τα πράγματα δεν ήταν όμως καθόλου δραματικά. Στην προχτεσινη εξόρμησή μας στο Λωβοκομείο κάναμε μια από τις πιο hardcore περιπλανήσεις μας, ανεβήκαμε σε πολύ δύσκολα σημεία, με παιδιά που ήταν 4 και 5 χρονών (και μεγαλύτερα). Ήταν από τα πιο όμορφα σχολεία δάσους, τα παιδιά ούτε μαλώνανε, ούτε φωνάζανε, ούτε χτυπιόταν, ήθελαν μόνο να εξερευνήσουν, και ήταν τόσο απορροφημένα διότι η περίσταση ήταν (εκτός από συναρπαστική) δύσκολη, απαιτητική και χρειαζόταν να βάλουν όλη τους την προσοχή. Γιατί ξέρετε, τα παιδιά από τη στιγμή που έχει καλλιεργηθεί αρκετά η (πλαστή) συνείδηση του ατομικού εαυτού (είμαι ένα σώμα/μυαλό) δεν θέλουν να χτυπάει το σώμα και προσπαθούν να το αποφεύγουν. Εμείς οι ενήλικες ήμαστε κοντά τους και τους βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε ώστε να τα καταφέρουν στις αναβάσεις και καταβάσεις. Πολύ συναρπαστική εμπειρία, χωρίς πανικούς και αγωνίες.
Είμαι σε ένα ήσυχο καφέ! Δίπλα μου έρχονται ο πατέρας και το παιδί του, ένα κορίτσι 3 χρονών, χαμογελαστό, ζωντανό, ζωηρό, με οξεία φωνή. Το παιδί ξεκαρδίζεται, ο μπαμπάς του είναι χαμογελαστός, φαίνεται ο ένας να απολαμβάνει την παρέα του άλλου.
“Είδες, ήφαγε το ξύλο του και τώρα ήκατσε ήσυχα”! Υπάρχουν βεβαίως και άλλοι τρόποι, πιο έξυπνοι, πιο διακριτικοί.
Η δασκάλα δίνει στα παιδιά αυτοκόλλητα αν τα πηγαίνουν καλά στο μάθημα και όλα φαίνονται να ρυθμίζονται καλά, τα παιδιά προσέχουν στο μάθημα και ανταμοίβονται με φανταχτερά αυτοκόλλητα..
Λίγο μετά το τέλος του 7ου Σχολείου Δάσους είχαμε συζήτηση με την Δήμητρα όπου μιλούσαμε για τις σύγχρονες παιδαγωγικές προσεγγίσεις. Έθετα λοιπόν προς εξέταση την πιθανότητα ότι όσο υπάρχει μια “προσέγγιση” υπάρχει και ένας “απώτερος σκοπός” (ανάπτυξη χαρακτήρα, κοινωνικοποίηση, απόκτηση γνώσεων, δεξιοτήτων δημιουργία αίσθησης υπευθυνότητας, καλοσύνης κλπ) και ανάποδα, αν υπάρχει ένας απώτερος σκοπός πρέπει να οργανώσεις μια προσέγγιση για να τον φέρεις σε πέρας.. αν όμως δεν υπάρχει κανένας σκοπός, τότε ίσως τα πράγματα γίνονται από μόνα τους, φυσικά (να αναπτύσσεται πχ η ανάληψη πρωτοβουλίας, η εσωτερική υπευθυνότητα, να μαθαίνουν χρήσιμα πράγματα τα παιδιά, να κοινωνικοποιούνται κλπ κλπ χωρίς καμία μεθόδευση)..
Όταν ήμανε μικρός και άρχιζα να μαθαίνω ανάγνωση στο σχολείο, δυσκολευόμουν πάρα πολύ.. μου φαινόταν πάρα πολύ μεγάλες οι λέξεις, δεν θυμόμουν πως να συνδέσω τις συλλαβές, για να φτιάξω την λέξη και να βγάλω κάποιο νόημα.. φτάνοντας στο τέλος μιας λέξης είχα ξεχάσει τις αρχικές συλλαβές.. κουραζόμουν, μοχθούσα, βαριανάσαινα, δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ και συνέχεια σηκωνόμουν να πάω στην δασκάλα να ζητήσω να μου πει τελικά ποια λέξη αντιστοιχεί στα συγκεκριμένα γράμματα! Άλλα παιδιά δεν αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα! Είναι αλήθεια ότι θα με διευκόλυνε πάρα πολύ να είχα κάποιον ενήλικα από πάνω μου να μου λύνει τις απορίες όσον αφορά την ανάγνωση..
Μια φίλη χάρηκε με την “ιδέα” του Σχολείου Δάσους και είπε ότι ήθελε να έρθει και κείνη! Και ήρθε. Ήταν δασκάλα ειδικής αγωγής και έτυχε να είναι η δασκάλα που φροντίζει δύο από τα παιδιά που έρχονται μαζί μας. Η φίλη είπε: Μου κάνει φοβερή εντύπωση πόσο διαφορετικά λειτουργούν αυτά τα παιδιά εδώ, σε σχέση με το σχολείο. Ίσως φταίει το ότι εκεί αντιμετωπίζουν μια μορφή στίγματος που τα βαραίνει, ενώ εδώ ειναι ελευθερα από αυτό το φορτίο”.