Ας ερευνήσουμε ένα υποθετικό παράδειγμα:
Κάθομαι σε ενα τραπέζι με τον Χ και μιλαμε. Ο Χ είναι ανέκφραστος και κάνει μια αχρωμάτιστη συναισθηματικά δήλωση. Ο Χ, η έκφραση του προσώπου του και η δήλωσή του είναι εκείνη τη στιγμή το αντικείμενο της εμπειρίας μου. Και μετά τη δήλωσή του εγώ σκέφτομαι ότι ο Χ παραμένει ανέκφραστος ενώ μέσα του βράζει από το θυμό τον οποίον κρύβει.
Μόλις τελείωσα το δεύτερο τεράστιο κεφάλαιο του πρώτου τόμου του βιβλίου του Μάρσελ Προυστ “Αναζητώντας τον χαμένο Χρόνο”. Αυτό τελειώνει κάπως έτσι: “Και να σκεφτείς, πως άσκοπα ξόδεψα χρόνια της ζωής μου, πως θέλησα να πεθάνω, πως είχα τον πιο μεγάλο μου έρωτα για μια γυναίκα που δεν μου άρεσε, που δεν ήταν ο τύπος μου!”. To τέλος του κεφαλαίου συμπίπτει με τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, την ημέρα του Έρωτα.
Συζητούσαμε και λέγαμε ότι βρίσκαμε πολύ περίεργες ολες αυτες τις ερμηνείες που δίνουν οι εκαστοτε ψυχαναλυτές για τις αιτίες των συμπεριφορών μας. Για κάθε εικασία που θα κάνει ο ψυχαναλυτής για την ρίζα μιας συμπεριφοράς, εγώ έχω να παραθέσω άλλες δέκα. Ποιος ξέρει ποια αιτία είναι η πραγματική και ποια όχι; Ακόμη περισσότερο, ποιος ξέρει αν υπάρχει μια μόνο συγκεκριμένη, απομονωμένη, πραγματική αιτία, που προκαλεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά ή αν πρόκειται για μια πιο ολική κατάσταση, όπου το σύμπαν ολόκληρο, και όχι μια μόνο παράμετρός του, γεννάει τα διάφορα φαινόμενα, τις διαφορες συμπεριφορές.
Χτες συζητούσαμε και ήρθε αυτό στο προσκήνιο: Όταν οι άνθρωποι λένε ότι είναι σημαντικό να βρουν κάποιον να ταιριάζουν για να πετύχει η σχέση, αυτό που εννοούν στην πραγματικότητα είναι να βρουν κάποιον να ταιριάζουν οι εμμονές τους. Αυτό που ψάχνουμε είναι άτομα με παρόμοιες εμμονές ώστε να αποφύγουμε τη σύγκρουση μαζί τους και ανενόχλητοι να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε διακαώς τόσο εμείς όσο και το δεύτερο μέρος της σχέσης (δεν ειμαστε και τίποτα αναίσθητοι).
Βρίσκομαι που και που (κάπως σπάνια) με διάφορες παρέες και σαστίζω. Οι άνθρωποι μιλάνε πάρα πολύ, φωνάζουν, χειρονομούν, γελάνε δυνατά! Ειρωνεύονται, λένε συνέχεια αστεία, βγάζουν φωτογραφίες τα πρόσωπά τους! Πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα υπόβαθρο σιωπηλό. Δεν μπορούν να υπάρξουν όλες αυτές οι εκδηλώσεις χωρίς το σιωπηλό αυτό υπόβαθρο, όπως δεν μπορεί να υπάρξει ζωγραφιά χωρίς το λευκό κανβά, σύννεφα χωρίς τον ουρανό και λέξεις χωρίς τις λευκές σελίδες πίσω τους.
Και o Κινέζος χώθηκε στην αγκαλιά της Β. ξάπλωσε με όλη του την άνεση, χωρίς ίχνος καχυποψίας, απολαμβάνοντας με όλη του την καρδιά τα χάδια της, αλλά και η Β. χαιρόταν με τα χάδια του και ήταν και οι δυο ευτυχισμένοι.
Είπε χτες η φίλη Σοφία “οι ανθρώπινες σχέσεις, η επικοινωνία είναι τόσο επιφανειακή, ρηχή, δύσκολη, αδύνατη”.
Και ήρθε στο μυαλό ότι αυτό είναι μια πολύ ευστοχη παρατήρηση, σε πάρα πολλές σχέσεις, γιατί όλες (οι περισσότερες) σχέσεις που βιώνουμε, υπακούουν σε κάποια πρότυπα, σε κάποια πάτερν.
Η φιλία λογίζεται πολύ συχνά ως υποστήριξη, ως παρηγοριά, ως παροχή συμβουλών! Κάποιος ωστόσο θα μπορουσε να αναρωτηθεί αν είναι όντως έτσι.
Είπε η Μίνα: “Όσο πιο κοντινή είναι η επαφή με κάποιον, τόσο πιο αληθινή είναι, που σημαίνει ότι υπάρχει η ελάχιστη συνέχιση, η ελάχιστη εξάρτηση.. Ήμουν σε μια υπεροχή retreat το προηγούμενο καλοκαίρι, με κάποιους ανθρώπους και η δύναμη της αγάπης “κινούσε βουνά” μεταξύ μας, ήρθαμε τόσο κοντά και όταν όλο αυτό τελείωσε, ένιωσα την δύναμη αυτής της ένωσης στο γεγονός ότι αυτή δεν άφησε το παραμικρό ίχνος.. υπό αυτή την έννοια όλα ξεχάστηκαν.. διότι αυτό που βιώνεται αληθινά δεν αφήνει πότε ίχνος στη μνήμη!”