Ημερα 11η: Επίλογος
Σήμερα συνειδητοποίησα πια με βεβαιότητα ότι δεν ξερω να ξεχωριζω τις μέρες. Ο μπρο πρόσθεσε ότι ειναι η πρώτη φορά που πλέον δεν θα εχει καμία σημασία η αλλαγή της ώρας.
Σήμερα συνειδητοποίησα πια με βεβαιότητα ότι δεν ξερω να ξεχωριζω τις μέρες. Ο μπρο πρόσθεσε ότι ειναι η πρώτη φορά που πλέον δεν θα εχει καμία σημασία η αλλαγή της ώρας.
Ανοίγω τα μάτια μου. Η πρώτη σκέψη που έρχεται είναι ότι είναι αστείο διότι ενώ περνάμε ώρες των ωρών με την Β. ελέω της απομόνωσης, δεν μαλώνουμε καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. Και δεν είναι μόνο αστείο είναι και κάπως αναπόφευκτο. Γιατί η ημέρα ξεκινάει χωρίς σπουδαίες βλέψεις, χωρίς ηχηρές προσδοκίες και ευφάνταστα σχέδια που να ειναι θέμα ζωής και θανάτου να εκπληρωθούν. Τρώμε, κάνουμε καμια βόλτα, μερικές δουλειές, κοιμόμαστε. Πως να διαφωνήσει κανεις με κάποιον σε σχέση με αυτά τα απλά πράματα. Η απουσία επιλογών και βαρυσήμαντων επιθυμιών, διαλύει τις πιθανότητες σύγκρουσης.
Ξυπνάω κατά τις εννιά το πρωί. Στο ηλιόλουστο καθιστικό ο Τσίτσος έχει καπαρώσει σημείο που το χτυπάει ο ήλιος. Έχει γυρίσει ανάσκελα, τεντώνει με ζήλο το δεξί του μπροστινό πόδι και με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. Ο τύπος είναι ξεκάθαρα σε νιρβάνα. Φταίει και ότι μόλις έφαγε το πρωινό του με μους πέστροφα ντομάτα. Τα δύσκολα θα αρχίσουν όταν θα μας τελειώσει η μους!
Ξυπνάω σήμερα και οι πατούσες μου κρυώνουν, οπότε αποφασίζω να βάλω τις κάλτσες μου. Τις καινούριες κάλτσες μου. Τις αγόρασα πριν μια βδομάδα και για το συγκεκριμένο ζευγάρι ειναι οι πρώτες του χρήσεις. Τσεκάρω από κάτω και με τρόμο ανακαλύπτω ότι στο γνωστό σημείο έχουν φθαρει και είναι έτοιμες να σκίσουν. Ποιο είναι το γνωστό σημείο; Είναι εκείνο το σημείο που έχω δύο κάλους στις πατούσες μου. Και αυτοί καταστρέφουν όλες τις τέλειες καινούριες κάλτσες μου. Επιχειρώ ποδόλουτρο για 20 λεπτα ώστε να μαλακώσουν οι κάλοι και να χρησιμοποιήσω στη συνέχεια σφουγγαράκι για να τους τρίψω και να φύγουν και το αποτέλεσμα είναι πενιχρό. Δεν είναι εν μέσω καραντίνας να αποχωρίζεσαι έτσι απλά πολύτιμα ζευγάρια κάλτσες. Ας είναι, θα πλέξω μερικές καινούριες αν χρειαστεί.
Ξυπνάω σήμερα και η Β. έχει φτιάξει γκιουζλεμέ. Είχα πολύ καιρό να φάω γκιουζλεμέ και η μέρα ξεκινάει πολύ απολαυστικά. Σκέφτομαι ότι τελικά αν ερθει το τέλος του κόσμου, μέχρι να σηκωθεί και να φύγει (το τέλος του κόσμου) τέτοια γκιουζλεμέ θα είναι εξαιρετικά δυσεύρετα. Σκάω στα γέλια. Που στο καλό τις σκέφτομαι όλες αυτές τις ανοησίες. Φυσάει πολύ αλλά ο ήλιος είναι ολόλαμπρος και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα πιο ξέγνοιαστη.
Κάθομαι στην κάπως κουνιστή πολύθρόνα, αυτή την γνώριμη, οικονομική πολυθρόνα των ΙΚΕΑ που νομίζω όλοι γνωρίζετε. Τα πόδια μου τα έχω βάλει να ακουμπούν στο πλαϊνό τοίχωμα του καναπέ. Διαβάζω ένα βιβλίο σχετικό με τη μνήμη και δεν ξέρω τι συνειρμοί γίνονται αλλά εν πάσει περιπτώσει με κυριεύει η σκέψη να καταγράψω όσα θα συμβούν τις μέρες της χαρούμενης απομόνωσης στο σπίτι στην εξοχή.