Δεν γινεται να βιωσω την εμπειρια αν γνωριζω την εμπειρια.. Για να βιωσω την εμπειρια πρεπει να χαθω ολοκληρωτικά μεσα της, να γινω ενα μ αυτην, να μην ξερω τι είναι αυτό που ζω. Τη στιγμη που ξερω τι βιωνω εχω ηδη βγει εξω απο την...
Όταν είμαι ήσυχος και η προσοχή μου αναπαύεται δεν διακρίνω κανένα αντικείμενο (υλικό αντικείμενο ή πχ μια σκέψη ή ένα συναίσθημα). Για να εμφανιστεί ένα αντικείμενο χρειάζεται η προσοχή μου να εστιάσει κάπου (δοκιμάστε το). Μετά από λίγο το αντικείμενο σβήνει.
Πολύ σπάνια γράφω κάτι με πρακτική σημασία, κάτι που να έχει κάποιο πρακτικό σκοπό. Σήμερις είναι μια από αυτές τις φορές. Χωρίς χρονοτριβές, θέλω να πω ότι σε αυτή την επείγουσα κατάσταση με τον κορωνοϊό είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να κάνω, χωρίς να χρειάζεται να είμαι αυθεντία στην επιδημιολογία ή κάποιου άλλου είδους αυθεντία.
Διαβάζω ένα άρθρο που αναπαράχθηκε παρα πολύ χτες, από την εφημερίδα των συντακτών με τίτλο ¨Σε αυτό τον πόλεμο ποιος είναι ο εχθρός μας” που είναι τελείως ενδεικτικό του κλίματος. Όλοι ψάχνουν για έναν εχθρό. Η εφημερίδα των συντακτών θεωρεί ότι εχθρός μας “είναι οι δυνάμεις του πολέμου, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, η ολιγαρχία του πλούτου σε Ελλάδα και Τουρκία και οι πολιτικοί υπηρέτες της”. Πολλοί άλλοι πριν από αυτούς είχαν διαφορετικές απόψεις. Για άλλους εχθρός είναι ο Ερντογάν. Για άλλους οι Τούρκοι. Για άλλους μετανάστες, για άλλους τα ΜΑΤ, για άλλους τα ΜΜΕ, για άλλους ο Τσίπρας, για άλλους ο Μητσοτάκης, για άλλους η Χρυσή Αυγή, για άλλους οι Αλληλέγγυοι, για άλλους το Χρήμα, ο Καπιταλισμός, ο Κομμουνισμός, ο Φασισμός, τα κλειστά σύνορα. Υπάρχουν ακόμη άπειρες εκδοχές, άπειρες απόψεις.
Ακολουθεί λυρικό, ποιητικό κείμενο, μην δώσετε ιδιαίτερη σημασία, απλώς διαβάστε το και πετάξτε το.
Μια πολύ όμορφη αναλογία είναι αυτή του συνειδητού ονείρου, του ονείρου εκείνο που ο ονειρευτής αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για όνειρο. Βιώνω ένα δύσκολο, δραματικό όνειρο και πιστεύω ό,τι συμβαίνει για αληθινό, έχω ταυτιστεί με τον ήρωα στο όνειρο και ξαφνικά, άγνωστο γιατί, αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για όνειρο. Και τότε μια αίσθηση με πλημμυρίζει: ότι όλο το όνειρο, καθώς και ο χαρακτήρας, ο ήρωας του ονείρου, είναι όλα ψεύτικα και όλο το δράμα εξατμίζεται στη στιγμή. Μια άνευ προηγουμένου αναλαφρότητα ξεπηδάει, νιώθεις ότι εισαι τελείως ελεύθερος από τις συνθήκες του ονείρου. Και γνωρίζεις με απόλυτη βεβαιότητα τότε ότι είσαι, ότι πάντα ήσουν ο ονειρευτής, όχι το πρόσωπο, ο χαρακτήρας στο όνειρο.
.. Θάνατος. Ζεις πολύ περίπλοκα, με αρκετές έγνοιες και αρκετούς τρόπους ευχαρίστησης, μπόλικη ικανοποίηση και κάμποση απογοήτευση. Και ξάφνου τα χάνεις όλα. Χάνεις κάααθε γνωστό τρόπο ευχαρίστησης, όλους τους αγαπημένους ανθρώπους, χάνεις τα πάντα.. Και για μια στιγμή ή για δέκα στιγμές είσαι τελείως μετέωρος. Απλώς...
Μιλώντας σχετικά, θα μπορούσαμε να πουμε ότι υπάρχουν δύο “μυαλά” (minds). Το πρώτο (perceiving) αντιλαμβανεται/συλλαμβανει/δημιουργει μια Ενιαία, Ολική, Αδιαίρετη Εμπειρία. Αυτή η Ολική εμπειρία είναι ουσιωδώς Άγνωστη και μη-αντικειμενική.
Εδώ και χρόνια αδυνατώ να αδιαφορήσω για τις απορίες που πετάγονται από μόνες τους κάθε φορά που τίθεται στη συζήτηση το θέμα των νόμων, των θεσπισμένων κανόνων που προβλέπουν τι ειναι αποδεκτό και τι όχι και προβλέπουν ποινές για ο,τι ξεφεύγει από τα αποδεκτά. Αναρωτιέμαι ποια ειναι στ’ αλήθεια η επίδραση του νόμου στον άνθρωπο.
Μετάφραση του ημερολόγιου που είχα γράψει στα αγγλικά πριν 3 χρόνια με αφορμή τα 30 χρόνια από τον θάνατο του Τζιντού Κρισναμούρτι – αν το έγραφα τώρα νομίζω ότι δεν θα εμφανιζόταν τα ίδια λόγια αλλά τι σημασία έχει:
“Μερικοί από εσάς ίσως γνωρίζετε τον Τζιντού Κρισναμούρτι. Ήταν ένας Ινδός που έζησε από το 1895 ως το 1986 αλλά δυσκολεύομαι να πω πολλά πράγματα γι αυτόν.. δεν ήταν γκουρού δεν ήταν δάσκαλος του ζεν, δεν ήταν δάσκαλος (υπονοώντας ότι οι υπόλοιποι είναι μαθητές) ή κάτι παρόμοιο. Στην πραγματικότητα ήταν .. τίποτα.
Τα χτεσινά και σημερινά γεγονότα φέρανε στο μυαλό την τραγωδία στο Μπατακλάν, με το #prayforparis. Τότε αρχικά πάγωσα, αλλά μένοντας με την παγωμάρα ανακάλυψα κάτι πολύ όμορφο, ότι δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτώ, να κάνω, να απασχολήσω το νου μου, σε σχέση με αυτό το γεγονός και η γαλήνη γέμισε όλο τον εσωτερικό χώρο. Αυτή τη φορά έγινε κάπως αλλιώς.. αρχικά δεν μπορούσε να ριζώσει θλίψη, παγωμάρα, γιατί δεν συνέβαιναν σκέψεις. Και το πρωί, για κάποιο λόγο (ή χωρίς λόγο) κόλλησα στα σχόλια διάφορων και δεν άργησε να με βρει μεγάλη σύγχυση. Λίγη σιωπή, ησυχία, εξάτμισε τη σύγχυση και τώρα ένα είναι ξεκάθαρο: Κάθε συναισθηματική αντίδραση στο συμβάν (γεγονός) δίνει τροφή στο ίδιο δηλητήριο που έκανε κάποιους (αν όντως έγινε έτσι) να βάλουν φωτιές στη φύση για κάποιο προσωπικό όφελος.