Η επίγνωση της ταύτισης
0
0
Όταν εμφανίζεται μια σκέψη, συχνά έχουμε την αίσθηση ότι αυτή η σκέψη είναι δική μας (ταύτιση). Κάποιος, αν παρατηρήσει προσεκτικά ίσως δει ότι αυτή η αίσθηση προκύπτει/γεννιέται από μια δεύτερη σκέψη που ακολουθεί την πρώτη, η οποία κοντολογίς λέει “η σκέψη που μόλις έκανες είναι δική σου”.
Χωρίς αυτή την δεύτερη σκέψη, ανακαλύπτει κανείς με έκπληξη ότι η πρώτη σκέψη απλώς έγινε, απλώς εμφανίστηκε, ότι δεν είμαι εγώ ο ιδιοκτήτης της, ότι δεν είναι δική μου. Τότε η σκέψη μένει μετέωρη, είναι ένα παλό φαινόμενο όπως τόσα άλλα. Επίγνωσή μόνο της πρώτης σκέψης αφήνει στο σκοτάδι μια κίνηση που σταδιακά οικοδομεί ένα απατηλό οικοδόμημα, που συνήθως το λέμε “Εγώ”.
Οι ταυτίσεις με το σώμα, τις αισθήσεις και τις σκέψεις (ακόμη και με το όνομα, το αμάξι μου, το σπίτι μου κοκ) είναι η πρώτη ύλη για την δημιουργία του “προσώπου”, της προσωπικότητας, της αίσθησης ότι Εγώ υπάρχω σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που γεννήθηκε κάποτε ως ένα βιολογικό σώμα και κάποτε θα πεθάνει.
Τώρα αν κάποια στιγμή υπάρχει ξεκάθαρη αίσθηση ότι μια σκέψη δεν είναι δική μου, ότι μια σκέψη απλώς είναι, τότε προκύπτει μια κατάσταση άφατης ελευθερίας, όπου δεν μπορει να φυτρώσει ταραχή, προβλήματα κοκ.
