O Ουρανός και η Επίγνωση
0
0
μια αναλογία της στιγμής..
κάποιος περπατάει και καθώς περπάταει κοιτάζει συνέχεια στο έδαφος. Ξαφνικά στρέφει το πρόσωπό του στον ουρανό.. ο ουρανός ήταν πάντα εκεί, αλλά ο άνθρωπος τον αγνοούσε ως αυτή τη στιγμή.Την στιγμή που ο άνθρωπος κοίταξε πάνω υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ του ουρανού και αυτού (και αυτή η σύνδεση είναι μια εμπειρία βιωμένη). Και τότε ο ανθρωπος λέει “ωπ μόλις εμφανίστηκε ο ουρανός” και ξαναστρέφει το βλέμμα του στο έδαφος, ξεχνώντας εκ νέου τον πάντα παρόν ουρανό.
Ο ουρανός είναι παρόν κάθε στιγμή, αρκεί να κοιτάξω για να τον δω στρέφοντας το βλέμμα μου προς τα εκεί.
Το μυαλό είναι χαμένο σε σκέψεις. Ξαφνικά παρατηρεί την παρουσία της επίγνωσης, που ήταν πάντα εκεί, αλλά την αγνοούσε ως αυτή τη στιγμή. Την στιγμή που το μυαλο παίρνει είδηση την επίγνωση υπάρχει σύνδεση μεταξύ αυτού και της επίγνωσης (και αυτή η σύνδεση είναι μια εμπειρία βιωμένη αν και μη αντικειμενική, δλδ δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια)! Και τότε το μυαλό/σκέψη λέει “Τώρα έχω επίγνωση” και χάνεται σε άλλες σκέψεις ξεχνώντας εκ νέου την πάντα παρούσα επίγνωση!
Η επίγνωση είναι παρούσα κάθε στιγμή και αρκεί να κοιτάξω προς αυτήν για να τη δω. Με τη μόνη διαφορά ότι επειδή η επίγνωση δεν έχει αντικειμενικά χαρακτηριστικά, δεν μπορώ να στρέψω την προσοχή μου προς αυτήν οπότε το “κοίταγμα” ισοδυναμεί με το σταμάτημα της περιπλάνησης της προσοχής μου (του βλέμματός/κοιτάγματός μου) προς τα διάφορα αντικείμενα (σκέψεις, αισθήσεις του “εσωτερικού” και “εξωτερικού” κόσμου), το “κοίταγμα” είναι μια βουτιά προς τα μέσα μου.
