Περί της ψυχολογικής μνήμης
0
0
Ειχαμε βρει σε προηγούμενο ποστ ότι οι σκέψεις απλώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται, χωρίς να είμαι Εγώ ικανός να τις ελέγχω, να τις επιλέγω. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήθει αν Εγώ είμαι ικανός να θυμάμαι κάτι που πρέπει να θυμηθώ.
Υπάρχει μια γενικώς παραδεκτή άποψη ότι μπορώ να θυμάμαι κάτι που θέλω/χρειάζεται να θυμάμαι. Αλλά αν παρατηρήσει κάποιος, προσεκτικά, θα δει ότι, πολύ συχνά, δεν καταφέρνει να θυμηθεί ακόμη και πολύ σημαντικά πράγματα. Και τότε ερμηνεύει αυτή την κατάσταση λέγοντας “ωπ το ξέχασα”.
Νομίζω τότε προκύπτει μια ερώτηση που αξίζει να διερευνηθεί. Είμαι εγώ όντως που καταφέρνω να θυμάμαι αυτά που πρέπει και απλώς καμιά φορά ξεχνιέμαι; Ή όλα αυτά (θύμιση, ξέχασμα) απλώς συμβαίνουν; Μήπως η υπενθύμιση για κάτι, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σκέψη όπως πχ “να θυμηθώ να αποφεύγω τον Α” που μπορεί να συμβεί, μπορεί και όχι (όπως και κάθε άλλη σκέψη); Ο καθένας ας βρει για τον εαυτό του..
Τώρα αν ολες αυτες οι σκέψεις όπως “να θυμηθώ να αποφύγω τον Α” απλώς συμβαίνουν, είναι τελείως μάταιο να προσπαθώ για οτιδήποτε, με το μυαλό μου.. είναι μάταιο να προσπαθώ να θυμάμαι/αξιοποιήσω τη γνώση του παρελθόντος, για να υψώσω ψυχολογικές άμυνες, να προετοιμαστώ για δύσκολες ψυχολογικές προκλήσεις, γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν μπορώ να τα κάνω Εγώ, Εγώ δεν μπορώ συνειδητά να επιλέξω να θυμάμαι, δεν μπορώ να προκαλέσω την υπενθύμιση! Κάπως έτσι έρχεται το τέλος του ψυχολογικού χρόνου.
ΥΓ: Ωστόσο σε πρακτικά θέματα, και επειδή ακριβώς είμαι ανίκανος να θυμάμαι, το μόνο που θα βοηθούσε είναι κάποιο μηχανικό πρόγραμμα, ή κάποιες σημειώσεις.
