Η λέξη "person" (πρόσωπο) προκύπτει απο την λατινική "persona" που αναφέρεται στη θεατρική μάσκα. Η λέξη persona επίσης σχετίζεται ίσως με το λατινικό per sonare που σημαίνει sounding through, δλδ ακούγεται μέσω.. .. ποιος ειναι αυτό που ακούγεται μέσω του προσώπου;;; Σίγουρα δεν ειναι το ίδιο...
Ο Τσόνγκα πέθανε πριν 1 μέρα. Τον σκότωσε αμάξι, όπως και πολλά άλλα γατάκια της αυλής. Μετρούσε 13 μήνες ζωής. Από την πρώτη ως την τελευταία μέρα ο Τσόνγκα ενδιαφερόταν μόνο για ένα πράγμα: να παίζει. Χαιρόταν πολύ να παίζει ξύλο με τον Κινέζο, να ανεβαίνει στο φράχτη που χώριζε το Ζάχο, το σκύλο, από αυτόν και να τον πειράζει, να του ριχνει σκαμπιλάκια και να γυρνάει αδιάφορα την πλάτη του προς εκείνον ενώ ο Ζάχος τρελαινόταν και προσπαθούσε να τον πιάσει, μάταια.. δυο φορές όμως δεν τα υπολογισε καλά και μπήκε μέσα στο χώρο του, αλλα ίσα ίσα προλάβαμε και μπήκαμε και μεις και τον γλιτώσαμε. Μετά ανέβηκε πάνω σε ενα ψηλό ευκάλυπτο και φώναζε τη μανούλα του, που μόλις ήρθε τον πήρε και πήγανε στην ασφαλή πίσω αυλή και άρχισε να τον γλύφει και να τον χαϊδευει. Ο Τσόνγκα έγλυφε και έκανε χάδια σε όλα τα γατιά της αυλής ακόμη και στα άγνωστα και όταν αυτά δεν είχαν όρεξη, έτρωγε κάμποσες ψιλές. Η ικανότητά του στα λόγια ήταν επίσης εξαιρετική, με κάτι λεπτές ανεπαίσθητες φωνούλες.
Όταν ξεδιπλώνεται μια εμπειρία, το αποτύπωμά της, η ανάμνησή της, συχνά αποθηκεύεται, καταγράφεται. Η καταγραφή εμπειριών μέσω της μνήμης είναι μια φυσική διαδικασία, ωστόσο από αυτές τις μνήμες πολλές σβήνουν, διαλυονται, πάλι με φυσικό τροπο, αν δεν τις πασπατεύει ο νους, αν δεν τις ανακαλεί τακτικά μέσω της σκέψης!
Ήμασταν με τον Αντώνη και το Νίκο στο Μουσείο της Ακρόπολης, απέναντι από τον Παρθενώνα..
Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως αυτοθυσία! Φαντάζομαι ότι Εγώ μπορώ να θυσιάσω τον Εαυτό Μου για κάτι, αλλά Εγώ μπορώ μόνο να τον θρέψω, να τον συνεχίσω, να τον δυναμώσω
Ο Μικές είναι ένα μικρό κουτάβι. Ξέγνοιαστος (εκτός αν τον έχεις κλειδωμένο), αεράτος, άνετος, χοροπηδηχτούλης, σουλατσάρει στην αυλή, μυρίζει αριστερά, κυνηγάει ένα έντομο δεξιά, βλέπει ένα ξυλαράκι και το δαγκώνει, γιατί απολαμβάνει πολύ να δαγκώνει πράγματα -ιδίως πράγματα που δεν ενοχλούνται από το δάγκωμά του-, βρίσκει λίγο χώμα και το σκάβει. Μετά βλέπει την Μάνα, μια μονίμως νευριασμένη γάτα, με τρία παιδάκια και την πλησιάζει όλο χαρά, η ουρίτσα του κουνάει ασταμάτητα.
Άπαξ και φυτρώσει ο σπόρος της αμφιβολίας, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Η αμφισβήτηση, η αμφιβολία, η διερεύνηση δεν εστιάζει σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Την συναντάς παντού!
Το Westworld είναι μια σειρά επιστημονικής φαντασίας. Σε αυτήν οι άνθρωποι φτιάχνουν robot που προσομοιάζουν ανθρώπους. Αρχικά φτιάχνουν robot με απλές επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές βασισμένες σε συγκεκριμένες οδηγίες, αλλά στη συνέχεια αυτά τα robot γίνονται πιο εκλεπτυσμένα γιατί φτιάχνονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να να συγκεντρώνουν πληροφορίες από τις οποίες γίνεται εφικτό να τροποποιούν την συμπεριφορά τους (το λένε και “τεχνητή νοημοσύνη”)!
Τα κονσέπτ, οι ιδέες, οι πεποιθήσεις, εμποδίζουν τη Ζωή. Μόλις πριν λίγο εμφανίστηκε στο κεφάλι μου (ή δεν ξέρω που) ότι η πίστη στην αιτιότητα (αιτία/αποτελεσμα) εμποδίζει την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό. Η πίστη στην τυχαιότητα καταστρέφει την υπευθυνότητα. Η πίστη στην ιδέα ότι “είναι στη φύση, είναι φυσικό, τα πράγματα να γίνονται κάπως” καταστρέφει την ζωντάνια, την αθωότητα, την παιδικότητα.