Διαβάζω αυτό: “Είμαι σίγουρος πως αν γινόταν υποχρεωτικό το σχολείο από 6 μηνών, και μάθαιναν τα παιδιά πως να βάζουν το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, σε διάστημα μίας γενιάς θα είχαμε την πλειοψηφία των ανθρώπων να πιστεύει πως χωρίς το σχολείο κανείς δεν θα ήξερε πως να περπατήσει.”
Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με κάποιους γονείς για διάφορες “διαταραχές” παιδιών όπως αυτά που παρουσιάζουν “διάσπαση προσοχής”. Ο γονέας μου είπες ότι “δεν θα είναι εύκολο να αντιληφθείς την διάσπαση προσοχής, σε αυτό που κάνεις με τα παιδιά στο δάσος, διότι αυτό γίνεται αισθητό κυρίως μέσα στην τάξη”.
Η 5η εβδομάδα του Σχολείου Δάσους ολοκληρώθηκε. Τα μαθήματα ήταν πολλά, αλλά πιο σημαντικό από το ίδιο το μάθημα είναι να αφήσεις το μάθημα στην ησυχία του, να μην το κουβαλήσεις μαζί σου..
A. Μου λεει μια δασκάλα “Να βρεθούμε, γιατί θέλω κι εγώ σχολείο δάσους! Να κάνουμε σχέδια για τα όνειρά μας”! Της λέω “Σταμάτησα να διδάσκω σαν δάσκαλος γιατί συνέβαιναν συνέχεια συγκρούσεις” και λέει “πωπω αυτό είναι φοβερή συνέπεια με τον εαυτό σου”. Αρχές ηθικής δηλαδή! Και το κυνήγι του ιδανικού! Θα ακολουθησομεν τας αρχάς τας δημοκρατικής παιδείας! Τι ανοησία όλα αυτά τα μοντέλα που ακολουθούμε! Και το Σαμερχιλ, μιλάμε, είναι γεμάτο νόμους! Τους τροποποιούν συνεχως! Όλοι μαζι! Και τους ακολουθουν! Ασφάλεια ε;
Είπε κάποιος (ελαφρώς παραφρασμένα)
“Υπάρχει ένα πρωταρχικό αμάρτημα. Το αμάρτημα του να ζητάς τελειότητας, του να χτίζεις ιδανικά. Ο Αδάμ έφαγε από το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Αυτό είναι ένα παραμύθι που δηλώνει ότι το χτίσιμο μιας σταθεράς για το τι είναι καλό και τι κακό μας κάνει ιδεαλιστές/ηθικιστές και αυτό είναι η κατάρα της ανθρωπότητας. Όλοι οι κήρυκες και οι δάσκαλοι αγωνίζονται να κάνουν τους άλλους ανθρώπους τέλειους. Κάθε γονιός θέλει να διδάξει στο παιδί του πως να ζει. Το παιδί γρήγορα αντιμετωπίζει ένα σύστημα με απαγορεύσεις. Αυτό είναι πονηρό, εκείνο είναι βρώμικο, αυτό και εκείνο είναι εγωιστικά.. Νομίζω ότι είναι οι ηθικές αρχές/οδηγίες που κάνουν το παιδί κακό. Ανακαλύπτω ότι όταν καταστρέφω τις ηθικές αρχές ένα κακό παιδί μετατρέπεται αυτόματα σε καλό παιδί (!!)”
Καθώς ολοκληρώθηκε το τρίτο πενθήμερο Σχολείο Δάσους, υπάρχει μια αναγκαιότητα να επικοινωνηθούν πολλά. Είναι φοβερό πόσο απαραίτητο είναι να αφεθούν τα παιδιά ελεύθερα για να ξυπνήσει η υπευθυνότητά τους και αναπόφευκτα μαζί της και ο αυθορμητισμός, η δημιουργικότητα, η περιέργεια. Αυτά πάνω κάτω ειπώθηκαν εδώ.
Στο Σχολείο Δάσους τούτη τη φορά έχουμε και παιδιά 4 ή 5 χρονών. Επειδή ήταν η πρώτη συνάντηση αυτής της ομάδας μας ακολούθησαν και οι γονείς. Είναι φοβερά όμορφο κάτι που παρατηρήθηκε.. όταν ξεκινήσαμε τη βόλτα μας, τα πιο μικρούλια παιδιά πήγαιναν χέρι χέρι με τους γονείς. Τα βήματά τους ήταν αβέβαια, σχεδόν τρέμανε, σε κάθε επόμενο βήμα νόμιζες ότι θα σωριαστούν κάτω. Κάποια στιγμή, κάπως έγινε και τα άφησαν οι γονείς. Με τόσο αβέβαια βήματα φαινόταν πολύ εύκολο να πέσουν και να χτυπήσουν, οπότε ήμασταν έτοιμοι να επέμβουμε..
Βρεθήκαμε με 9 καινούρια παιδιά πάλι, στα πλαίσια του Σχολείου Δάσους. Τέλεια! Έμαθα, με έκπληξη, πως είναι δυνατόν απλώς να υπάρχεις και να μην χρειάζεται να κάνεις τίποτα γιατί όλα γίνονται σοφά και χαρούμενα από μόνα τους. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν θα βρεις πουθενά τον εαυτό σου. Είναι η παιδαγωγική του εξατμισμένου εαυτού!
Εδώ και 10 μήνες έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και πρωτοπραγματοποιήθηκε επιτέλους την βδομάδα που πέρασε. 8 παιδιά και η Δήμητρα, μια κοπέλα που την ενδιέφερε πολύ και εγώ περάσαμε για 5 συνεχόμενες ημέρες το απόγευμά μας στο Δασάκι της Βοήθειας, από τις 19.00 ως τις 21.00, χωρίς γονείς μαζί μας (εκτός από την πρώτη ημέρα, όπου διακριτικά έδωσαν το παρόν). Όσο έμενε στη θεωρία όλο αυτό, φαινόταν δύσκολο, περίπλοκο, επικίνδυνο. Όμως στην πράξη ήταν το πιο εύκολο, ξέγνοιαστο πράγμα του κόσμου!