Περί Αποδοχής

Πολλοί που προσπαθούν να βάλουν σε τάξη τον εσωτερικό τους κόσμο λένε “πρέπει να με αποδεχτώ όπως είμαι”.

Τι σημαίνει “αποδοχή”; Eίναι μια διανοητική δήλωση, ένα λεκτικό παιχνίδι, το να πω “με αποδέχομαι όπως είμαι”;

Η καρδιά μένει στα γεγονότα, το μυαλό όχι

Η φίλη Μίνα περιγράφει:

“Σήμερα το πρωί, έκανα πρωινό για δύο παιδιά και κάτι έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει και γρήγορα γρήγορα οργάνωσα ένα όμορφο πρωινό, με λεπτεπίλεπτα ποτήρια, λουλούδια, κεριά, για να κάνω έκπληξη στα παιδιά, όταν θα ερχόταν στην κουζίνα. Το πρώτο είπε: “Γιατί τα έκανες όλα αυτά Μίνα, τι θες από εμάς;” . Σοκαρίστηκα ακούγοντας αυτό το σχόλιο, αλλά ταυτόχρονα υπήρξε βαθιά κατανόηση. Το παιδί εξέφρασε ό,τι υπήρχε στο νου της, εξέφρασε αυτό που είναι, ψάχνοντας ένα κίνητρο, διότι και εκείνη ζει τη ζωή της με αυτό τον τρόπο. Πράγματι ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο. Τότε ήρθε το δεύτερο παιδί, που μόλις είχε ξυπνήσει και μόλις είδε το εντυπωσιακό πρωινό είπε: “οο, τι συγκινητικό, σε ευχαριστώ πολύ, για τα κεριά και για όλα”.. 

Χρώματα

Μεσημέρι της 1η Νοεμβρίου. Μια κρύα μέρα, σε σχέση με τα όσα συνηθίσαμε ως τώρα, αλλά τελείως ηλιόλουστη. Πήγα μια βόλτα στο Δασάκι και βρήκα ένα σημείο να το χτυπάει, για λίγη ακόμη ώρα, ο ήλιος ώστε να απολαύσω λίγη ζεστασιά. Ήπια ένα ζεστό καφέ και έφαγα μισή τάρτα μήλου που ήταν φοβερά νόστιμή.

To υποσυνείδητο να ‘ρθει στην επιφάνεια

Τούτες τις μέρες διαβάζω αυτό το βιβλίο του Έκχαρτ Τόλε, που σας έχω ξανααναφέρει. Δεν ξέρω αν αυτός ο κύριος είναι ειλικρινής (αλλά αυτό το “δεν ξέρω” σε κάνει μη ευάλωτο σε οποιαδήποτε προσπάθεια χειραγώγησης) αλλά διαβάζω σε μια κατάσταση που οι λέξεις περνάνε από μπροστά μου χωρίς ανάλυση και κριτική. Εν πάσι περιπτώσει  διάβαζα τον κύριο αυτόν να λέει για στροφή της παρατήρηση στο σώμα (εσώτερο σώμα) και την αντίληψη μιας αίσθησης παλλόμενης ενέργειας μέσα στο σώμα, κάτι που αν και δεν το κριτίκαρα ιδιαίτερα, μου φάνηκε ακατανόητο και μάλλον απίθανο.. Μετά από τις αυτοσχεδιαστικές βραδινές ασκήσεις, όντας κουρασμένος έστρεψα, κάπως αβίαστα την προσοχή μου στο σώμα και ένιωσα κάτι σαν παλμό που όμως δεν είχε να κάνει με την επιφάνεια του σώματος, την αναπνοή ή κάτι τέτοιο.

Ο πειραματισμός

Κάποιος μπορεί να δοκιμάσει πολλά πράγματα.. να δοκιμάσει να μυρίσει το γρασίδι, τη βροχή, το πεύκο, να νιώσει τα πόδια του να περπατούν στην άμμο,να αισθανθεί τα ακροδάχτυλά του ή τον αυχένα του, να αφουγκραστεί τους ήχους πίσω από τους ήχους μέχρι να ακούσει τον...

Να μείνουμε με το γεγονός vol.231

Είναι έτσι;

Ένα μικρό γατούλι σκοτώνεται. Το γεγονός του σκοτωμένου ζώου όταν ειδωθεί από τα μάτια μου δημιουργεί μια οπτική αίσθηση (μια εικόνα). Αυτή η οπτική αίσθηση με κάποιο τρόπο αναζητά σύνδεση με το περιεχόμενο της συνείδησής μου (τις ιδέες μου, τις απόψεις μου κλπ). Και όντως βρίσκει μια σύνδεση.. κουβαλάω τις ιδέες ότι “τι κρίμα να πεθαίνει ένα μικρό ζώο”, “πόσο να υπέφερε άραγε”, “έχασε την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή” και αυτό το οπτικό ερέθισμα τις ενεργοποιεί.. και οι αντίστοιχες σκέψεις με πλημμυρίζουν. Αυτές φτιάχνουν αντίστοιχα συναισθήματα θλίψης κλπ που έχουν αφήνουν το σημάδι τους και στο σώμα μου (πόνος στο στομάχι, αύξηση των χτύπων της καρδιάς).

O ήχος της σιωπής

Υπάρχει μεγάλη ομορφιά στο να παρατηρείς τους ήχους. Δεν μιλώ μόνο για τους φυσικούς ήχους. Να παρατηρείς κάθε ήχο που συμβαίνει. Οι ήχοι συμβαίνουν κάπως αναπάντεχα και ταυτόχρονα. Ομιλίες από διάφορους ανθρώπους μπλέκονται, το τιτίβισμα ενός πουλιού εισβάλει ξαφνικά, ενώ στο παρασκήνιο οι δείκτες ενός ρολογιού φτιάχνουν ένα συνεχές ηχητικό χαλί. Αξάφνου ένας σκύλος γαβγίζει σε ένα γατούλι και ένα τριζόνι αποφασίζει ότι θέλει να πει το τραγούδι του.

Η σκέψη, το συναίσθημα και το σώμα

Άρχισα να διαβάζω για πρώτη φορά κάτι από τον Έκχαρτ Τόλλε.. σε ένα σημείο αναφέρει τη σύνδεση του συναισθήματος με το σώμα. Δεν είχα ποτέ παρατηρήσει αυτή τη σύνδεση. Και άρχισα αμέσως να παρατηρώ και βρήκα μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα ερώτημα είναι αν νιώθουμε τι είναι σκέψη και τι είναι συναίσθημα. Και γιατί το διαχωρίζουμε από την αίσθηση/αίσθημα;