Όταν κάποιος είναι θυμωμένος, όταν ζηλεύει, όταν φοβάται, όταν είναι καχύποπτος, αυτό που συμβαίνει είναι η ταύτιση με το περιεχόμενο της εκάστοτε σκέψης/συναισθήματος (ταυτισμένος με το φόβο, με τη ζήλια κοκ). Όλος του ο κόσμος, όλη του η πραγματικότητα είναι αυτή η σκέψη. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Δεν υπάρχει ο Χρόνος. Δεν υπάρχει πρόοδος, δεν υπάρχει εργασία με τον εαυτό, βελτίωση, επίπεδα, τσάκρα, σταδιακή απόκτηση γνώσης για τον εαυτό, δεν υπάρχει το “πιο παλιά αγχωνόμουν πιο πολύ, τώρα πια όχι και τόσο”.
Οι άνθρωποι συνήθως ταυτίζονται με διάφορες πεποιθήσεις/αποψεις/ιδέες. Η ιδέα υποδηλώνει γνώση ότι κάτι θα είναι σταθερό, παγιωμένο για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα (ίσως και για πάντα). Μια ιδέα είναι από τη φύση της ανακριβής διότι η Ζωή δεν λειτουργεί έτσι. Η Ζωή ξεδιπλώνεται μυστηριωδώς, είναι αενάως μεταβαλλόμενη, απρόβλεπτη!
Ειχαμε βρει σε προηγούμενο ποστ ότι οι σκέψεις απλώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται, χωρίς να είμαι Εγώ ικανός να τις ελέγχω, να τις επιλέγω. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήθει αν Εγώ είμαι ικανός να θυμάμαι κάτι που πρέπει να θυμηθώ.
Έχω μπροστά μου ένα φυτό με πράσινα φύλλα. Τα φύλλα τα βλέπω πράσινα. Βάζω ένα ζευγάρι γυαλιά με κίτρινούς φακούς και βλέπω τα φύλλα κίτρινα. Δίπλα μου, ο σκύλος μου ο Ζάχος, λέει, τα βλέπει γκριζόμαυρα.
Ο γράφων οδηγούσε και προσπάθησε να δει τα φοβερά χρώματα της δύσης του ήλιου, αλλά το σώμα δεν τον άφησε, γιατί θα κινδύνευε αν η προσοχή στρεφόταν στο ηλιοβασίλεμα. Άλλες φορές το σώμα αποτρέπει ατυχήματα, διαλύει μια κρίση βουλιμίας, εμποδίζει ένα κρύωμα να συμβεί.
Για χρόνια αναρωτιέται ο γράφων αν υπάρχει μια πίστη που δεν πηγάζει από το Εγώ, που δεν υποθάλπει τον Φόβο και την Ελπίδα, που δεν διαρεί. Μόλις τώρα ήρθε στην κεφάλα ότι η μόνη Εμπιστοσύνη που κρατά την Υπαρξη ακέραιη είναι η Εμπιστοσύνη στο Αγνωστό.
Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν προβλήματα. Κάποια από αυτά είναι πρακτικά. Πρέπει να φάμε, πρέπει να κοιμηθούμε, να γίνουμε καλά από μια ίωση κλπ. Τα υπόλοιπα είναι ψυχολογικά προβλήματα και η φύση τους είναι πλαστή.
Οι σκέψεις είτε εμφανίζονται από το Πουθενά, το Τίποτα, το Άγνωστο, είτε εμφανίζονται ως αντίδραση σε ένα ερέθισμα (εξωτερικό ή εσωτερικό). Το ερέθισμα όμως δεν είναι ξεχωριστό από το Άγνωστο, γιατί από εκεί ξεπηδούν τα πάντα και έτσι θεμελιωδώς, κάθε σκέψη έχει την πηγή της στο Πουθενά, ακόμη και αν η ρίζα της μοιάζει να είναι στα φαινόμενα (μια εκδήλωση της μηχανικότητας/αιτιότητας που συναντιέται στα φαινόμενα).