Από που εμφανίζεται η σκέψη;

Οι σκέψεις εμφανίζονται από το πουθενά. Δεν εμφανίζονται από το Εγώ. To Εγώ είναι μια ακόμη σκέψη που εμφανίζεται από το πουθενά. Ωχ!   Κάποιος μπορεί να το δοκιμάσει και να βρει αν είναι έτσι. ...

Διεκδικώντας την ιδιοκτησία των φαινόμενων

Είναι γεγονός ότι η σκέψη συνέχεια διεκδικεί την ιδιοκτησία διαφόρων φαινόμενων (χτίζοντας με αυτό τον τρόπο μια αίσθηση ταύτισης με αυτά, μια ταύτιση εμένα με το φαινόμενο). Έτσι, συμβαίνει κάτι, ένα φαινόμενο και η σκέψη έρχεται και λέει “αυτό είναι δικό μου, είναι κομμάτι μου, είμαι Εγώ”. Πχ αν το σώμα αρρωστήσει, σχηματίζεται στο μυαλό η σκέψη “πωπω, –εγώ– αρρώστησα πάλι”, όταν το σπίτι στο οποίο κατοικεί το σώμα πάθει βλάβη, φτιάχνεται η σκέψη “αμάν, συνέχεια, ζημιές βγάζει το σπίτι μου” κοκ!

Η επίγνωση της ταύτισης

Όταν εμφανίζεται μια σκέψη, συχνά έχουμε την αίσθηση ότι αυτή η σκέψη είναι δική μας (ταύτιση). Κάποιος, αν παρατηρήσει προσεκτικά ίσως δει ότι αυτή η αίσθηση προκύπτει/γεννιέται από μια δεύτερη σκέψη που ακολουθεί την πρώτη, η οποία κοντολογίς λέει “η σκέψη που μόλις έκανες είναι δική σου”.

Ποιος είναι αυτός;

Βρίσκομαι σε ένα ήσυχο καφέ. Είμαι μόνος, εγώ και το προσωπικό. Το τζάκι έχει όμορφη φωτιά. Διαβάζω ένα μήνυμα στο κινητό και ταράζομαι. Αμέσως μετά ανοίγω το βιβλίο μου, αλλά το παρατάω αμέσως, γιατί θέλω να δω τι συμβαίνει με αυτή την ταραχή.. κάθομαι αναπαυτικά και περιμένω να δω τι θα γίνει.

Είναι η Αλήθεια ένα στατικό σημείο;

Λένε κάποιοι, ότι το μονοπάτι που οδηγεί στην Αλήθεια είναι διαφορετικό για τον καθένα, ότι δεν δουλεύουν όλοι οι τρόποι σε όλους.

Αυτό θα ήταν σωστό αν η Αλήθεια ήταν ένα καθορισμένο, παγιωμένο, στατικό σημείο, προσδιορίσιμο λεκτικά. Αλλά δεν είναι αυτή η φύση της Αλήθειας (ή μήπως είναι; βρείτε το).

Κοιτάζοντας μέσα μας

Διαβάζω ένα βιβλίο του Κάρλος Καστανέδα και βρίσκω ότι οι Ινδιάνοι σαμάνοι, που ονόμαζαν τους εαυτούς τους μάγους, είδαν αυτό που είδε ο Χριστός, ο Κρισναμούρτι, ο Βούδας. Αυτό το “πράγμα” πρέπει να υπάρχει μέσα σε όλους αυτούς, όλοι αυτοί πρέπει να είναι Ένα.

Λιγο πριν κοιμηθω

Θέλω να πω κάτι που παρατήρησα για το θέμα κατά πόσο υπάρχει ένας σκεπτόμενος που σκέφτεται ή αν οι σκέψεις απλώς εμφανίζονται (από μόνες τους). Παρατήρησα ότι τις στιγμές πριν κοιμηθώ υπάρχει κύμα περίεργων, αλλόκοτων σκέψεων, που δεν βγάζουν καν νόημα. Η αίσθηση ότι οι σκέψεις εμφανίζονται από μόνες τους είναι έντονη εκείνη τη στιγμή.

Παρατήρησε κανείς άλλος κάτι τέτοιο?

Η φλόγα του ανικανοποιητου

Συζητάμε για τη βία, το μίσος, τη ζήλια, τον ρατσισμό κλπ και ακούγονται συνέχεια φράσεις όπως “μα είναι στο dna μας να είμαστε βίαιοι”, “δεν νομίζω ότι ο φόβος είναι κακός”, “σε τέτοια κοινωνία, είναι απαραίτητο να σαι σκληρός για να επιβιώσεις” “λυπάμαι αλλά δεν είμαι ο βούδας”, “η ζήλια είναι κάτι φυσικό, υπάρχει και στα κοάλα”.

Ο Φόβος και ο Χρόνος

Παραφράζοντας κάτι που είπε κάποιος..

“Ο χρόνος είναι ο παράγοντας του φόβου και της σκέψης, η σκέψη και ο φόβος δεν υπάρχουν χωρίς το χρόνο οπότε εάν δεν αλλάξετε τώρα, δεν θα αλλάξετε ποτέ. Είναι συνεχής αναβολή.”

Μπορώ να γνωρίζω ότι υπάρχει επίγνωση;

Όταν γνωρίζω ότι υπάρχει επίγνωση, η επίγνωση δεν υπάρχει πια. Αυτή η γνώση είναι απλώς μια σκέψη για την προηγούμενη στιγμή, που η επίγνωση έλαβε χώρα. Παρατήρηση αυτής της σκέψης γεννά καινούρια επίγνωση...