Ο φίλος Chan Chan έγραψε “Ζούμε τη ζωή μας σε Flashback”! Μου φάνηκε πολύ εύστοχο!
Συμβαίνει κάτι και κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου μετά το επαναφέρουμε στην προσοχή μας και το επεξεργαζόμαστε. Το αναλύουμε, το εξηγούμε, το κρίνουμε, το δικαιολογούμε, εξάγουμε συμπεράσματα από αυτό, οργανώνουμε μελλοντικές δράσεις από αυτό.
Ένας τσιμεντενιος τοίχος, οπλισμένος με ατσάλι, χωρίζει τον παράδεισο από την κόλαση! Ένας άνθρωπος τρέχει κατευθείαν πάνω του, θέλοντας οπωσδήποτε να περάσει στον παράδεισο. Χτυπαέι το κεφάλι του. Συνειδητοποιεί ότι ο τοίχος είναι τσιμεντένιος, πόρτα δεν υπάρχει, αλλά θέλει τόσο να περάσει στον παράδεισο πάση θυσία οπότε ξαναπροσπαθεί. Ξαναχτυπάει το κεφάλι του. Και ξανά και ξανά.
Σκεφτείτε ενα συμπαγή τοίχο στον οποίον έχει ζωγραφιστεί με τέλεια προοπτική μια είσοδος σε ένα μέρος πολλά υποσχόμενο. Βλέποντάς τον, κινούμαι προς αυτόν, ενθουσιασμένοςπροσπαθώντας να μπω στην είσοδο για τη γη της επαγγελίας γιατί δεν έχω αντιληφθεί ότι ο τοίχος είναι συμπαγής… με έχει ξεγελάσει η τέλεια ζωγραφιά.
Θέλω πάρα πολύ να βελτιωθώ σαν άνθρωπος. Να μην είμαι ζηλιάρης, να μην θυμώνω, να μην λέω ψέμματα! Να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.
Όμως αυτό είναι αδύνατο.
Βλέπω αυτή την εικόνα. Έχει τόση ομορφιά -μήπως θα έπρεπε να λέγαμε, χρησιμοποιώντας μια κάπως αλλόκοτη σύνταξη: Είμαι τόση όμορφια;!;-. Και θέλω να κάνω κάτι με αυτήν. Δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι την επόμενη στιγμή αυτή η εικόνα δεν θα υπάρχει πια. Θελω να κερδίσω κάτι, μια προίκα για το μέλλον από αυτή την ομορφιά, που ξεδιπλώνεται μπροστά μου.
Ο φίλος Αντωνέλος έγραψε “Δε χρειαζόμαστε καμία πολιτικη ηγεσία. Η ιδέα οτι υπαρχουν ηγετες ειναι μια ιδεα που καλλιεργείται στα σπίτια στα σχολεία στις εκκλησίες και στη κοινη γνώμη. Όταν ο ηγέτης κανει οτι θέλουμε λέμε πολύ ικανός. Όταν όχι λέμε ανίκανος. Κι αυτός ο καημενος είναι σαν εμας παλεύει για τη παρτη του.”
Έχετε παρατηρησει όταν σας λένε κάτι και δεν ακούτε καλά που τσιγκρώνετε το μάτι σας και ανασηκώνετε το φρύδι σας; Αν παρόλα αυτάσυνεχίσετε να μην ακούτε καλά τεντώνετε και τους κοιλιακους μύες σας. Ξεχνάτε όμως ότι η διαδικασία της ακοής είναι κάτι τελείως ανεξάρτητο από το μυικό σύστημά σας.
Η επιθυμία είναι η βασικότερη κινητήρια δύναμη του ανθρώπου. Κάποιος αγωνίζεται για κάτι με όλη του τη δύναμη. Πιέζεται, αγχώνεται, σκέφτεται τρόπους να φέρει σε πέρας το σχέδιο του, αφοσιώνεται, επενδύει το χρόνο του σε πράγματα, ίσως αδιάφορα, που όμως έχουν σαν απώτερο σκοπό την εκπλήρωση της επιθυμίας, λέει ψέμματα ή μισές αλήθειες, παιδεύεται ίσως για χρόνια και τελικά.. το πετυχαίνει (αλλά φυσικά μπορεί και όχι).
Αυτές τις μέρες γίνεται μεγάλη κουβέντα για το πόσο άδικα τιμωρεί η Ελληνική Δικαιοσύνη. Και αναρωτιέμαι και πάλι για την αξία και τη λογική της Τιμωρίας. Και της δικαιοσύνης!
Όταν λέμε ότι η σκέψη είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, ίσως εννοούμε ότι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο όπως η καρδιά ή τα πνευμόνια..
..ποτέ δεν αποφασίσαμε να χτυπήσει η καρδιά μας, ή να αναπνεύσουν τα πνευμόνια μας.. αυτά θα λειτουργήσουν ούτως ή άλλως, όπως πρέπει, όταν πρέπει.. δεν τολμάμε όμως να αφήσουμε και τη σκέψη ελεύθερη να λειτουργήσει όπως πρέπει όταν πρέπει!