Περί θαυμάτων
Μόλις είδα ένα κομμάτι από ένα ντοκιμαντέρ με τον Μοργκαν Φρήμαν όπου κάποιος κύριος συζητά με τον Φρήμαν για το πόσο υπάρχουν θαύματα (με την έννοια ότι πρόκειται για κάτι απρόσμενο ανεξήγητο, που προκαλείται από τη θεϊκή παρέμβαση).
Μόλις είδα ένα κομμάτι από ένα ντοκιμαντέρ με τον Μοργκαν Φρήμαν όπου κάποιος κύριος συζητά με τον Φρήμαν για το πόσο υπάρχουν θαύματα (με την έννοια ότι πρόκειται για κάτι απρόσμενο ανεξήγητο, που προκαλείται από τη θεϊκή παρέμβαση).
Τούτες τις μέρες μετακομίζω στο δικό μου σπίτι και πάνω στη μετακόμιση βρήκα διάφορα παλιά πράγματα όπως και ένα παιδικό ημερολόγιο.. σας μεταφέρω κάτι που έπεσε τυχαία μπροστά μου από αυτό το ημερολόγιο (αναφέρεται στην τρυφερή ηλικία των 10).. “Το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και ανυπομονούσα να ξεκινήσει το σχολείο γιατί επιτέλους τελείωνε κάτι βαρετό για να ξεκινήσει κάτι καινούριο, το οποίο πολύ σύντομα θα καταντούσε και αυτό πολύ βαρετό”
Διάβασα ένα κείμενο για το θάρρος, την τόλμη και ανακάλυψα εκ νέου πόσο ψεύτικες αρετές λατρεύουμε εμείς οι άνθρωποι.. Καθώς η ζωή ξεδιπλώνεται εμφανίζεται μια επικίνδυνη πρόκληση. Κάποιος για να βρει τι θα κάνει απέναντι σε αυτή την πρόκληση βάζει σε λειτουργία του μυαλό του και αποφασίζει ότι πρέπει να τολμήσει, να φανεί θαρραλέος, να θυσιαστεί. Η πρόκληση τον έχει γεμίσει φόβο και αυτός σκέφτεται ότι πρέπει να φανεί γενναίος.. Η πρόκληση τον γεμίζει φόβο και αυτός σκέφτεται “θα νικήσω το φόβο”. Με το μυαλό προσπαθεί να διαχειριστεί τον φόβο, προσπαθεί να νιώσει άφοβος. Δημιουργεί μια ψυχολογική αυταπάτη αφοβίας και αν την πιστέψει πολύ έντονα, ο φόβος μοιάζει να χάνεται. Στην πραγματικότητα όμως ο φόβος χώνεται κάπου βαθιά.. που; Στη συνηθισμένη αποθήκη του υποσυνείδητου.
Τούτες τις μέρες συζήτησα πολύ για τα όρια και για τους κανόνες. Η συζήτηση ξεκίνησε με αφορμή τα παιδιά, αλλά αυτό το θέμα θα είναι ανόητο να το απομονώσουμε στα παιδιά αφήνοντας την υπόλοιπη κοινωνία απέξω.. αν δηλαδή βρεθεί ότι τα όρια είναι καταστροφικά για τα παιδιά, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην είναι καταστροφικά και για την υπόλοιπη κοινωνία. Αλλά τι είναι τα όρια;
Χτες στη Χίο έγινε μια διαδήλωση με αρκετά μεγάλη συμμετοχή με αφορμή το μεταναστευτικό και συνέβησαν συμπλοκές. Και επικράτησε απογοήτευση, ντροπή αλλά και ενθουσιασμός (ανάλογα με την ομάδα που ανήκει ο καθένας).
Σε πάρα πολλές συζητήσεις εξετάζουμε με φίλους αν είναι δυνατόν να μην εμφανιστεί μέσα στο μυαλό μας ούτε μια λέξη για αυτό το οποίο βιώνουμε, για μια εμπειρία, την στιγμή που συμβαίνει. Η συζήτηση αυτή συχνά μου φέρνει στο νου ένα απλό ερώτημα: μπορώ να δω ένα δένδρο χωρίς σχηματιστεί καμία λέξη (μέσα στο κεφάλι μου) σε σχέση με αυτό.. καμία λέξη όπως “α είναι μια αμυγδαλιά” ή “πόσο όμορφα είναι τα άνθη του” ή “τι άρωμα είναι αυτό”;
Η βαρεμάρα συναντιέται σε κάθε έκφανση της ζωής μας και μοιάζει να την δηλητηριάζει σε βάθος. Συναντάς τη βαρεμάρα στη δουλειά, στις φιλικές και στις ερωτικές σχέσεις, την συναντάς όταν μετακινείσαι, όταν κάθεσαι ακίνητος. Η βαρεμάρα είναι παντού και κάνει την ζωή να φαντάζει μουντή, αδιάφορη. Αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός αντιμετωπίζεται με τεράστια ελαφρότητα, δεν είναι έτσι; Αποδεχόμαστε την βαρεμάρα σαν κάτι φυσικό, αναπόφευκτο και την υπομένουμε με δυσαρέσκεια εκτός αν υπάρχει η δυνατότητα να της ξεφύγουμε. Αυτή είναι η συνηθισμένη, άκρως μηχανική αντίδραση στο πρόβλημα της βαρεμάρας.
Ένας κύριος είπε: Η σκέψη έχει δημιουργήσει το πρόβλημα και η σκέψη προσπαθεί να το λύσει. Και αυτό είναι αδύνατο να συμβεί. Ένας άλλος κύριος είπε: Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα μας με τον ίδιο τρόπο που τα δημιουργήσαμε. Ένας άλλος είπε: Εγώ είμαι ο κόσμος και ο κόσμος είμαι εγώ.
Παρατηρήθηκε σε ανύποπτο χρόνο ότι ο γράφοντας για πολλά χρόνια δεν έχει κάνει σκέψεις ζήλιας σε σχέση με την σύντροφό του. Δεν υπάρχουν καν σκέψεις ότι η σύντροφός του είναι πίστη ή ότι δεν είναι πιστή. Επίσης παρατηρήθηκε ότι τώρα, αν τυχών δοκιμάσει (για τον πειραματισμό του πράγματος) τέτοιες σκέψεις, αμέσως η ζήλια εδραιώνεται (ακόμη και αν η σκέψη του καταλήγει ότι η σύντροφός του είναι πιστή). Φαίνεται ότι το χαρακτηριστικό της ζήλιας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τις ανάλογες σκέψεις.
Η Επιθυμία ειναι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στην κινητοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν κοιτάξουμε μέσα μας και γύρω μας θα δούμε ότι η Επιθυμία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας.