Είπε το παιδί που ακούει στο όνομα Chan Chan (και εγώ μεταφράζω κάπως ελεύθερα, αλλά νομίζω με σεβασμό στο κείμενό του):
“Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μιας στιγμής και μιας άλλης; Κάθε Σαββατοκύριακο προσπαθώ να το απολαύσω.. ξοδεύω χρόνο με το παιδί μου για παιχνίδι. Πηγαίνω στο πάρκο, περπατώ, παρατηρώ, ακούω, διαβάζω.. τότε εμφανίζονται τα πράγματα που πρέπει να γίνουν..
Η φράση “ας μείνουμε με τα γεγονότα” περιγράφει με λέξεις μια τεράστια σοφία. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το τι είναι ένα γεγονός.. και πολύ μεγάλη σύγχυση γύρω από το τι σημαίνει “να μείνω με τα γεγονότα”. Στο παρόν ιστολόγιο η λέξη “γεγονός” χρησιμοποιείται αντί του περιφραστικού “αυτό που είναι”, αυτό που συμβαίνει τώρα.
Χρειάζεται φοβερή ζωτικότητα για να μπορέσουμε να δούμε αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή, να μείνουμε με το γεγονός. Χρειάζεται φοβερή ενέργεια, η οποία συνήθως σπαταλιέται στο να προσπαθούμε να διαφύγουμε από αυτό.
Ένας φίλος μου επιτίθεται λέγοντάς: “είσαι τρομερά εγωιστής, όλο τον εαυτό σου σκέφτεσαι, θες πάντα να γίνεται το δικό σου” και εγώ θυμώνω με την επίθεσή του.
Οι άνθρωποι συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος πιστεύουν. Πιστεύουν σε διάφορες ιδέες και πρόσωπα. Άλλοι πιστεύουν στο χριστιανισμό, άλλοι στον κομμουνισμό, άλλοι πιστεύουν στο έθνος τους.. άλλοι πιστεύουν στον Βούδα ή στον Κρισναμούρτι ή στον εαυτό τους. Άλλοι πιστεύουν στη δύναμη του ρεϊκι ή μιας τεχνικής διαλογισμού. Άλλοι πιστεύουν στον τάδε πολιτικό ηγέτη. Αλλοι στην ιδέα της ειρήνης ή της αγάπης.
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το χρόνο τους κάνοντας διάφορες δραστηριότητες. Κάποιες από αυτές γίνονται επειδή φέρνουν ευχαρίστηση και κάποιες άλλες επειδή υπάρχει υποχρέωση να γίνουν. Για να φέρουν σε πέρας όλες αυτές οι δραστηριότητες, καταναλώνουν πολύ ενέργεια. Υπάρχει μια μάλλον κραταιά άποψη ότι αν κάτι είναι ευχάριστο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το κάνω. Και υπάρχει μια επίσης κραταιά άποψη ότι σε αυτή τη ζωή θα κάνουμε και πράγματα που δεν θέλουμε, γιατί έτσι πρέπει ή γιατί δεν έχουμε επιλογή. Ο γράφων θέλει να εξετάσει αυτές τις ιδέες/απόψεις και να εξετάσει πόσο σημαντικό είναι να κάνει κάποιος κάτι για τη χαρά αυτού του πράγματος.
Αφορμή για τούτο το ημερολόγιο είναι κάποιες δημοσιεύσεις μιας κυρίας στο Facebook η οποία ήταν θυμωμένη με μια επίθεση που της έγινε, σε σχέση με το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας. Η κυρία αυτή δήλωνε bi και ακουγόταν θυμωμένη, αναστατωμένη ή κάτι τέτοιο. Κατά καιρούς έχω ξανασυναντήσει πολλές τέτοιες δημοσιεύσεις θιγμένων, ενοχλημένων, θυμωμένων, αγανακτισμένων, από όλες τις πλευρές (όλα τα φύλα). Κατά καιρούς οι άνθρωποι έχουν υποφέρει πάρα πολύ με το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας. Θυμώνουν, επαναστατούν, μαλώνουν, διεκδικούν. Γενικώς το θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας είναι πηγή μεγάλου καβγά, ειρωνείας, ενόχλησης, σύγκρουσης. Αυτό είναι ένα γεγονός, όχι μια φαντασία του γράφοντα.
Τώρα τελευταία με τάραζε η πιθανότητα να έχω κάνει βήματα προς τα πίσω, όσον αφορά τη συνειδητότητά μου. Με τάραζε η πιθανότητα ότι αντί να βελτιώνομαι χειροτερεύω. Αυτή η σκέψη για μέρες με κυνηγούσε και την απέφευγα διακριτικά, αλλά με αγωνία. Γινόταν περισσότερο αισθητή σε στιγμές έλλειψης επίγνωσης, σε στιγμές που διαπίστωνα διανοητικά ότι για ώρα δεν έβλεπα τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μου.
Είναι αληθές ότι όταν κάποιος κουβαλάει κάποιες ιδέες, εξαιτίας αυτών των ιδεών, θα υπάρξει αργά ή γρήγορα είτε εσωτερική είτε εξωτερική διαίρεση. Και όταν υπάρχει διαίρεση, τότε υπάρχει αναπόφευκτα σύγκρουση.