Το σώμα όσο περνάνε τα χρόνια γερνάει, αρχίζει να μη λειτουργεί τόσο καλά, οι μύες παύουν να είναι τόσο σφριγηλοί και ευλύγιστοι, τα όργανα από την πολύ χρήση αρχίζουν να φθίνουν, το δέρμα χάνει την λαμπρότητά του, η ακόη σιγά σιγά χάνει την οξύτητά της, τα δόντια έχοντας ταλαιπωρηθεί αρκετά αρχίζουν να χαλάνε, το κορμί γίνεται άκαμπτο κοκ.
Ανεβαίνεις στο μηχανάκι! Ξεκινάς, προχωράς.. ξαφνικά κοιτάζεις τον καθρέφτη! Αποφάσισες να κοιτάξεις τον καθρέφτη; Όχι, απλώς το πρόσωπο κινήθηκε και κοίταξε τον καθρέφτη. Περίεργο γιατί νόμιζες ότι εσύ καθορίζεις αυτά τα πράγματα. Σε μια διασταύρωση πετάγεται μια σκέψη και λέει "πρέπει να πάρω το δεξί...
Πέτυχα διάφορα σχόλια στο διαδίκτυο με αφομή το Athens Pride. Nομιζω ότι όλα αυτά είναι μια πλάνη που συντηρεί το ανθρώπινο μυαλό, με δηλώσεις, αντι-δηλώσεις από την απέναντι ομάδα, παρελάσεις, διαμαρτυρίες, νομοθεσίες περί ανθρώπινων δικαιωμάτων, κοκ.
“Πως θα μπορέσω να μαι για πάντα απόλυτα ελεύθερος;”
“Είναι δυνατόν, τώρα, αυτή τη στιγμή, να ‘μαι απόλυτα ελεύθερος;”
Μπορείτε να δείτε την τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών των δύο φράσεων;
Υπάρχει μια γενικώς αποδεκτή άποψη ότι εγώ σκέφτομαι, ότι αποφασίζω τι να σκεφτώ, πότε να το σκεφτώ, ότι είμαι ο σκεπτόμενος που με την βούλησή του ελέγχει τη σκέψη. Κάποιος μπορεί να κάνει ένα απλό πείραμα για να δει αν είναι όντως έτσι..μπορεί να δοκιμάσει να σκεφτεί κάτι συγκεκριμένο..
Πολύ συχνά νομίζουμε ότι είμαστε αυθόρμητοι όταν αντιδρούμε σχετικά άμεσα σε ένα ερέθισμα. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι ο νους μας είναι προγραμματισμένος να αντιδρά με συγκεκριμένο τρόπο στο συγκεκριμένο ερέθισμα. Και επίσης καμιά φορά ο νους μας είναι προγραμματισμένος να αντιδρά με αντίθετο τρόπο στο ίδιο ερέθισμα, όταν δεν ικανοποιείται με την αρχική αντίδραση (πχ με βρίζει κάποιος και είτε απαντώ με επίθεση, είτε καταπιέζω την επίθεση που τείνει να εκδηλωθεί). Η ταχύτατη/φαινομενικά άμεση αντίδραση και το γεγονός ότι μπορεί αυτή η αντίδραση να μπαλαντζάρει μεταξύ των δύο αντίθετων, μπορεί να προκαλέσει σύγχυση και μια αίσθηση ότι πρόκειται για μια αυθόρμητη δράση.
Κάποιος υποφέρει από κάποιου είδους ψυχολογικό πρόβλημα. Άγνωστο πως, συμβαίνει να υπάρξει μη λεκτική, παθητική επίγνωση του προβλήματός.. υπάρχει επίγνωση πχ ότι υπάρχει Ζήλια. Στη συνέχεια, ο Νους που ξέρει μόνο να αναλύει και να ψάχνει αιτίες, προσπαθεί, με μια δεύτερη, ξεχωριστή διαδικασία να βρει την αιτία του προβλήματος που προηγούμενως έγινε αντιληπτο, να καταλάβει το γιατί. Συμβαίνει τότε μια ιδιότυπη διαίρεση.. ο νους φαντάζεται ότι υπάρχει το πρόβλημα και ότι υπάρχει κάποιος που θα βρει την αιτία του και τελικά την λύση του.
(συνέχεια από το προηγούμενο) ..έτσι λοιπόν, κάποιος απολαμβάνει ένα ωραίο φαγητό.. υπάρχει η αίσθηση της απόλαυσης, και σχεδόν αμέσως ξεπηδάει η σκέψη “η απόλαυση είναι δική μου”. Όσο η απόλαυση απλώς ήταν, δεν υπήρχε ταραχή, αγωνία, λαχτάρα για διατήρησή της, μεγένθυσή της.