Όταν εμφανίζεται μια σκέψη, συχνά έχουμε την αίσθηση ότι αυτή η σκέψη είναι δική μας (ταύτιση). Κάποιος, αν παρατηρήσει προσεκτικά ίσως δει ότι αυτή η αίσθηση προκύπτει/γεννιέται από μια δεύτερη σκέψη που ακολουθεί την πρώτη, η οποία κοντολογίς λέει “η σκέψη που μόλις έκανες είναι δική σου”.
Κάποιος αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και o φίλος του τον ακούει. Αλλά ειναι ίσως ένα εύλογο ερώτημα αν όντως τον ακούει!
Ορμώμενος από τα λεγόμενα κάποιου κύριου:
Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να κάνει σχέδια για το μέλλον (και να τα φέρει σε πέρας) είναι αυτός που μπορεί να ζει στο παρόν.
Περπατώ στο δρόμο και εμφανίζεται μια όμορφη γυναίκα. Η παρουσία της, όταν το μάτι μου πέσει πανω της δημιουργεί ένα ερέθισμα (οπτικό, σε αυτή την περίπτωση), που δημιουργεί μια αίσθηση (οπτική). Στη συνέχεια συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Αμέσως δημιουργείται μια ιδέα/σκέψη/εικόνα ότι Εγώ θέλω/πρέπει να πάρω κάτι από αυτήν (μια ματιά, ένα ραντεβού, μια σχέση, μια βραδιά). Αυτό σηματοδοτεί την δημιουργία της επιθυμίας.
Βρίσκομαι σε ένα ήσυχο καφέ. Είμαι μόνος, εγώ και το προσωπικό. Το τζάκι έχει όμορφη φωτιά. Διαβάζω ένα μήνυμα στο κινητό και ταράζομαι. Αμέσως μετά ανοίγω το βιβλίο μου, αλλά το παρατάω αμέσως, γιατί θέλω να δω τι συμβαίνει με αυτή την ταραχή.. κάθομαι αναπαυτικά και περιμένω να δω τι θα γίνει.
Λένε κάποιοι, ότι το μονοπάτι που οδηγεί στην Αλήθεια είναι διαφορετικό για τον καθένα, ότι δεν δουλεύουν όλοι οι τρόποι σε όλους.
Αυτό θα ήταν σωστό αν η Αλήθεια ήταν ένα καθορισμένο, παγιωμένο, στατικό σημείο, προσδιορίσιμο λεκτικά. Αλλά δεν είναι αυτή η φύση της Αλήθειας (ή μήπως είναι; βρείτε το).
Διαβάζω ένα βιβλίο του Κάρλος Καστανέδα και βρίσκω ότι οι Ινδιάνοι σαμάνοι, που ονόμαζαν τους εαυτούς τους μάγους, είδαν αυτό που είδε ο Χριστός, ο Κρισναμούρτι, ο Βούδας. Αυτό το “πράγμα” πρέπει να υπάρχει μέσα σε όλους αυτούς, όλοι αυτοί πρέπει να είναι Ένα.