Ας ερευνήσουμε ένα υποθετικό παράδειγμα:
Κάθομαι σε ενα τραπέζι με τον Χ και μιλαμε. Ο Χ είναι ανέκφραστος και κάνει μια αχρωμάτιστη συναισθηματικά δήλωση. Ο Χ, η έκφραση του προσώπου του και η δήλωσή του είναι εκείνη τη στιγμή το αντικείμενο της εμπειρίας μου. Και μετά τη δήλωσή του εγώ σκέφτομαι ότι ο Χ παραμένει ανέκφραστος ενώ μέσα του βράζει από το θυμό τον οποίον κρύβει.
Όταν είμαι ήσυχος και η προσοχή μου αναπαύεται δεν διακρίνω κανένα αντικείμενο (υλικό αντικείμενο ή πχ μια σκέψη ή ένα συναίσθημα). Για να εμφανιστεί ένα αντικείμενο χρειάζεται η προσοχή μου να εστιάσει κάπου (δοκιμάστε το). Μετά από λίγο το αντικείμενο σβήνει.
Έγινε πολύς λόγος τούτες τις μέρες για την ατομική ευθύνη και την κρατική ευθύνη. Δεν υπάρχει στ αλήθεια κρατική ευθύνη. Δεν υπάρχει κάπου σε ένα μέρος ένα πλάσμα που λέγεται "κράτος" και αυτό το πλάσμα έχει μια ευθύνη, αντίστοιχη με αυτή που έχω εγώ, το...
Η μνήμη ως εργαλείο για να εξετάσουμε τα περασμένα και να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα είναι εξαιρετικά αναξιόπιστο στοιχείο. Η μνήμη δεν καταγράφει ένα γεγονός αλλά μόνο την εντύπωσή μας σε σχέση με το γεγονός. Έστω ότι κοιτάξω ένα δένδρο από μια οπτική γωνία και ο...
Τελειώσαμε δουλειές στον κήπο. Κουράστηκα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Η ευχαρίστηση που προκύπτει είναι άμεση, πηγαιά, αβίαστη και αδιαπραγμάτευτη. Υπάρχει μια ευχαρίστηση που προκύπτει ως φυσικό by product της ικανοποιησης φυσικών αναγκών. Κρυώνω και κάθομαι στον ήλιο και η ζεστασια με γεμίζει ευχαρίστηση. Διψάω, πίνω νερό και αμέσως υπάρχει ευχαρίστηση κοκ. Φαίνεται αυτή την ευχαρίστηση να την παραβλέπουμε κατάφορα, διότι αναζητούμε συνήθως την ευχαρίστηση που έχει χαραχθεί στο μυαλό μας ως απολαυστική.
Σήμερα συνειδητοποίησα πια με βεβαιότητα ότι δεν ξερω να ξεχωριζω τις μέρες. Ο μπρο πρόσθεσε ότι ειναι η πρώτη φορά που πλέον δεν θα εχει καμία σημασία η αλλαγή της ώρας.
Ανοίγω τα μάτια μου. Η πρώτη σκέψη που έρχεται είναι ότι είναι αστείο διότι ενώ περνάμε ώρες των ωρών με την Β. ελέω της απομόνωσης, δεν μαλώνουμε καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. Και δεν είναι μόνο αστείο είναι και κάπως αναπόφευκτο. Γιατί η ημέρα ξεκινάει χωρίς σπουδαίες βλέψεις, χωρίς ηχηρές προσδοκίες και ευφάνταστα σχέδια που να ειναι θέμα ζωής και θανάτου να εκπληρωθούν. Τρώμε, κάνουμε καμια βόλτα, μερικές δουλειές, κοιμόμαστε. Πως να διαφωνήσει κανεις με κάποιον σε σχέση με αυτά τα απλά πράματα. Η απουσία επιλογών και βαρυσήμαντων επιθυμιών, διαλύει τις πιθανότητες σύγκρουσης.
Ξυπνάω κατά τις εννιά το πρωί. Στο ηλιόλουστο καθιστικό ο Τσίτσος έχει καπαρώσει σημείο που το χτυπάει ο ήλιος. Έχει γυρίσει ανάσκελα, τεντώνει με ζήλο το δεξί του μπροστινό πόδι και με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. Ο τύπος είναι ξεκάθαρα σε νιρβάνα. Φταίει και ότι μόλις έφαγε το πρωινό του με μους πέστροφα ντομάτα. Τα δύσκολα θα αρχίσουν όταν θα μας τελειώσει η μους!
Ξυπνάω σήμερα και οι πατούσες μου κρυώνουν, οπότε αποφασίζω να βάλω τις κάλτσες μου. Τις καινούριες κάλτσες μου. Τις αγόρασα πριν μια βδομάδα και για το συγκεκριμένο ζευγάρι ειναι οι πρώτες του χρήσεις. Τσεκάρω από κάτω και με τρόμο ανακαλύπτω ότι στο γνωστό σημείο έχουν φθαρει και είναι έτοιμες να σκίσουν. Ποιο είναι το γνωστό σημείο; Είναι εκείνο το σημείο που έχω δύο κάλους στις πατούσες μου. Και αυτοί καταστρέφουν όλες τις τέλειες καινούριες κάλτσες μου. Επιχειρώ ποδόλουτρο για 20 λεπτα ώστε να μαλακώσουν οι κάλοι και να χρησιμοποιήσω στη συνέχεια σφουγγαράκι για να τους τρίψω και να φύγουν και το αποτέλεσμα είναι πενιχρό. Δεν είναι εν μέσω καραντίνας να αποχωρίζεσαι έτσι απλά πολύτιμα ζευγάρια κάλτσες. Ας είναι, θα πλέξω μερικές καινούριες αν χρειαστεί.
Ξυπνάω σήμερα και η Β. έχει φτιάξει γκιουζλεμέ. Είχα πολύ καιρό να φάω γκιουζλεμέ και η μέρα ξεκινάει πολύ απολαυστικά. Σκέφτομαι ότι τελικά αν ερθει το τέλος του κόσμου, μέχρι να σηκωθεί και να φύγει (το τέλος του κόσμου) τέτοια γκιουζλεμέ θα είναι εξαιρετικά δυσεύρετα. Σκάω στα γέλια. Που στο καλό τις σκέφτομαι όλες αυτές τις ανοησίες. Φυσάει πολύ αλλά ο ήλιος είναι ολόλαμπρος και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα πιο ξέγνοιαστη.