Ο φίλος Chan Chan έγραψε “Ζούμε τη ζωή μας σε Flashback”! Μου φάνηκε πολύ εύστοχο!
Συμβαίνει κάτι και κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου μετά το επαναφέρουμε στην προσοχή μας και το επεξεργαζόμαστε. Το αναλύουμε, το εξηγούμε, το κρίνουμε, το δικαιολογούμε, εξάγουμε συμπεράσματα από αυτό, οργανώνουμε μελλοντικές δράσεις από αυτό.
Βρίσκομαι που και που (κάπως σπάνια) με διάφορες παρέες και σαστίζω. Οι άνθρωποι μιλάνε πάρα πολύ, φωνάζουν, χειρονομούν, γελάνε δυνατά! Ειρωνεύονται, λένε συνέχεια αστεία, βγάζουν φωτογραφίες τα πρόσωπά τους! Πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα υπόβαθρο σιωπηλό. Δεν μπορούν να υπάρξουν όλες αυτές οι εκδηλώσεις χωρίς το σιωπηλό αυτό υπόβαθρο, όπως δεν μπορεί να υπάρξει ζωγραφιά χωρίς το λευκό κανβά, σύννεφα χωρίς τον ουρανό και λέξεις χωρίς τις λευκές σελίδες πίσω τους.
Ένας τσιμεντενιος τοίχος, οπλισμένος με ατσάλι, χωρίζει τον παράδεισο από την κόλαση! Ένας άνθρωπος τρέχει κατευθείαν πάνω του, θέλοντας οπωσδήποτε να περάσει στον παράδεισο. Χτυπαέι το κεφάλι του. Συνειδητοποιεί ότι ο τοίχος είναι τσιμεντένιος, πόρτα δεν υπάρχει, αλλά θέλει τόσο να περάσει στον παράδεισο πάση θυσία οπότε ξαναπροσπαθεί. Ξαναχτυπάει το κεφάλι του. Και ξανά και ξανά.
O δάσκαλος της μουσικής με βρήκε για να μου δώσει μια φωτογραφία τραβηγμένη περίπου 28 χρόνια πριν. Είναι μερικά παιδιά που παίζουν μουσική σε μια εκδήλωση στο πολιτιστικό κέντρο του νησιού! Το παιδί στα αριστερά είμαι εγώ. Είμαι εγώ; Όντως; Τι διάολο; Αυτή είναι μόνο μια θολή ανάμνηση. Αυτό είναι όλο κι όλο αυτή η φώτο. Είμαι εγώ μια θολή ανάμνηση; Μια μορφή, πριν 28 χρόνια, που εμφανίστηκε και έσβησε. Τι σχέση έχει με μένα; Νιώθω ότι είμαι κάτι πολύ πιο ζωντανό από αυτό.
Σκεφτείτε ενα συμπαγή τοίχο στον οποίον έχει ζωγραφιστεί με τέλεια προοπτική μια είσοδος σε ένα μέρος πολλά υποσχόμενο. Βλέποντάς τον, κινούμαι προς αυτόν, ενθουσιασμένοςπροσπαθώντας να μπω στην είσοδο για τη γη της επαγγελίας γιατί δεν έχω αντιληφθεί ότι ο τοίχος είναι συμπαγής… με έχει ξεγελάσει η τέλεια ζωγραφιά.
Θέλω πάρα πολύ να βελτιωθώ σαν άνθρωπος. Να μην είμαι ζηλιάρης, να μην θυμώνω, να μην λέω ψέμματα! Να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.
Όμως αυτό είναι αδύνατο.
Μιλώντας σχετικά, θα μπορούσαμε να πουμε ότι υπάρχουν δύο “μυαλά” (minds). Το πρώτο (perceiving) αντιλαμβανεται/συλλαμβανει/δημιουργει μια Ενιαία, Ολική, Αδιαίρετη Εμπειρία. Αυτή η Ολική εμπειρία είναι ουσιωδώς Άγνωστη και μη-αντικειμενική.
Βλέπω αυτή την εικόνα. Έχει τόση ομορφιά -μήπως θα έπρεπε να λέγαμε, χρησιμοποιώντας μια κάπως αλλόκοτη σύνταξη: Είμαι τόση όμορφια;!;-. Και θέλω να κάνω κάτι με αυτήν. Δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι την επόμενη στιγμή αυτή η εικόνα δεν θα υπάρχει πια. Θελω να κερδίσω κάτι, μια προίκα για το μέλλον από αυτή την ομορφιά, που ξεδιπλώνεται μπροστά μου.
Ο φίλος Αντωνέλος έγραψε “Δε χρειαζόμαστε καμία πολιτικη ηγεσία. Η ιδέα οτι υπαρχουν ηγετες ειναι μια ιδεα που καλλιεργείται στα σπίτια στα σχολεία στις εκκλησίες και στη κοινη γνώμη. Όταν ο ηγέτης κανει οτι θέλουμε λέμε πολύ ικανός. Όταν όχι λέμε ανίκανος. Κι αυτός ο καημενος είναι σαν εμας παλεύει για τη παρτη του.”
Έχετε παρατηρησει όταν σας λένε κάτι και δεν ακούτε καλά που τσιγκρώνετε το μάτι σας και ανασηκώνετε το φρύδι σας; Αν παρόλα αυτάσυνεχίσετε να μην ακούτε καλά τεντώνετε και τους κοιλιακους μύες σας. Ξεχνάτε όμως ότι η διαδικασία της ακοής είναι κάτι τελείως ανεξάρτητο από το μυικό σύστημά σας.