Από που εμφανίζεται η σκέψη;
Οι σκέψεις εμφανίζονται από το πουθενά. Δεν εμφανίζονται από το Εγώ. To Εγώ είναι μια ακόμη σκέψη που εμφανίζεται από το πουθενά. Ωχ! Κάποιος μπορεί να το δοκιμάσει και να βρει αν είναι έτσι. ...
Οι σκέψεις εμφανίζονται από το πουθενά. Δεν εμφανίζονται από το Εγώ. To Εγώ είναι μια ακόμη σκέψη που εμφανίζεται από το πουθενά. Ωχ! Κάποιος μπορεί να το δοκιμάσει και να βρει αν είναι έτσι. ...
Τα κονσέπτ, οι ιδέες, οι πεποιθήσεις, εμποδίζουν τη Ζωή. Μόλις πριν λίγο εμφανίστηκε στο κεφάλι μου (ή δεν ξέρω που) ότι η πίστη στην αιτιότητα (αιτία/αποτελεσμα) εμποδίζει την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό. Η πίστη στην τυχαιότητα καταστρέφει την υπευθυνότητα. Η πίστη στην ιδέα ότι “είναι στη φύση, είναι φυσικό, τα πράγματα να γίνονται κάπως” καταστρέφει την ζωντάνια, την αθωότητα, την παιδικότητα.
Είναι γεγονός ότι η σκέψη συνέχεια διεκδικεί την ιδιοκτησία διαφόρων φαινόμενων (χτίζοντας με αυτό τον τρόπο μια αίσθηση ταύτισης με αυτά, μια ταύτιση εμένα με το φαινόμενο). Έτσι, συμβαίνει κάτι, ένα φαινόμενο και η σκέψη έρχεται και λέει “αυτό είναι δικό μου, είναι κομμάτι μου, είμαι Εγώ”. Πχ αν το σώμα αρρωστήσει, σχηματίζεται στο μυαλό η σκέψη “πωπω, –εγώ– αρρώστησα πάλι”, όταν το σπίτι στο οποίο κατοικεί το σώμα πάθει βλάβη, φτιάχνεται η σκέψη “αμάν, συνέχεια, ζημιές βγάζει το σπίτι μου” κοκ!
(συνέχεια από το προηγούμενο) ..έτσι λοιπόν, κάποιος απολαμβάνει ένα ωραίο φαγητό.. υπάρχει η αίσθηση της απόλαυσης, και σχεδόν αμέσως ξεπηδάει η σκέψη “η απόλαυση είναι δική μου”. Όσο η απόλαυση απλώς ήταν, δεν υπήρχε ταραχή, αγωνία, λαχτάρα για διατήρησή της, μεγένθυσή της.
Όταν εμφανίζεται μια σκέψη, συχνά έχουμε την αίσθηση ότι αυτή η σκέψη είναι δική μας (ταύτιση). Κάποιος, αν παρατηρήσει προσεκτικά ίσως δει ότι αυτή η αίσθηση προκύπτει/γεννιέται από μια δεύτερη σκέψη που ακολουθεί την πρώτη, η οποία κοντολογίς λέει “η σκέψη που μόλις έκανες είναι δική σου”.
Κάποιος αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και o φίλος του τον ακούει. Αλλά ειναι ίσως ένα εύλογο ερώτημα αν όντως τον ακούει!
Ορμώμενος από τα λεγόμενα κάποιου κύριου:
Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να κάνει σχέδια για το μέλλον (και να τα φέρει σε πέρας) είναι αυτός που μπορεί να ζει στο παρόν.
Περπατώ στο δρόμο και εμφανίζεται μια όμορφη γυναίκα. Η παρουσία της, όταν το μάτι μου πέσει πανω της δημιουργεί ένα ερέθισμα (οπτικό, σε αυτή την περίπτωση), που δημιουργεί μια αίσθηση (οπτική). Στη συνέχεια συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Αμέσως δημιουργείται μια ιδέα/σκέψη/εικόνα ότι Εγώ θέλω/πρέπει να πάρω κάτι από αυτήν (μια ματιά, ένα ραντεβού, μια σχέση, μια βραδιά). Αυτό σηματοδοτεί την δημιουργία της επιθυμίας.