Υπάρχει αυτό το γνωστο, κάπως αστείο ζεν ρητό που λέει “Πριν κάποιος μελετήσει το Ζεν, τα βουνα είναι βουνά και οι ποταμοί είναι ποταμοί. Μετά από μια πρώτη επαφή με την αλήθεια του Ζεν, τα βουνά δεν είναι πια βουνά και οι ποταμοί δεν είναι πια ποταμοί. Μετά τη φώτιση τα βουνά είναι και πάλι βουνά και οι ποταμοί, είναι ξανά ποταμοί”
Χρονιάρες μέρες, παραμονή πρωτοχρονιάς και θέλω να δηλώσω ότι η οικειότητα που ξέρουμε είναι μια τεχνητή οικειότητα. Η οικειότητα που γνωρίζουμε είναι σφυρηλατημένη μέσα στο χρόνο, μέσα από εμπειρίες που χτίζουν μια σχετική εμπιστοσύνη. Η οικειότητα που γνωρίζουμε έχει αιτία, έχει βάσεις, είναι αναμενόμενη, πηγαίνει μαζί με την κλειστότητα σε σχέση με εκείνους που δεν εμπιστευόμαστε. Η οικειότητα που γνωρίζουμε κρύβει (ουφ, ας το παραδεχτούμε) μια βαρεμάρα, δεν μπορεί να σε εκπλήξει. Κρύβει αναμενόμενες αγκαλιές και παρηγοριές, συμβουλές και κριτικές! Κρύβει υποχρεώσεις και δικαιώματα.
Πριν την αυτοσχεδιαστική μου εξάσκηση κάνω επιτόπιο τρέξιμο για να ζεσταθουν οι μύες. Αυτή τη φορά μου ήρθε να σκεφτώ, καθώς εκανα το επιτόπιο τρέξιμο, όλες τις σκέψεις που με φοβίζουν – πχ “αν βγει ο τσιτσος έξω θα τον πατήσει αμάξι” “καποια στιγμη θα πεθανουν οι γονεις μου” “θα μείνω ταπί και ψύχραιμος αν ταϊζουμε και αλλα γατιά” κοκ. Οι σκέψεις αυτές γίνανε και δεν έφεραν καμία συναισθηματική απόκριση! Για να γίνω λίγο πιο αναλυτικός, είδα ξεκάθαρα να συμβαίνει μια, μοναδική σκέψη και μετά κενό. Σιωπή. Μετά δεύτερη μοναδική σκέψη, με τελείως άλλο θέμα (τρομακτικο ομως) και μετά κενό, σιωπή. Και κάθε σκέψη ήταν ουδέτερη, δεν είχε χρωματισμό “δυσάρεστη” “ευχάριστη” κλπ.
Ένας δημοφιλής μύθος για τον χειρισμό δύσκολων ή δυσάρεστων ψυχολογικών καταστάσεων είναι αυτός της Αποδοχής. Κάποιοι προτρέπουν να αποδεχτούμε ό,τι συμβαίνει, να το δεχτούμε χωρίς να κλαψουρίζουμε, σαν η αποδοχή να είναι κάτι που μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι – και ότι για την ειρήνη της ψυχής μας, θα ήταν καλό να αποδεχτούμε την κατάσταση. Συμβαίνει μια λεπτή, διακριτική διαστρέβλωση εδώ: Η προτροπή απευθύνεται στο μυαλό, η προτροπή παρακινεί το μυαλό να αποδεχτεί δυσάρεστες καταστάσεις. Αλλά το ίδιο μυαλό είναι αυτό που έχει tag-άρει, έχει χαρακτηρίσει τις καταστάσεις ως δυσάρεστες και είναι εκ φύσεως αδύνατο να τις αποδεχτεί τώρα ως κάτι το ουδέτερο, ως κατι που απλώς συμβαίνει. Στη συνέχεια ο αγώνας του μυαλού να τις αποδεχτεί ως κάτι neutral γεννάει νέες δυσάρεστες καταστάσεις.
Ακολουθεί λυρικό, ποιητικό κείμενο, μην δώσετε ιδιαίτερη σημασία, απλώς διαβάστε το και πετάξτε το.
Μια πολύ όμορφη αναλογία είναι αυτή του συνειδητού ονείρου, του ονείρου εκείνο που ο ονειρευτής αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για όνειρο. Βιώνω ένα δύσκολο, δραματικό όνειρο και πιστεύω ό,τι συμβαίνει για αληθινό, έχω ταυτιστεί με τον ήρωα στο όνειρο και ξαφνικά, άγνωστο γιατί, αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για όνειρο. Και τότε μια αίσθηση με πλημμυρίζει: ότι όλο το όνειρο, καθώς και ο χαρακτήρας, ο ήρωας του ονείρου, είναι όλα ψεύτικα και όλο το δράμα εξατμίζεται στη στιγμή. Μια άνευ προηγουμένου αναλαφρότητα ξεπηδάει, νιώθεις ότι εισαι τελείως ελεύθερος από τις συνθήκες του ονείρου. Και γνωρίζεις με απόλυτη βεβαιότητα τότε ότι είσαι, ότι πάντα ήσουν ο ονειρευτής, όχι το πρόσωπο, ο χαρακτήρας στο όνειρο.
Ήρθε στην κεφάλα μια διασκεδαστικη αναλογία μόλις και θα σας την περιγράψω θέλοντας και μη!
Δεν μπορώ ποτέ να δω τα μάτια μου. Όλη μου την ζωή αν προσπαθήσω, ποτέ δεν θα μπορέσω να δω τα μάτια μου! Μπορώ μόνο να βάλω έναν καθρέφτη απέναντι στα μάτια μου και να δω το είδωλο των ματιών μου. Το είδωλο των ματιών μου δεν είναι τα ίδια μάτια μου, είναι μια ιδέα, μια εικόνα για τα μάτια μου. Δεν μπορώ να δω τα μάτια μου, δεν μπορώ να τα γνωρίσω/αντικρίσω ποτέ ως ένα αντικείμενο ξεχωριστό από μένα, μπορώ μόνο να είμαι τα μάτια μου, να τα νιώθω, να νιώθω την παρουσία τους.
Βλέπω τις πρώτες μέρες του κρύου, εδώ στη Χίο, που οι άνθρωποι έχουν δυσκολευτεί πάρα πολύ με τον αντικαπνιστικό νόμο. Οι επιχειρήσεις εστίασης προσπαθουν να τον εφαρμόσουν και όντως απαγορεύουν στον κόσμο να καπνισει μέσα στους εσωτερικούς χώρους. Πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να μην βγαίνουν έξω από το σπίτι γιατί νιώθουν ότι το να βγεις έξω χωρίς να καπνίσεις κάνει την έξοδο να χάνει το νόημά της. Άλλοι παρακαλούν να καπνίσουν και όταν τους το αρνούνται ζητούν τον καφέ τους πακέτο για να μπορέσουν να πάνε κάπου όπου θα μπορέσουν να καπνίσουν ενώ θα πίνουν. Πολλοί κάθονται με 8 βαθμούς και 7 μποφώρ έξω, κοντά σε θερμάστρες, κατά την έξοδό τους προκειμένου να μην χαλάσουν την συνήθεια να καπνίζουν ενώ πίνουν το ποτό τους.
O Πίπος έχει επιβιώσει από παραμονή μέσα σε μηχανή λεωφορείου, από επίθεση του Ζάχου και του Μικέ σε κλειστή αυλή, από πέρασμα ταξί με ιλλιγιωδη ταχύτητα από πάνω του και τώρα από πτώση από ταράτσα. Εχει ακομη 3 ζωές. Η πτώση προκάλεσε καταγμα στο πόδι του....
Αν ρωτούσαμε τα 7.5 δισεκατομμύρια ανθρώπων και αν αυτοί απαντούσαν ειλικρινά στο ερώτημα “έχετε ποτέ βιώσει την εμπειρία του θανάτου του Εαυτού σας;” η απάντηση θα ήταν “όχι”. Κανείς ποτέ δεν έχει βιώσει το Τέλος/θάνατο του Εαυτού.