Κάποτε είχα κανει την μουσική ασπίδα ενάντια στη βαρεμάρα. Όπου και να πήγαινα είχα πάντα μπόλικη μουσική μαζί μου, δεκάδες κασσέτες και το γουόκμαν μου, με εφεδρικές μπαταρίες, για να είμαι βέβαιος ότι η ασπίδα θα είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη. Στο λεωφορείο, στο δρόμο, στο γυμναστήριο, στο τρένο, στο αεροπλάνο, στο τρέξιμο, στη γιόγκα, παντού η μουσική απέκρουε ενοχλητικα εξωτερικά ερεθίσματα και εμπόδιζε την βαρεμάρα να με κυριέψει μια και προσέφερε μια κάποια ευχαρίστηση.
Μόλις τελείωσα το δεύτερο τεράστιο κεφάλαιο του πρώτου τόμου του βιβλίου του Μάρσελ Προυστ “Αναζητώντας τον χαμένο Χρόνο”. Αυτό τελειώνει κάπως έτσι: “Και να σκεφτείς, πως άσκοπα ξόδεψα χρόνια της ζωής μου, πως θέλησα να πεθάνω, πως είχα τον πιο μεγάλο μου έρωτα για μια γυναίκα που δεν μου άρεσε, που δεν ήταν ο τύπος μου!”. To τέλος του κεφαλαίου συμπίπτει με τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, την ημέρα του Έρωτα.
Μια άλλη όμορφη αναλογία θα σας περιγράψω, που μου έχει πάρει την καρδιά. Θα την προσαρμόσω σε δεδομένα οικεία: Ο ηθοποιος Αντώνης Δημακόπουλος παίρνει το ρόλο του Οιδίποδα στην τραγωδία του Σοφοκλή “Οιδίπους Τύραννος”. Οι πρόβες ξεκινούν, ο ηθοποιός φοράει την στολή του Οιδίποδα, προβάρει τις ατάκες, αρχικά μόνος του, μετά μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, οι πρόβες συνεχίζονται και πλέον φτάνει η ώρα για την παράσταση.
Το εγχειρίδιο του καλού/ευτυχισμένου/επιτυχημένου (Δυτικού) Άνθρωποι επιτάσσει αφοσίωση σε έναν ή λίγους συγκεκριμένους στόχους και μια ή λίγες συγκεκριμένες συνήθειες, χόμπι. Μου φαίνεται ότι αυτό είναι μια κάπως βέβαιη συνταγή μιζέριας και βαρεμάρας. Και μου φαίνεται ότι αυτή η κάπως δυσοίωνη κατάσταση είναι δυνατό να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή, όντας άλλωστε φαινομενική. Συχνά όμως η ανατροπή οδηγεί σε νέους στόχους, νέες συνήθειες μέσω των οποίων η μιζέρια και η βαρεμάρα μας φλερτάρουν εκ νέου.
Ο φόβος του θανάτου είναι ένας φόβος που δεν μπορεί να νικηθεί. Προσπαθούμε να δείξουμε γενναιότητα απέναντί του, αλλά η γενναιότητα είναι ο ίδιος ο φόβος φορεμένος από την ανάποδη . Προσπαθούμε να μην τον σκεφτόμαστε, όμως αυτός εμφανίζεται με όχημα τη σκέψη, όποτε θελήσει, χωρίς...
Κοιτάζω ένα λείο μεταλλικό κύλινδρο. Φαινεται αψεγαδιαστος, ενας τελειος, απόλυτα λειος κύλινδρος. Τον αγγίζω προσεκτικα με τα ακροδάχτυλα μου.. αρχικά μοιάζει όντως λείος και στην αφή. Ξοδεύω λιγες στιγμες και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι οτι η αρχικη αίσθηση οτι ειναι απόλυτα λειός διαλύεται, γιατί νιώθω κάτι ανεπαίσθητες ανωμαλίες. Τον βάζω στο μικροσκόπιο και η αίσθηση μου επιβεβαιώνεται. Φαίνεται να υπαρχουν κάποιες ανεπαίσθητες ανωμαλίες. Ανεβάζω τη μεγένθυση και αυτές οι ανωμαλίες φαίνονται πλέον μεγάλες, τεράστιες. Καταλαβαίνω ότι ο κύλινδρος δεν ήταν ποτέ στ αλήθεια ένας τέλειος λείος κύλινδρος.
Ενα πανεμορφο αρθρο απο την Amy Louise Gilmore
“Για σένα είμαι ένα αντικείμενο, έχω όρια γύρω μου, είμαι τοσο ψηλή, τόσο βαριά, έχω τέτοιο χρώμα δέρματος, είμαι όμορφη ή άσχημη, έξυπνη ή όχι, χρησιμη ή ενοχλητική κοκ. Είμαι ένα αντικείμενο στο πεδίο της όρασης σου, της ακοής σου κοκ. Μπορείς εύκολα να με μετρήσεις να με αξιολογήσεις μέσα από αυτές τις περιγραφές. Αν και δεν με συνοψίζουν πλήρως, δεν είναι και λάθος απο την δική σου οπτική.
Πραγματικά ελεύθεροι από κάτι είμαστε μόνο αν δεν το έχουμε σκεφτεί. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Πραγματικά ελεύθεροι από ένα αντικείμενο του πόθου είμαστε μόνο αν δεν το έχουμε σκεφτεί ποτέ ως κάτι τέτοιο. Στην θέση αυτού βάλτε το τσιγάρο, μια όμορφη γυναίκα/ανδρα, τον καφέ, τα βίντεο γκέιμς, τα χρήματα, την κορυφή σε ένα άθλημα, τα χαρτιά, ένα ναρκωτικό ή και την ελευθερία την ίδια. Καμια αληθινή ελευθερία δεν είναι συνειδητή.
Ένας άλλος μεγάλος μπελάς που όλοι εμείς οι ρομαντικοί έχουμε φάει στη μάπα (έλα παραδεχτείτε το, έχετε υπάρξει όλοι ρομαντικοί κάποιες στιγμές) είναι με αυτές τις γλυκερές, ποιητικές ιδέες όπως “η πραγματική ομορφιά κρύβεται μέσα μας” ή “μην μένεις στην εξωτερική εμφάνιση, αγάπησέ τον για αυτό που πραγματικά είναι” και άλλα τέτοια.
Υπαρχει μια παρεξηγηση σε σχεση με την άμεση εμπειρία μας που μπορούμε εύκολα να ξεκαθαρίσουμε!
Όταν βλέπουμε ένα δένδρο, υπάρχει μια οπτική αίσθηση. Το μόνο που βιώνουμε είναι μια οπτική αίσθηση και όχι ένα αντικείμενο το οποίο γίνεται αντιληπτό από αυτή την αίσθηση.