H φύση της Επιθυμίας
Η Επιθυμία ειναι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στην κινητοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν κοιτάξουμε μέσα μας και γύρω μας θα δούμε ότι η Επιθυμία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας.
Η Επιθυμία ειναι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στην κινητοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν κοιτάξουμε μέσα μας και γύρω μας θα δούμε ότι η Επιθυμία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας.
.. συνέχεια από το προηγούμενο..
Αναρωτηθήκαμε στο προηγούμενο ημερολόγιο γιατί ένα παιδί δεν περνάει πολλές ώρες σε ένα ζωντανό, δυναμικό περιβάλλον γεμάτο οσμές, ήχους, χρώματα, όπως το δάσος. Εδώ θα αναρωτηθούμε αν αρκεί ένα γεμάτο ζωή περιβάλλον για να ξυπνήσει την ζωντάνια, τη νοημοσύνη και την ελευθερία του παιδιού; Ή ίσως είναι απαραίτητη και η ατμόσφαιρα των σχέσεων που θα βιώνει μέσα σε αυτό το περιβάλλον να έχει αυτή την σπάνια ποιότητα της ελευθερίας;
Σήμερις έκανα βόλτα σε ένα δασάκι που βρίσκεται μέσα στην πόλη της Χίου. Το λένε Δασάκι της Βοήθειας και αφού το περπάτησα όλο (δεν πήρε πάνω από μια ώρα), βρέθηκα σε κατάσταση άφατης ευδαιμονίας. Κάποιος θα αναρωτιόταν γιατί τα παιδιά μας δεν περνούν πολύ χρόνο σε ένα δασάκι σαν αυτό.
Είπε το παιδί που ακούει στο όνομα Chan Chan (και εγώ μεταφράζω κάπως ελεύθερα, αλλά νομίζω με σεβασμό στο κείμενό του):
“Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μιας στιγμής και μιας άλλης; Κάθε Σαββατοκύριακο προσπαθώ να το απολαύσω.. ξοδεύω χρόνο με το παιδί μου για παιχνίδι. Πηγαίνω στο πάρκο, περπατώ, παρατηρώ, ακούω, διαβάζω.. τότε εμφανίζονται τα πράγματα που πρέπει να γίνουν..
Η φράση “ας μείνουμε με τα γεγονότα” περιγράφει με λέξεις μια τεράστια σοφία. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το τι είναι ένα γεγονός.. και πολύ μεγάλη σύγχυση γύρω από το τι σημαίνει “να μείνω με τα γεγονότα”. Στο παρόν ιστολόγιο η λέξη “γεγονός” χρησιμοποιείται αντί του περιφραστικού “αυτό που είναι”, αυτό που συμβαίνει τώρα.
Τις τελευταίες μέρες δόθηκαν στον γράφοντα ευκαιρίες να παρατηρήσει τον σωματικό πόνο.. πιο ήπιες αλλά και πιο έντονες εκδοχές του. Έγιναν αντιληπτά αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτα θα ήθελα να μιλήσω για την ικανότητα για ελεύθερη παρατήρηση, για να περιγράψω στη συνέχεια πως αυτή επιδρά στον σωματικό πόνο.
Χρειάζεται φοβερή ζωτικότητα για να μπορέσουμε να δούμε αυτό που συμβαίνει κάθε στιγμή, να μείνουμε με το γεγονός. Χρειάζεται φοβερή ενέργεια, η οποία συνήθως σπαταλιέται στο να προσπαθούμε να διαφύγουμε από αυτό.
Ένας φίλος μου επιτίθεται λέγοντάς: “είσαι τρομερά εγωιστής, όλο τον εαυτό σου σκέφτεσαι, θες πάντα να γίνεται το δικό σου” και εγώ θυμώνω με την επίθεσή του.
Παντού γύρω μας βλέπουμε ανθρώπους να λαχταρούν λίγη αγάπη. Ψάχνουν να βρουν ανθρώπους να τους αγαπήσουν. Ζητούν από τους γονείς τους αγάπη, από τους φίλους τους, από τα παιδιά τους, από τον σύντροφό τους. Δυο ερωτήματα έρχονται στο μυαλό του γράφοντος. Γιατί ζητούν την αγάπη; Τι τους λείπει; Και το δεύτερο: είναι όντως η αγάπη αυτό που ψάχνουν;
Είναι δυνατόν κάποιος να νιώθει χωρίς επιλογή; Να αισθάνεται τις σκέψεις και τα συναισθήματα χωρίς να τα ελέγχει, χωρίς να επεμβαίνει σε αυτά, χωρίς ικανοποίηση ή απογοήτευση; Να παρατηρεί γύρω του χωρίς να επιλέγει να εστιάσει στο ασυνήθιστο ή στο όμορφο, ή να αποφεύγει το άσχημο; Να ακούει τους ήχους,τις ομιλίες χωρίς να κρίνει, χωρίς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, χωρίς να προσπαθεί να καταλάβει;
Οι άνθρωποι συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος πιστεύουν. Πιστεύουν σε διάφορες ιδέες και πρόσωπα. Άλλοι πιστεύουν στο χριστιανισμό, άλλοι στον κομμουνισμό, άλλοι πιστεύουν στο έθνος τους.. άλλοι πιστεύουν στον Βούδα ή στον Κρισναμούρτι ή στον εαυτό τους. Άλλοι πιστεύουν στη δύναμη του ρεϊκι ή μιας τεχνικής διαλογισμού. Άλλοι πιστεύουν στον τάδε πολιτικό ηγέτη. Αλλοι στην ιδέα της ειρήνης ή της αγάπης.