Ο λόφος του Στρέφη και η πλάνη της επιλογής
Γυρνουσαμε με Σοφάκι προς το σπιτι της στα Εξάρχεια οπότε ξαφνικά μου λεει “Ρε συ δεν πηγαμε λοφο Στρεφη τόσες μέρες! Mήπως να παμε; Ή μήπως να γυρισουμε σπιτι να ξεκουραστουμε πια;”
Γυρνουσαμε με Σοφάκι προς το σπιτι της στα Εξάρχεια οπότε ξαφνικά μου λεει “Ρε συ δεν πηγαμε λοφο Στρεφη τόσες μέρες! Mήπως να παμε; Ή μήπως να γυρισουμε σπιτι να ξεκουραστουμε πια;”
Είπε χτες η φίλη Σοφία “οι ανθρώπινες σχέσεις, η επικοινωνία είναι τόσο επιφανειακή, ρηχή, δύσκολη, αδύνατη”.
Και ήρθε στο μυαλό ότι αυτό είναι μια πολύ ευστοχη παρατήρηση, σε πάρα πολλές σχέσεις, γιατί όλες (οι περισσότερες) σχέσεις που βιώνουμε, υπακούουν σε κάποια πρότυπα, σε κάποια πάτερν.
Ξάφνου γεννιέται μια διάθεση να δω τι συμβαίνει, εδώ και τώρα. Αρχικά συνειδητοποιώ ότι πρέπει να σωπάσει η σκέψη γιατί αλλιώς αυτή δεν θα πάψει να διηγείται τι συμβαίνει και ακούγοντας την διήγηση θα αποσυντονίζομαι και δεν θα μπορώ να δω τι συμβαίνει! Η σκέψη λοιπόν σιωπάει, κάπως αυθόρμητα, χωρίς να προσπαθήσω γι’αυτό.
Όταν ήμανε μικρός και άρχιζα να μαθαίνω ανάγνωση στο σχολείο, δυσκολευόμουν πάρα πολύ.. μου φαινόταν πάρα πολύ μεγάλες οι λέξεις, δεν θυμόμουν πως να συνδέσω τις συλλαβές, για να φτιάξω την λέξη και να βγάλω κάποιο νόημα.. φτάνοντας στο τέλος μιας λέξης είχα ξεχάσει τις αρχικές συλλαβές.. κουραζόμουν, μοχθούσα, βαριανάσαινα, δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ και συνέχεια σηκωνόμουν να πάω στην δασκάλα να ζητήσω να μου πει τελικά ποια λέξη αντιστοιχεί στα συγκεκριμένα γράμματα! Άλλα παιδιά δεν αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα! Είναι αλήθεια ότι θα με διευκόλυνε πάρα πολύ να είχα κάποιον ενήλικα από πάνω μου να μου λύνει τις απορίες όσον αφορά την ανάγνωση..
Μια φίλη χάρηκε με την “ιδέα” του Σχολείου Δάσους και είπε ότι ήθελε να έρθει και κείνη! Και ήρθε. Ήταν δασκάλα ειδικής αγωγής και έτυχε να είναι η δασκάλα που φροντίζει δύο από τα παιδιά που έρχονται μαζί μας. Η φίλη είπε: Μου κάνει φοβερή εντύπωση πόσο διαφορετικά λειτουργούν αυτά τα παιδιά εδώ, σε σχέση με το σχολείο. Ίσως φταίει το ότι εκεί αντιμετωπίζουν μια μορφή στίγματος που τα βαραίνει, ενώ εδώ ειναι ελευθερα από αυτό το φορτίο”.
Μπορούμε να μιλάμε συνέχεια για τα λάθη των κυβερνήσεων, για την αναγκαιότητα να υπαρχουν στρατοί, εκτός αν όλα τα έθνη τους καταργήσουν, αλλά σε κάθε περίπτωση κανείς δεν θα ρωτήσει εμένα ή εσένα για το αν τα κράτη θα χουν στρατούς ή όχι, ή τι πολιτική θα χαράξει η εκάστοτε κυβέρνηση κλπ.
Ήμασταν με τον Αντώνη και το Νίκο στο Μουσείο της Ακρόπολης, απέναντι από τον Παρθενώνα..
Η φιλία λογίζεται πολύ συχνά ως υποστήριξη, ως παρηγοριά, ως παροχή συμβουλών! Κάποιος ωστόσο θα μπορουσε να αναρωτηθεί αν είναι όντως έτσι.