Ανεβαίνεις στο μηχανάκι! Ξεκινάς, προχωράς.. ξαφνικά κοιτάζεις τον καθρέφτη! Αποφάσισες να κοιτάξεις τον καθρέφτη; Όχι, απλώς το πρόσωπο κινήθηκε και κοίταξε τον καθρέφτη. Περίεργο γιατί νόμιζες ότι εσύ καθορίζεις αυτά τα πράγματα. Σε μια διασταύρωση πετάγεται μια σκέψη και λέει "πρέπει να πάρω το δεξί...
Βρεθήκαμε με 9 καινούρια παιδιά πάλι, στα πλαίσια του Σχολείου Δάσους. Τέλεια! Έμαθα, με έκπληξη, πως είναι δυνατόν απλώς να υπάρχεις και να μην χρειάζεται να κάνεις τίποτα γιατί όλα γίνονται σοφά και χαρούμενα από μόνα τους. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν θα βρεις πουθενά τον εαυτό σου. Είναι η παιδαγωγική του εξατμισμένου εαυτού!
Ίσως δεν έχουμε έλεγχο σε τίποτα; Δεν ελέγχουμε τίποτα Τι εννοείς; Δεν ελέγχουμε καν τις σκέψεις. Οι σκέψεις εμφανίζονται από το πουθενά και χάνονται εκεί, στο πουθενά. Ναι το χω δει να ξεφυτρώνουν σκέψεις από μόνες τους Ίσως όλες οι σκέψεις να ξεφυτρώνουν από...
Άπαξ και φυτρώσει ο σπόρος της αμφιβολίας, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Η αμφισβήτηση, η αμφιβολία, η διερεύνηση δεν εστιάζει σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Την συναντάς παντού!
Υπάρχει μια γενικώς αποδεκτή άποψη ότι οι σκέψεις κρύβουν κάποιο βαθύτερο νόημα, ότι μελετώντας τες, αναλύοντας τες, ανακαλύπτεις κάτι που δεν ήξερες. Αυτή η άποψη πρέπει να αμφισβητηθεί.
Βιώνουμε την κατάσταση του ύπνου, την κατάσταση του ονείρου, σαν κάτι τελείως διαφορετικό από την κατάσταση του ξύπνιου. Αλλά ίσως δεν είναι έτσι.
Όταν κάποιος είναι θυμωμένος, όταν ζηλεύει, όταν φοβάται, όταν είναι καχύποπτος, αυτό που συμβαίνει είναι η ταύτιση με το περιεχόμενο της εκάστοτε σκέψης/συναισθήματος (ταυτισμένος με το φόβο, με τη ζήλια κοκ). Όλος του ο κόσμος, όλη του η πραγματικότητα είναι αυτή η σκέψη. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Το Westworld είναι μια σειρά επιστημονικής φαντασίας. Σε αυτήν οι άνθρωποι φτιάχνουν robot που προσομοιάζουν ανθρώπους. Αρχικά φτιάχνουν robot με απλές επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές βασισμένες σε συγκεκριμένες οδηγίες, αλλά στη συνέχεια αυτά τα robot γίνονται πιο εκλεπτυσμένα γιατί φτιάχνονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να να συγκεντρώνουν πληροφορίες από τις οποίες γίνεται εφικτό να τροποποιούν την συμπεριφορά τους (το λένε και “τεχνητή νοημοσύνη”)!
Εδώ και 10 μήνες έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και πρωτοπραγματοποιήθηκε επιτέλους την βδομάδα που πέρασε. 8 παιδιά και η Δήμητρα, μια κοπέλα που την ενδιέφερε πολύ και εγώ περάσαμε για 5 συνεχόμενες ημέρες το απόγευμά μας στο Δασάκι της Βοήθειας, από τις 19.00 ως τις 21.00, χωρίς γονείς μαζί μας (εκτός από την πρώτη ημέρα, όπου διακριτικά έδωσαν το παρόν). Όσο έμενε στη θεωρία όλο αυτό, φαινόταν δύσκολο, περίπλοκο, επικίνδυνο. Όμως στην πράξη ήταν το πιο εύκολο, ξέγνοιαστο πράγμα του κόσμου!
Πέτυχα διάφορα σχόλια στο διαδίκτυο με αφομή το Athens Pride. Nομιζω ότι όλα αυτά είναι μια πλάνη που συντηρεί το ανθρώπινο μυαλό, με δηλώσεις, αντι-δηλώσεις από την απέναντι ομάδα, παρελάσεις, διαμαρτυρίες, νομοθεσίες περί ανθρώπινων δικαιωμάτων, κοκ.