Η πυρκαγιά
Τα χτεσινά και σημερινά γεγονότα φέρανε στο μυαλό την τραγωδία στο Μπατακλάν, με το #prayforparis. Τότε αρχικά πάγωσα, αλλά μένοντας με την παγωμάρα ανακάλυψα κάτι πολύ όμορφο, ότι δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτώ, να κάνω, να απασχολήσω το νου μου, σε σχέση με αυτό το γεγονός και η γαλήνη γέμισε όλο τον εσωτερικό χώρο. Αυτή τη φορά έγινε κάπως αλλιώς.. αρχικά δεν μπορούσε να ριζώσει θλίψη, παγωμάρα, γιατί δεν συνέβαιναν σκέψεις. Και το πρωί, για κάποιο λόγο (ή χωρίς λόγο) κόλλησα στα σχόλια διάφορων και δεν άργησε να με βρει μεγάλη σύγχυση. Λίγη σιωπή, ησυχία, εξάτμισε τη σύγχυση και τώρα ένα είναι ξεκάθαρο: Κάθε συναισθηματική αντίδραση στο συμβάν (γεγονός) δίνει τροφή στο ίδιο δηλητήριο που έκανε κάποιους (αν όντως έγινε έτσι) να βάλουν φωτιές στη φύση για κάποιο προσωπικό όφελος.
