Στο Σχολείο Δάσους τούτη τη φορά έχουμε και παιδιά 4 ή 5 χρονών. Επειδή ήταν η πρώτη συνάντηση αυτής της ομάδας μας ακολούθησαν και οι γονείς. Είναι φοβερά όμορφο κάτι που παρατηρήθηκε.. όταν ξεκινήσαμε τη βόλτα μας, τα πιο μικρούλια παιδιά πήγαιναν χέρι χέρι με τους γονείς. Τα βήματά τους ήταν αβέβαια, σχεδόν τρέμανε, σε κάθε επόμενο βήμα νόμιζες ότι θα σωριαστούν κάτω. Κάποια στιγμή, κάπως έγινε και τα άφησαν οι γονείς. Με τόσο αβέβαια βήματα φαινόταν πολύ εύκολο να πέσουν και να χτυπήσουν, οπότε ήμασταν έτοιμοι να επέμβουμε..
Το γεγονός είναι (κάθε στιγμή) ένα. Οι ερμηνείες του μπορεί να είναι χιλιάδες. Οι αναλύσεις του, οι συγκρίσεις με αφορμή το γεγονός, άπειρες. Το γεγονός όμως είναι πάντα ένα. Και καθώς το γεγονός είναι ένα, είναι μοναδικό, έχει την ιδιότητα να μας ενώνει. Η ιδιότητα αυτή είναι φυσική, όχι τεχνητή, η ιδιότητα αυτή λαμβάνει χώρα από μόνη της, απλώς συμβαίνει.. με το που θα μείνουμε με το γεγονός, ερχόμαστε κοντά, γινόμαστε ένα. H ανάλυση, η σύγκριση, η ερμηνεία αντιθέτως γεννούν διαφορετικές απόψεις, πεποιθήσεις, πίστεις που μας χωρίζουν.
Το σώμα όσο περνάνε τα χρόνια γερνάει, αρχίζει να μη λειτουργεί τόσο καλά, οι μύες παύουν να είναι τόσο σφριγηλοί και ευλύγιστοι, τα όργανα από την πολύ χρήση αρχίζουν να φθίνουν, το δέρμα χάνει την λαμπρότητά του, η ακόη σιγά σιγά χάνει την οξύτητά της, τα δόντια έχοντας ταλαιπωρηθεί αρκετά αρχίζουν να χαλάνε, το κορμί γίνεται άκαμπτο κοκ.
Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως αυτοθυσία! Φαντάζομαι ότι Εγώ μπορώ να θυσιάσω τον Εαυτό Μου για κάτι, αλλά Εγώ μπορώ μόνο να τον θρέψω, να τον συνεχίσω, να τον δυναμώσω
Ο Μικές είναι ένα μικρό κουτάβι. Ξέγνοιαστος (εκτός αν τον έχεις κλειδωμένο), αεράτος, άνετος, χοροπηδηχτούλης, σουλατσάρει στην αυλή, μυρίζει αριστερά, κυνηγάει ένα έντομο δεξιά, βλέπει ένα ξυλαράκι και το δαγκώνει, γιατί απολαμβάνει πολύ να δαγκώνει πράγματα -ιδίως πράγματα που δεν ενοχλούνται από το δάγκωμά του-, βρίσκει λίγο χώμα και το σκάβει. Μετά βλέπει την Μάνα, μια μονίμως νευριασμένη γάτα, με τρία παιδάκια και την πλησιάζει όλο χαρά, η ουρίτσα του κουνάει ασταμάτητα.
Όταν προσπαθώ να θυμηθώ κάτι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι το σώμα αρχίζει να πιέζεται, οι μύες του προσώπου και συχνά της κοιλιακής χώρας συσπώνται και με κατακλύζουν σκέψεις όπως “προσπάθησε να θυμηθείς Γιώργο” ή “πρέπει να θυμηθείς, σκέψου καλά”.
Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως Αμαρτία. Δεν υπάρχει τίποτα που να έκανα χτες ή πριν 10 χρόνια, που να είναι αμαρτία που κουβαλάω σήμερα. Η μόνη "Αμαρτία" είναι το κουβάλημα, αυτό καθεαυτό. Το κουβάλημα των υποτιθέμενων αμαρτιών, το κουβάλημα των υποτιθέμενων κατορθωμάτων. Και αυτή η...