Χτες συζητούσαμε και ήρθε αυτό στο προσκήνιο: Όταν οι άνθρωποι λένε ότι είναι σημαντικό να βρουν κάποιον να ταιριάζουν για να πετύχει η σχέση, αυτό που εννοούν στην πραγματικότητα είναι να βρουν κάποιον να ταιριάζουν οι εμμονές τους. Αυτό που ψάχνουμε είναι άτομα με παρόμοιες εμμονές ώστε να αποφύγουμε τη σύγκρουση μαζί τους και ανενόχλητοι να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε διακαώς τόσο εμείς όσο και το δεύτερο μέρος της σχέσης (δεν ειμαστε και τίποτα αναίσθητοι).
.. Θάνατος. Ζεις πολύ περίπλοκα, με αρκετές έγνοιες και αρκετούς τρόπους ευχαρίστησης, μπόλικη ικανοποίηση και κάμποση απογοήτευση. Και ξάφνου τα χάνεις όλα. Χάνεις κάααθε γνωστό τρόπο ευχαρίστησης, όλους τους αγαπημένους ανθρώπους, χάνεις τα πάντα.. Και για μια στιγμή ή για δέκα στιγμές είσαι τελείως μετέωρος. Απλώς...
Δεκαπενθήμερο Γουίμπλετον. Παίζει ο γερο Verdasco εναντίον του νεαρού βρετανού Kyle Edmund. Ξεκάθαρη η προτίμησή μου στο γέρικο αουτσάιντερ. Παρακολουθώ το ματς πολύ χαλαρωμένος. Και παρατηρώ κάτι απρόσμενο. Κάθε φορά που ο Verdasco κερδίζει ένα πόντο υπάρχει μια άμεση αντίδραση από το σώμα. Κάθε φορά που ο...
Ο φίλος Chan Chan έγραψε “Ζούμε τη ζωή μας σε Flashback”! Μου φάνηκε πολύ εύστοχο!
Συμβαίνει κάτι και κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου μετά το επαναφέρουμε στην προσοχή μας και το επεξεργαζόμαστε. Το αναλύουμε, το εξηγούμε, το κρίνουμε, το δικαιολογούμε, εξάγουμε συμπεράσματα από αυτό, οργανώνουμε μελλοντικές δράσεις από αυτό.
Βρίσκομαι που και που (κάπως σπάνια) με διάφορες παρέες και σαστίζω. Οι άνθρωποι μιλάνε πάρα πολύ, φωνάζουν, χειρονομούν, γελάνε δυνατά! Ειρωνεύονται, λένε συνέχεια αστεία, βγάζουν φωτογραφίες τα πρόσωπά τους! Πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα υπόβαθρο σιωπηλό. Δεν μπορούν να υπάρξουν όλες αυτές οι εκδηλώσεις χωρίς το σιωπηλό αυτό υπόβαθρο, όπως δεν μπορεί να υπάρξει ζωγραφιά χωρίς το λευκό κανβά, σύννεφα χωρίς τον ουρανό και λέξεις χωρίς τις λευκές σελίδες πίσω τους.
Ένας τσιμεντενιος τοίχος, οπλισμένος με ατσάλι, χωρίζει τον παράδεισο από την κόλαση! Ένας άνθρωπος τρέχει κατευθείαν πάνω του, θέλοντας οπωσδήποτε να περάσει στον παράδεισο. Χτυπαέι το κεφάλι του. Συνειδητοποιεί ότι ο τοίχος είναι τσιμεντένιος, πόρτα δεν υπάρχει, αλλά θέλει τόσο να περάσει στον παράδεισο πάση θυσία οπότε ξαναπροσπαθεί. Ξαναχτυπάει το κεφάλι του. Και ξανά και ξανά.
O δάσκαλος της μουσικής με βρήκε για να μου δώσει μια φωτογραφία τραβηγμένη περίπου 28 χρόνια πριν. Είναι μερικά παιδιά που παίζουν μουσική σε μια εκδήλωση στο πολιτιστικό κέντρο του νησιού! Το παιδί στα αριστερά είμαι εγώ. Είμαι εγώ; Όντως; Τι διάολο; Αυτή είναι μόνο μια θολή ανάμνηση. Αυτό είναι όλο κι όλο αυτή η φώτο. Είμαι εγώ μια θολή ανάμνηση; Μια μορφή, πριν 28 χρόνια, που εμφανίστηκε και έσβησε. Τι σχέση έχει με μένα; Νιώθω ότι είμαι κάτι πολύ πιο ζωντανό από αυτό.
Σκεφτείτε ενα συμπαγή τοίχο στον οποίον έχει ζωγραφιστεί με τέλεια προοπτική μια είσοδος σε ένα μέρος πολλά υποσχόμενο. Βλέποντάς τον, κινούμαι προς αυτόν, ενθουσιασμένοςπροσπαθώντας να μπω στην είσοδο για τη γη της επαγγελίας γιατί δεν έχω αντιληφθεί ότι ο τοίχος είναι συμπαγής… με έχει ξεγελάσει η τέλεια ζωγραφιά.
Θέλω πάρα πολύ να βελτιωθώ σαν άνθρωπος. Να μην είμαι ζηλιάρης, να μην θυμώνω, να μην λέω ψέμματα! Να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.
Όμως αυτό είναι αδύνατο.