Βρίσκομαι σε ένα ήσυχο καφέ. Είμαι μόνος, εγώ και το προσωπικό. Το τζάκι έχει όμορφη φωτιά. Διαβάζω ένα μήνυμα στο κινητό και ταράζομαι. Αμέσως μετά ανοίγω το βιβλίο μου, αλλά το παρατάω αμέσως, γιατί θέλω να δω τι συμβαίνει με αυτή την ταραχή.. κάθομαι αναπαυτικά και περιμένω να δω τι θα γίνει.
Λένε κάποιοι, ότι το μονοπάτι που οδηγεί στην Αλήθεια είναι διαφορετικό για τον καθένα, ότι δεν δουλεύουν όλοι οι τρόποι σε όλους.
Αυτό θα ήταν σωστό αν η Αλήθεια ήταν ένα καθορισμένο, παγιωμένο, στατικό σημείο, προσδιορίσιμο λεκτικά. Αλλά δεν είναι αυτή η φύση της Αλήθειας (ή μήπως είναι; βρείτε το).
Διαβάζω ένα βιβλίο του Κάρλος Καστανέδα και βρίσκω ότι οι Ινδιάνοι σαμάνοι, που ονόμαζαν τους εαυτούς τους μάγους, είδαν αυτό που είδε ο Χριστός, ο Κρισναμούρτι, ο Βούδας. Αυτό το “πράγμα” πρέπει να υπάρχει μέσα σε όλους αυτούς, όλοι αυτοί πρέπει να είναι Ένα.
Θέλω να πω κάτι που παρατήρησα για το θέμα κατά πόσο υπάρχει ένας σκεπτόμενος που σκέφτεται ή αν οι σκέψεις απλώς εμφανίζονται (από μόνες τους). Παρατήρησα ότι τις στιγμές πριν κοιμηθώ υπάρχει κύμα περίεργων, αλλόκοτων σκέψεων, που δεν βγάζουν καν νόημα. Η αίσθηση ότι οι σκέψεις εμφανίζονται από μόνες τους είναι έντονη εκείνη τη στιγμή.
Παρατήρησε κανείς άλλος κάτι τέτοιο?
Συζητάμε για τη βία, το μίσος, τη ζήλια, τον ρατσισμό κλπ και ακούγονται συνέχεια φράσεις όπως “μα είναι στο dna μας να είμαστε βίαιοι”, “δεν νομίζω ότι ο φόβος είναι κακός”, “σε τέτοια κοινωνία, είναι απαραίτητο να σαι σκληρός για να επιβιώσεις” “λυπάμαι αλλά δεν είμαι ο βούδας”, “η ζήλια είναι κάτι φυσικό, υπάρχει και στα κοάλα”.
Υπάρχει η βεβαιότητα της στιγμής. υπάρχει η βεβαιότητα ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται μπροστά μου ένα μόνιτορ. ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ζήλια ή καχυποψία. Αυτή η βεβαιότητα είναι ανεξήγητη, δεν μπορεί να αποδειχθεί και δεν χρειάζεται να αποδειχθεί, γιατί ίσως καταστραφεί. Αυτή η βεβαιότητα...
Παραφράζοντας κάτι που είπε κάποιος..
“Ο χρόνος είναι ο παράγοντας του φόβου και της σκέψης, η σκέψη και ο φόβος δεν υπάρχουν χωρίς το χρόνο οπότε εάν δεν αλλάξετε τώρα, δεν θα αλλάξετε ποτέ. Είναι συνεχής αναβολή.”
Όταν γνωρίζω ότι υπάρχει επίγνωση, η επίγνωση δεν υπάρχει πια. Αυτή η γνώση είναι απλώς μια σκέψη για την προηγούμενη στιγμή, που η επίγνωση έλαβε χώρα. Παρατήρηση αυτής της σκέψης γεννά καινούρια επίγνωση...
Υπάρχει κάποιο σύστημα εκπαίδευσης που μπορεί να κάνει το παιδί ελεύθερο, ζωντανό, ευφυές; Προφανώς όχι.
Κάθε σύστημα βασίζεται τουλάχιστον σε μια παγιωμένη μορφή λειτουργίας, ίσως κάποιους κανόνες, πρόγραμμα, συγκεκριμένες δραστηριότητες, όρια.